به گزارش مشرق به نقل از ایسنا،  در این سرمقاله می‌خوانیم: «آیا میدان «تقسیم» در شهر استانبول، همان‌طور که برخی تظاهرکنندگان می‌گفتند، به «میدان تحریر» استانبول تبدیل می‌شود؟ به طور قطع، تجمع مردمی در اطراف میدان مرکزی استانبول، به نقطه عطفی در سیاست ترکیه تبدیل خواهد شد.
 
تظاهرات عده‌ای انگشت‌شمار و اعتراض به تخریب پارک قدیمی «گزی» در مرکز شهر استانبول، به جنبش اعتراضی بزرگی بر ضد سیاست‌های رجب طیب اردوغان، نخست‌وزیر ترکیه تبدیل که با سرکوب شدید و خشونت‌بار پلیس روبرو شد.
 
اعتراضات این جنبش، متشکل از طیف‌های سیاسی از چپ افراطی تا جناح راست، تبلور همه نارضایتی‌های انباشته شده طی 10 سال قدرت انحصاری اردوغان است که دائمأ با آشکارسازی نشانه‌های دینی در فضای عمومی جامعه لائیک ترکیه قصد استفاده ابزاری از دین را برای ادامه حکومت دارد. از جمله این اقدامات، تصویب قانونی در چند روز گذشته مبنی بر محدود کردن مصرف الکل است.
 
در همین حال، شهردار آنکارا مردم را به «رفتار به روش‌های متناسب با ارزش‌های اخلاقی» فراخوانده بود.  پلیس ترکیه با گاز اشک‌آور، آب‌ پرفشار و اسپری فلفل به معترضان برنامه تخریب یک پارک در مرکز استانبول حمله کرد
 
احزاب چپ و چپ افراطی ترکیه، دانشجویان و اتحادیه‌های کارگری، از سرکوب تظاهرات و موج دستگیری‌ها، که ماه‌ها به بهانه مبارزه با تروریسم، آنها را هدف قرار داده‌اند، خسته شده‌اند. علویان ترکیه خود را قربانی تبعیض‌های دولت برآمده از حزب «عدالت و توسعه» ترکیه می‌دانند که آئین فرهنگی و مذهبی‌شان به رسمیت شناخته نمی‌شود. این فهرست بسیار بلند بالاست که همگی، رفتارهای مستبدانه نخست‌وزیر و سبک خشونت‌آمیز وی و طرح‌های عظیم شهری‌اش که استانبول را به مضحکه تبدیل می‌کند و نیز سیستم طایفه‌ای او را که از 20 سال پیش و زمان شهردار بودنش، در شهر استانبول پایه‌گذاری شده است، به اتفاق محکوم می‌کنند.
 
حمایت از شروع روند مذاکرات پیوستن به اتحادیه اروپا و حرکت اصلاحات، قدرت اردوغان را شکل می‌داد. او در دو دوره انتخابات در سال‌های 2007 و 2011، که به همه‌پرسی برای حزب «عدالت و توسعه» تبدیل شده بود، به ترتیب 47 درصد و 50 درصد آرا را کسب کرد و قدرتش تقویت شد. این تسخیر انتخاباتی، به اردوغان اجازه داد از دست همه مخالفان داخلی حکومت، خلاصی یابد.
 
ارتش، دستگاه اداری، دستگاه قضایی و مطبوعات که هر یک به‌طریقی با وی مخالف بودند، به ابزاری در خدمت حزب حاکم «عدالت و توسعه» و رهبر آن درآمدند.
 
همچنین، زمانی که آشوب‌ها در میدان تقسیم استانبول در جریان بود، شبکه‌های تلویزیونی ترکیه، اردوغان را نشان می‌دادند که در کنفرانسی به مناسبت روز مبارزه با دخانیات در حال سخنرانی بود. پلیس و سایر نیروهای انتظامی نیز، که از زمان به قدرت رسیدن اردوغان تعدادشان سه برابر شده است، تظاهرکنندگان را با خشونتی بی‌سابقه و بدون ترس از بازخواست سرکوب می‌کنند.
 
پس از اصلاح قانون اساسی و تغییر ساختار حکومت ترکیه به سیستم ریاست‌جمهوری،اردوغان در آرزوی تسخیر صندلی ریاست‌جمهوری ترکیه، در سال 2014 است که ترس از سرکوب‌ها و سخت‌گیری‌های جدید را در دل بسیاری انداخته‌ است.»