به گزارش مشرق، راه رفتن روی طناب در ارتفاع ۵۰۰ متری از سطح زمین بدون هیچ وسیله امنیتی. این اما تمام خطری که قرار است نیک والندا در تلاش خود برای یک رکوردشکنی داشته باشد نیست. قرار است عبور او از روی طناب در منطقه گرند کنیون انجام شود. جایی که سرعت باد می‌تواند به ۶۱ کیلومتر بر ساعت برسد! گرند کنیون دره‌ای در ایالت آریزوناست که میان آن رود کلرادو قرار گرفته است. هر چند در عبور نیک والندا برای عبور از وسط این دره رودخانه کلرادو زیر پاهایش است اما سقوط او به خاطر از بین رفتن تعادلش می‌تواند به راحتی مرگ را برایش رقم بزند. این مرد ۳۴ ساله تخمین زده که عبورش از روی طناب فلزی بر فرار این دره ۲۵ تا ۳۰ دقیقه طول بکشد اما نگرانی او سرعت وزش باد است. در منطقه گرند کنیون که بیابانی است سرعت باد قابل پیش‌بینی دقیق نیست و ممکن است وضعیت برای نیک والندا مانند پرواز یک بالگرد در نزدیکی‌اش شود.

حساس و خطرناک بودن این رکوردشکنی باعث شده تا شبکه تلویزیونی مشهور دیسکاوری آن را به صورت مستقیم البته با ۱۰ ثانیه  تأخیر پخش کند. این ۱۰ ثانیه تأخیر به خاطر جلوگیری از پخش صحنه وحشتناک مرگ احتمالی این مرد در نظر گرفته شده است. در بیشتر از ۲۱۷ کشور جهان مردم می‌توانند تصاویر زنده این نبرد برای حفظ تعادل را ببینند. سال گذشته در همین روزها، نیک والندا مسیر دهانه آبشار نیاگارا در مرز میان آمریکا و کانادا را با راه رفتن روی یک طناب طی کرد. او این مسیر ۵۵۰ متری را  مسیر ۵۵۰ متری میان آمریکا و کانادا را روی یک سیم ۶۱ میلی متری طی کرد اما این بار حدود ۴۰۰ متر ارتفاع طناب نسبت به سال قبل بیشتر است.  بدل کاری و راه رفتن روی طناب در خانواده آقای والندا ریشه دارد.

به گزارش مهر، پدر پدربزرگ این مرد رکوردشکن به خاطر سقوط از روی طناب کشته شد و قرار است پدرش هم یک‌شنبه شب تیم حفاظتی او را رهبری کند. در صورتی که او بین زمین و آسمان با گرفتن طناب معلق شود این تیم حفاظتی باید بتوانند در مدت ۶۰ ثانیه او را نجات دهند. بدل کاری در این خانواده از هفت نسل قبل شروع شده و آنها به «والنداهای پرنده» شهرت پیدا کردند.این خانواده به مدت بیش از ۲۰۰ سال نمایش های بدل کاری انجام داده‌اند و نیک والندا هم از سن ۲ سالگی در حال تمرین برای راه رفتن روی طناب است. یکی از معروف ترین نمایش‌های این خانواده،راه رفتن چهار نفر از بدل کاران روی یک طناب بود که هر کدام از آنها، دو نفر دیگر را با یک چوب در هوا نگه می‌داشتند. همزمان آن دو نفر، یک نفر دیگر را که روی صندلی نشسته است، در هوا نگه می داشتند. این نمایش بود که نام «والنداهای پرنده» را به این خانواده داد.