به گزارش ویژه نامه نوروزی مشرق، ژاله علو دوبلور و بازیگر پیشکسوت سینمای ایران است که سال ها در سینما، تلویزیون و رادیو تلاش کرده است. او در فروردین ماه سال 1306 به دنیا آمده است و از همان بچگی فعالیت های هنری خود را آغاز کرده است.

او در سال 1329 از هنرستان بازیگری فارق التحصیل شد و البته بازی در سینما را نیز از سال 27 آغاز کرده است. علو سال 28 به تئاتر و البته در سال 31 با اجرای زنده نمایش های رادیویی به شهرت رسید. او در سال 68 از صدا و سینما بازنشسته شد ولی همچنان در برخی از برنامه های رادیویی و سینمایی شرکت می کند.

 او در سال 89 به عنوان یکی از چهره های ماندگار ایران انتخاب شد گفتگوی وی با جام جم را در ادامه می خوانید:

دوران کودکی هنگام نوروز چه احساسی داشتید؟

عید فرصتی بود تا خانواده ها با یکدیگر ارتباط داشته باشند و باعث می شد تا خانواده هایی که چندین ماه همدیگر را نمی دیدند بتوانند بار دیگر بازدید کنند. این مراسم خیلی زیبا و رفت و آمد ها ارتباط بسیار زیبا و قشنگ بود و حس خوبی را القا می کرد.

کمی از نوروزهای گذشته و سال های دور برای ما می گویید؟

نوروز در همه زمان‌ها اتفاقي است براي تمام مردم. همه در نوروز داد و ستد حسي و زيبايي دارند. در آن زمان هم آداب و رسوم خاص نوروز براي همه مردم مهم بود. هنوز هم فكر مي‌كنم عيد نوروز يكي از اعياد فراموش نشدني است.

وقتي نوروز می شود شما بدون اين كه بخواهيد يك حس و حال ديگري پيدا مي‌كنيد، مثل اين كه در حال نو‌ شدن هستيد. زيبايي طبيعت حال و هوايي به آدم مي‌دهد كه دوست دارد از همه چيز رها شود و دنياي جديدي پيدا كند، چون احساس مي‌كند بايد در وجودش عيد اتفاق بيفتد.

خاطره خوبی از عید نوروز دارید؟

زمان بچگي نوروزها يك رنگ و بوي ديگري داشت. همه چيز را آماده مي‌كردند، ما مي‌آمديم سر سفره هفت‌سين مي‌نشستيم و عيدي مي‌گرفتيم از پدر و مادر و آن رنگ و بوي ديگري داشت. ولی به هر حال این ما هستیم که نوروز را خوب یا بد می سازیم و به رفتار خودمان بسته است.

تا به حال هنگام سال تحویل در محل کار بودید؟

نه. من چون برنامه‌هايم كاملا توليدي بود و طبق معمول پيش از عيد نوروز توليد مي‌شد، در زمان نوروز در راديو نبودم، مگر اين كه برنامه زنده‌اي هنگام تحويل سال از من دعوت مي‌كرد كه در آن صورت هنگام تحويل سال ممكن بود در استوديوي راديو باشم.

به خوانندگان به عنوان حرف آخر چه می گویید؟

من آرزوي آرامش و صلح دارم؛ چون وقتي آرامش و صلح و دوستي باشد، فكر مي‌كنم مردم با كمترين چيزها مي‌سازند. وقتي اينها نباشند، اگر در قصر طلا هم زندگي كنيم، آن زندگي نيست.