به گزارش مشرق به نقل از ایسنا،‌ در این مقاله که در سال 1945 منتشر شده، به توصیف چگونگی دستیابی کارشناسان فنی ارتش آمریکا به این حقیقت پرداخته که دانشمندان آلمانی بطور جدی برای ساخت یک سلاح خورشیدی برنامه‌ریزی کرده بودند.
 
در این طرح، از یک آینه غول‌پیکر برای تمرکز نور خورشید بر روی هدف استفاده می‌شد؛ همانطور که کودکان از ذره‌بین برای تولید آتش بهره می‌برند.
 
این آینه بزرگ مداری به تمرکز پرتوهای خورشیدی بر روی یک نقطه سوزان در سطح زمین می‌پرداخت.
 
بر اساس این مقاله،‌ ارتش آلمان قصد داشت از چنین آینه‌ای برای سوزاندن یک شهر یا بجوش آوردن بخشی از اقیانوس استفاده کند.
 
این ایده در سال 1923 به ذهن هرمان اوبرت، دانشمندان مشهور موشکی آلمان رسید. با هزینه برآورد شده سه میلیون مارک و 15 سال زمان ساخت، هدف اصلی این آینه فضایی ارائه نور خورشید به مردم زمین بر حسب تقاضا بود. اما اوبرت بعدها آنرا به عنوان یک سلاح نهایی توصیف کرده بود.
 
در سال 1945 هنگامی که نیروهای پیروز متفقین شروع به وارسی برنامه‌های جنگی بدست آمده کردند، مشخص شد که نازیها طرحهای اوبرت را ارتقا بخشیده و به دنبال امکان ظهور رایش سوم با ساخت یک سلاح آینه در مدار 35.7 هزار کیلومتری زمین بودند.
 
جزئیات این سلاح خورشیدی مجددا پس از بررسی آن توسط کارشناسان ارتش آمریکا تشخیص داده شده و در انجمنهای اینترنتی قرار گرفت.
 
مجله لایف بر این باور بود که این آینه با بخشهای از پیش مونتاژ شده در مدار قرار می‌گیرد. همچنین این فناوری از یک ایستگاه فضایی سرنشین‌دار از حفره‌های 9 متری که موشکهای تدارکات در آنها وارد شده، باغهای آبکشت برای ارائه اکسیژن و ژنراتورهای انرژی خورشیدی برای تامین برق برخوردار بود.
 
هنگامی که این آینه در مدار قرار بگیرد، موشک اصلی این پروژه شش کابل را از قرقره آزاد می‌کند.
 
آلمانی‌ها تنها قومی نبوده‌اند که به بهره‌برداری از نیروی خورشید فکر می‌کردند. در سال 1999 روسها یک طرح را معرفی کردند که از یک آینه برای بازتاب نور خورشید به زمین در طول زمستان استفاده می‌کرد.