به گزارش مشرق، بانوی 35 ساله‌ای که به گفته خودش 8 سال است که ویلچر نشین شده، می‌گوید: اگر به جایی بروم و پله را ببینم بسیار ناراحت می‌شوم، اگر سطح شیب‌دار باشد حداقل با کمک یک نفر می‌توانم راحت رفت و آمد کنم.
او ادامه می‌دهد: از عهده سایر مشکلاتم بر‌می‌آیم ولی عدم مناسب‌سازی در سطح شهر و اماکن عمومی بسیار برایم عذاب‌آور است.
به گزارش ایسنا 12 آذر فرصتی است برای همدلی با قشری که گاهی فراموش می‌کنیم که حق زندگی دارند، حقوق من و او از تمام امکانات مادی و معنوی باید یکسان باشد و معلول به جای ترحم همدلی و درک ما را طلب می‌کند.
من و ماها که سلامتی را به دوش خود یدک می‌کشیم به حکم دین، شریعت و انسانیت وظیفه داریم نسبت به احقاق حقوق معلولان در جامعه خود بکوشیم، باید این پرسش را از خود بپرسیم که آیا زکات سلامتی خود را که مطمئنا رسیدگی به مشکلات معلولان است را پرداخت کرده‌ایم؟
در نهج البلاغه، عهدنامه مالک اشتر و در فراز هفتم آمده است: "ای مالک اشتر تو را به عنوان مدیر ارشد جامعه هشدار می‌دهم درباره طبقه زمین‌گیران و معلولان، پس برای خدا پاسدار حقی باش که خداوند برای این جامعه معین فرموده است. بخشی از بیت‌المال و بخشی از غله‌های زمین‌های غنیمتی اسلام را در هر شهری به معلولان و محرومان اختصاص ده. همواره به فکر مشکلات آنان باش و از آنان روی برمگردان".
طبق این فرموده، باید این سئوال را پرسید که آیا در راستای رفع مشکلات معلولان و زمین گیران اقدامی اساسی انجام داده‌ایم، یا فقط به پرداخت اندکی مستمری و یا تصویب قانونی که اجرا نشده است، بسنده کرده‌ایم؟
طبق ماده دو قانون جامع حمایت از حقوق معلولان کلیه وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمان‌ها و اماکن عمومی و معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره‌مندی از آنها برای معلولان همچون افراد عادی فراهم باشد.
و در تبصره یک این ماده آمده است: وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند جهت دسترسی و بهره‌مندی معلولان، ساختمان‌ها و اماکن عمومی، ورزشی و تفریحی، معابر و وسایل خدماتی موجود را در چهارچوب بودجه‌های مصوب سالانه خود مناسب‌سازی کنند.
و طبق تبصره دو این ماده، شهرداری‌ها موظفند از صدور پروانه احداث و یا پایان‌کار برای آن تعداد از ساختمان‌ها و اماکن عمومی و معابری که استاندارهای تخصصی مربوط به معلولان را رعایت نکرده باشند خودداری کنند.
و در تبصره 3 هم تصریح شده است که سازمان بهزیستی کشور مجاز است بر امر مناسب‌سازی ساختمان‌ها و اماکن دولتی و عمومی دستگاه‌های مذکور در ماده فوق نظارت و گزارشات اقدامات آنها را درخواست کند.
اما ای دریغ از قوانینی که تصویب شده و اجرا نمی‌شوند...
بر اساس این گزارش، همه ساله طبق عرف جامعه در روز جهانی معلولان مراسمی برای این قشر برگزار می‌شود، معلولان مطالبات زیادی دارند که در چنین مراسمی مطرح شده و متاسفانه پس از اندک زمانی به دست فراموشی سپرده می‌شود.
بانویی حدودا 32 ساله را می‌بینم، در یکی از روستاهای اطراف تبریز زندگی می‌کند، به گفته خودش 12 هزار تومان خرج کرده است تا خود را به این مراسم برساند، متاهل است، از او درباره مشکلات زندگی متاهلی یک معلول می‌پرسم، می‌گوید: چهار ماه از ازدواجم می‌گذرد و با توجه به اینکه همسرم فردی سالم است، برخلاف میل باطنی‌ام مجبورم در رفت و آمدها از او کمک بگیرم، این برای یک زن سخت است که خود را باری بر دوش همسرش ببیند.
او ادامه می‌دهد: علاقه زیادی به ادامه تحصیل داشتم ولی چون در محیط روستا زندگی می‌کردم امکان ادامه تحصیل برایم وجود نداشت.
جوان نابینایی هم به خبرنگار ایسنا می‌گوید: سال‌ها دنبال شغل گشته‌ام ولی در جامعه ما کسی به فرد نابینا اطمینان ندارد که به او شغل بدهد، حتی راضی بوده‌ام حقوق کمی بگیرم، تا از عهده مخارج زندگی‌ام بربیایم.
او ادامه می‌دهد: مخارج زندگی برای یک فرد معلول بالاست و نمی‌توان با مستمری 40 هزار تومانی بهزیستی گذران زندگی کرد.
