به گزارش مشرق، مهدی مشکینی در وبلاگ شلمچه نوشت: مهمترین عاملی که نظام سیاسی اسلام را به عنوان یک مقوله تاسیسی از دیگر نظامات سیاسی تمیز می‌کند بعد از جاری و ساری شدن ولایت خداوند، حاکمیت دین و متدینین بر تمام ابعاد سیاست است و این نقطه مقابل نظریه سکولاری است که می‌گوید، حکومت اسلامی، صرفاً حکومت متدینین است و یا اینکه تنها قوانینش اسلامی است لذا حکومت اسلامی علاوه بر آنکه قوانینش برگرفته از احکام اسلام است، حاکمانش نیز متدین هستند.
مقدمه فوق، اشاره‌ای بود به ساختار نظام سیاسی اسلام؛ بدیهی است که فقها در زمان غيبت همانند كساني هستند كه در زمان حضور امامان معصوم(عليهم السلام) از سوي آن بزرگواران منصوب مي شدند و در حکومتی که فقیه جامع‌الشرایط در راس آن قرار دارد، این سیاستمداران هستند که باید متاثر از فقیهان و متخصصان دینی باشند و به طبع نمی‌توان انتظار داشت که برخی سیاستمداران جایگاهی برای خود تعریف کنند که به موجب آن، نه تنها خود را متاثر اندیشه و اندیشمندان دینی بدانند، بلکه حق عالمان و متخصصان دین را برای اظهارنظر در مباحث سیاسی نادیده بگیرند.
اخیراً حضرات آیات جنتی و علم‌الهدی در مراسم نکوداشت آقای کدخدایی مطالبی درباره عدم رای نمایندگان مجلس به ایشان برای عضویت در شورای نگهبان مطرح کردند که با واکنش عجیب برخی نمایندگان محترم مواجه شد. اینکه حضرت آیتالله علم‌الهدی نسبت به "سیاسی کاری" و نسبت آن با معاد و آخرت هشدار می‌دهند جزء وظیفه ذاتی ایشان است و اگر قرار باشد، ایشان از چنین حقی محروم باشد از نمایندگان محترمی که به اظهارات این بزرگواران واکنش تند نشان دادند، باید پرسید هشدار به سیاسی‌کاری و سیاستمداران اگر وظیفه علما و مراجع عظام نیست، وظیفه کیست؟
چطور نمایندگان محترم مجلس که اکثرشان از وفاداران به علما و نیروهای انقلابی و مومن هستند، حق اظهارنظر درباره همه چیز و همه کس را بر خود محفوظ می‌دانند اما برخی از آنان نمی‌پذیرند که علما و دانش آموختگان مکتب اسلام حق ادای وظیفه و اظهارنظر داشته باشند؟
اگر انتظار دارند که علما پند و اندرز به سیاستمدارن را کنار بگذارند، انتظارشان بر خلاف نظر حضرت آقا و نص صریح مبانی اسلامی است؟ اکنون که علمای گرانقدر در خطبه‌های نماز جمعه به آقایان هشدار می‌دهند، وضعیت چنین است و وای به حال روزی که این چند پند هم خاموش شود. برخی نمایندگان به گونه ای اظهار نظر کرده اند که گویا سیاست حیات خلوت آنان و خط قرمز فقیهان و علمای محترم است.
منظور نگارنده بیش از آنکه مربوط به اصل اظهارات فقیهان محترم باشد به واکنش‌های غیرمنصفانه برخی نمایندگان به فقیهان محترم است؟ اگر باب شود که برخی حرمت این آیتالله و آن آیتالله را نگه ندارند دیگر حرمت هیچ آیتالله محفوظ نخواهد ماند.