او لبخند می‌زند و می‌گوید: جامعه ما بیشتر می‌خواهد من و امثال من به شغل تکدی‌گری بپردازیم.
او می‌گوید: آرزو بر دلم مانده است که حتی برای یک بار هم که شده امام رضا(ع) را زیارت کنم...
این در حالی است که در ماده هفت قانون جامع حمایت از حقوق معلولان بر تامین شغل این قشر بسیار تاکید شده است.
به معلولان به عنوان شهروند درجه دو نگاه می‌شود
رییس جامعه معلولان آذربایجان‌شرقی هم در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا ابراز عقیده می‌کند: سازمان بهزیستی در پیگیری استخدام معلولان در ارگان‌ها و سازمان‌های دولتی کوتاهی کرده است.
علی‌اصغر اکبرزاده اظهار می‌کند: سازمان بهزیستی در برخی زمینه‌ها به اموراتی که قانون به آنها محول کرده است عمل نمی‌کند.
وی ادامه می‌دهد: می‌توان گفت سازمان بهزیستی در آذربایجان‌شرقی در طول سال گذشته حتی به تعداد انگشتان دست برای معلولان شغل ثابت ایجاد نکرده است، می‌توانم این ادعا را در مناظره اثبات کنم.
وی با بیان اینکه مفاد قانون جامع حمایت از حقوق معلولان در جامعه به درستی اجرا نمی‌شود، می‌افزاید: طبق ماده هفت این قانون دولت موظف است جهت ایجاد فرصت‌های شغلی برای افراد معلول اقدام کند.
وی با انتقاد از عملکرد سازمان بهزیستی در پیگیری ماده هفت قانون جامع حمایت از معلولان، خاطرنشان می‌کند: پرداخت تسهیلات اعتباری به واحدهای تولیدی، خدماتی، عمرانی و صنفی و کارگاه های تولیدی حمایتی در مقابل به کارگیری افراد معلول، از جمله مواردی است که در صورت اجرایی شدن آن بسیار به اشتغال این قشر کمک می‌کند ولی متاسفانه توسط سازمان بهزیستی پیگیری نمی‌شود.
رییس جامعه معلولان آذربایجان‌شرقی اضافه می‌کند: بینش فرهنگی رایج در جامعه نسبت به افراد معلول ضعیف است چرا که به این قشر به عنوان شهروندهای درجه دو نگاه می‌کنند.
وی خاطرنشان می‌کند: افراد معلول با کلکسیونی از مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند که در این میان مشکل بیکاری بیش از پیش آنها را آزار می‌دهد چرا که هزینه زندگی برای یک فرد معلول در جامعه کنونی خیلی بیشتر از افراد سالم است.
او ادامه می‌دهد: از عهده سایر مشکلاتم بر‌می‌آیم ولی عدم مناسب‌سازی در سطح شهر و اماکن عمومی بسیار برایم عذاب‌آور است.
به گزارش ایسنا 12 آذر فرصتی است برای همدلی با قشری که گاهی فراموش می‌کنیم که حق زندگی دارند، حقوق من و او از تمام امکانات مادی و معنوی باید یکسان باشد و معلول به جای ترحم همدلی و درک ما را طلب می‌کند.
من و ماها که سلامتی را به دوش خود یدک می‌کشیم به حکم دین، شریعت و انسانیت وظیفه داریم نسبت به احقاق حقوق معلولان در جامعه خود بکوشیم، باید این پرسش را از خود بپرسیم که آیا زکات سلامتی خود را که مطمئنا رسیدگی به مشکلات معلولان است را پرداخت کرده‌ایم؟
در نهج البلاغه، عهدنامه مالک اشتر و در فراز هفتم آمده است: "ای مالک اشتر تو را به عنوان مدیر ارشد جامعه هشدار می‌دهم درباره طبقه زمین‌گیران و معلولان، پس برای خدا پاسدار حقی باش که خداوند برای این جامعه معین فرموده است. بخشی از بیت‌المال و بخشی از غله‌های زمین‌های غنیمتی اسلام را در هر شهری به معلولان و محرومان اختصاص ده. همواره به فکر مشکلات آنان باش و از آنان روی برمگردان".
طبق این فرموده، باید این سئوال را پرسید که آیا در راستای رفع مشکلات معلولان و زمین گیران اقدامی اساسی انجام داده‌ایم، یا فقط به پرداخت اندکی مستمری و یا تصویب قانونی که اجرا نشده است، بسنده کرده‌ایم؟
طبق ماده دو قانون جامع حمایت از حقوق معلولان کلیه وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمان‌ها و اماکن عمومی و معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره‌مندی از آنها برای معلولان همچون افراد عادی فراهم باشد.
و در تبصره یک این ماده آمده است: وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند جهت دسترسی و بهره‌مندی معلولان، ساختمان‌ها و اماکن عمومی، ورزشی و تفریحی، معابر و وسایل خدماتی موجود را در چهارچوب بودجه‌های مصوب سالانه خود مناسب‌سازی کنند.