برخی که علت عدم دخالت برخی علما در مباحث سیاسی را جستجو می کنند می‌توانند به راحتی بخشی از پاسخ خود در توهین‌های که متاسفانه از بعد انتخابات92 توسط برخی باب شده، یافت کنند گرچه توهین شنیدن از سیاسی‌کاران هیچ از محبوبیت و عظمت علمای اعلام نمی‌کاهد اما نباید در مقابل سیاسی‌کارانی که حیات سیاسی خود در جسارت به علما می‌بینند، سکوت کرد چرا که امام نیز در واکنش به این افراد سکوت نکرده و فرمودند: بازیگرانى که براى عقب نگه داشتن مسلمانان و بازکردن راه براى غارتگران و سلطه جویان، اسلام را در کنج مساجد و معابد محصور نموده‌اند و اهتمام به امر مسلمین را بر خلاف اسلام و وظایف مسلمانان و علماى اسلام معرفى مى‌کنند. و مع الأسف دامنه تبلیغات گمراه کننده به قدرى بوده و هست که دخالت در هر امر اجتماعى و سیاسى را در جامعه مسلمین برخلاف وظایف روحانیون و علماى دین مى دانند؛ و دخالت در سیاست را گناهى نابخشودنى مى‌خوانند. (صحیفه امام، ج 19، ص 21)
مقدمه فوق، اشاره‌ای بود به ساختار نظام سیاسی اسلام؛ بدیهی است که فقها در زمان غيبت همانند كساني هستند كه در زمان حضور امامان معصوم(عليهم السلام) از سوي آن بزرگواران منصوب مي شدند و در حکومتی که فقیه جامع‌الشرایط در راس آن قرار دارد، این سیاستمداران هستند که باید متاثر از فقیهان و متخصصان دینی باشند و به طبع نمی‌توان انتظار داشت که برخی سیاستمداران جایگاهی برای خود تعریف کنند که به موجب آن، نه تنها خود را متاثر اندیشه و اندیشمندان دینی بدانند، بلکه حق عالمان و متخصصان دین را برای اظهارنظر در مباحث سیاسی نادیده بگیرند.
اخیراً حضرات آیات جنتی و علم‌الهدی در مراسم نکوداشت آقای کدخدایی مطالبی درباره عدم رای نمایندگان مجلس به ایشان برای عضویت در شورای نگهبان مطرح کردند که با واکنش عجیب برخی نمایندگان محترم مواجه شد. اینکه حضرت آیتالله علم‌الهدی نسبت به "سیاسی کاری" و نسبت آن با معاد و آخرت هشدار می‌دهند جزء وظیفه ذاتی ایشان است و اگر قرار باشد، ایشان از چنین حقی محروم باشد از نمایندگان محترمی که به اظهارات این بزرگواران واکنش تند نشان دادند، باید پرسید هشدار به سیاسی‌کاری و سیاستمداران اگر وظیفه علما و مراجع عظام نیست، وظیفه کیست؟
چطور نمایندگان محترم مجلس که اکثرشان از وفاداران به علما و نیروهای انقلابی و مومن هستند، حق اظهارنظر درباره همه چیز و همه کس را بر خود محفوظ می‌دانند اما برخی از آنان نمی‌پذیرند که علما و دانش آموختگان مکتب اسلام حق ادای وظیفه و اظهارنظر داشته باشند؟
منظور نگارنده بیش از آنکه مربوط به اصل اظهارات فقیهان محترم باشد به واکنش‌های غیرمنصفانه برخی نمایندگان به فقیهان محترم است؟ اگر باب شود که برخی حرمت این آیتالله و آن آیتالله را نگه ندارند دیگر حرمت هیچ آیتالله محفوظ نخواهد ماند.
برخی که علت عدم دخالت برخی علما در مباحث سیاسی را جستجو می کنند می‌توانند به راحتی بخشی از پاسخ خود در توهین‌های که متاسفانه از بعد انتخابات92 توسط برخی باب شده، یافت کنند گرچه توهین شنیدن از سیاسی‌کاران هیچ از محبوبیت و عظمت علمای اعلام نمی‌کاهد اما نباید در مقابل سیاسی‌کارانی که حیات سیاسی خود در جسارت به علما می‌بینند، سکوت کرد چرا که امام نیز در واکنش به این افراد سکوت نکرده و فرمودند: بازیگرانى که براى عقب نگه داشتن مسلمانان و بازکردن راه براى غارتگران و سلطه جویان، اسلام را در کنج مساجد و معابد محصور نموده‌اند و اهتمام به امر مسلمین را بر خلاف اسلام و وظایف مسلمانان و علماى اسلام معرفى مى‌کنند. و مع الأسف دامنه تبلیغات گمراه کننده به قدرى بوده و هست که دخالت در هر امر اجتماعى و سیاسى را در جامعه مسلمین برخلاف وظایف روحانیون و علماى دین مى دانند؛ و دخالت در سیاست را گناهى نابخشودنى مى‌خوانند. (صحیفه امام، ج 19، ص 21)