و طبق تبصره دو این ماده، شهرداری‌ها موظفند از صدور پروانه احداث و یا پایان‌کار برای آن تعداد از ساختمان‌ها و اماکن عمومی و معابری که استاندارهای تخصصی مربوط به معلولان را رعایت نکرده باشند خودداری کنند.
و در تبصره 3 هم تصریح شده است که سازمان بهزیستی کشور مجاز است بر امر مناسب‌سازی ساختمان‌ها و اماکن دولتی و عمومی دستگاه‌های مذکور در ماده فوق نظارت و گزارشات اقدامات آنها را درخواست کند.
اما ای دریغ از قوانینی که تصویب شده و اجرا نمی‌شوند...
بر اساس این گزارش، همه ساله طبق عرف جامعه در روز جهانی معلولان مراسمی برای این قشر برگزار می‌شود، معلولان مطالبات زیادی دارند که در چنین مراسمی مطرح شده و متاسفانه پس از اندک زمانی به دست فراموشی سپرده می‌شود.
بانویی حدودا 32 ساله را می‌بینم، در یکی از روستاهای اطراف تبریز زندگی می‌کند، به گفته خودش 12 هزار تومان خرج کرده است تا خود را به این مراسم برساند، متاهل است، از او درباره مشکلات زندگی متاهلی یک معلول می‌پرسم، می‌گوید: چهار ماه از ازدواجم می‌گذرد و با توجه به اینکه همسرم فردی سالم است، برخلاف میل باطنی‌ام مجبورم در رفت و آمدها از او کمک بگیرم، این برای یک زن سخت است که خود را باری بر دوش همسرش ببیند.
او ادامه می‌دهد: علاقه زیادی به ادامه تحصیل داشتم ولی چون در محیط روستا زندگی می‌کردم امکان ادامه تحصیل برایم وجود نداشت.
جوان نابینایی هم به خبرنگار ایسنا می‌گوید: سال‌ها دنبال شغل گشته‌ام ولی در جامعه ما کسی به فرد نابینا اطمینان ندارد که به او شغل بدهد، حتی راضی بوده‌ام حقوق کمی بگیرم، تا از عهده مخارج زندگی‌ام بربیایم.
او ادامه می‌دهد: مخارج زندگی برای یک فرد معلول بالاست و نمی‌توان با مستمری 40 هزار تومانی بهزیستی گذران زندگی کرد.
او لبخند می‌زند و می‌گوید: جامعه ما بیشتر می‌خواهد من و امثال من به شغل تکدی‌گری بپردازیم.
او می‌گوید: آرزو بر دلم مانده است که حتی برای یک بار هم که شده امام رضا(ع) را زیارت کنم...
این در حالی است که در ماده هفت قانون جامع حمایت از حقوق معلولان بر تامین شغل این قشر بسیار تاکید شده است.
به معلولان به عنوان شهروند درجه دو نگاه می‌شود
رییس جامعه معلولان آذربایجان‌شرقی هم در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا ابراز عقیده می‌کند: سازمان بهزیستی در پیگیری استخدام معلولان در ارگان‌ها و سازمان‌های دولتی کوتاهی کرده است.
علی‌اصغر اکبرزاده اظهار می‌کند: سازمان بهزیستی در برخی زمینه‌ها به اموراتی که قانون به آنها محول کرده است عمل نمی‌کند.
وی ادامه می‌دهد: می‌توان گفت سازمان بهزیستی در آذربایجان‌شرقی در طول سال گذشته حتی به تعداد انگشتان دست برای معلولان شغل ثابت ایجاد نکرده است، می‌توانم این ادعا را در مناظره اثبات کنم.
وی با بیان اینکه مفاد قانون جامع حمایت از حقوق معلولان در جامعه به درستی اجرا نمی‌شود، می‌افزاید: طبق ماده هفت این قانون دولت موظف است جهت ایجاد فرصت‌های شغلی برای افراد معلول اقدام کند.
وی با انتقاد از عملکرد سازمان بهزیستی در پیگیری ماده هفت قانون جامع حمایت از معلولان، خاطرنشان می‌کند: پرداخت تسهیلات اعتباری به واحدهای تولیدی، خدماتی، عمرانی و صنفی و کارگاه های تولیدی حمایتی در مقابل به کارگیری افراد معلول، از جمله مواردی است که در صورت اجرایی شدن آن بسیار به اشتغال این قشر کمک می‌کند ولی متاسفانه توسط سازمان بهزیستی پیگیری نمی‌شود.
رییس جامعه معلولان آذربایجان‌شرقی اضافه می‌کند: بینش فرهنگی رایج در جامعه نسبت به افراد معلول ضعیف است چرا که به این قشر به عنوان شهروندهای درجه دو نگاه می‌کنند.
وی خاطرنشان می‌کند: افراد معلول با کلکسیونی از مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند که در این میان مشکل بیکاری بیش از پیش آنها را آزار می‌دهد چرا که هزینه زندگی برای یک فرد معلول در جامعه کنونی خیلی بیشتر از افراد سالم است.
