به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، یک پژوهش با تحقیق بر روی 27 هزار و 883 ایرانی 18 تا 65 سال شامل 48.8 درصد مرد و 50.4 درصد زن با میانگین سنی 32.7 سال از استان‌های سراسر کشور، درصدد پاسخ به این سوالات برآمده است.

نتایج این پژوهش نشان داده است که 69.6 درصد افراد مورد مطالعه به میزان "زیاد" و "خیلی زیاد"، به سلامت خود اهمیت می‌دهند. 28.5 درصد در حد «کم، بسیار کم» و «نه زیاد، نه کم» به سلامتی اهمیت می‌دهند. و حدود 1.3 درصد اصلا به سلامتی خود اهمیتی نمی‌دهند. 0.6 درصد جمعیت مورد بررسی هم پاسخی به این سوال نداده‌اند.

از نکات قابل توجه یافته‌های پژوهش فوق این است که عدم اهمیت به سلامت به ازای افزایش هر سال سن، یک درصد افزایش یافته و به ازای افزایش هر سال به میزان تحصیلات، 2 درصد کاهش می‌یابد.

همین نتایج حکایت از آن دارد که افراد مطلقه و همسر فوت شده نسبت به سلامت خود اهمیت کمتری در مقایسه با افراد متاهل قائل‌اند. به طوری که شانس عدم اهمیت به سلامت در افراد مطلقه و نیز همسر فوت شده، دو برابر متاهلین است اما تفاوت معناداری از این حیث میان افراد ازدواج نکرده (مجردها) و متاهلان نبوده است.

درآمد از جمله مولفه‌های مهم در اهمیت افراد به سلامتی به شمار می‌رود. عدم اهمیت افراد به سلامت، با سطوح درآمد «بسیار بد»، «بد» و «نه خوب و نه بد» نسبت به افراد با سطح درآمد «بسیار خوب» به ترتیب 2.26، 2.10 و 1.62 برابر افزایش می‌یابد.

یافته‌های این پژوهش این موضوع را هم نشان داده است که شهرهای کوچک (درجه 3) استان‌ها، نسبت به مراکز استان‌ها (درجه 1) اهمیت بیشتری به سلامت می‌دهند به‌گونه‌ای که بی‌اهمیتی نسبت به سلامت در میان ساکنان این شهرها نسبت به مراکز استان‌ها، 12 درصد کمتر است.

بخش مهم این پژوهش به میزان اهمیت به سلامت در استان‌های کشور و رتبه‌بندی استان‌ها اختصاص دارد.

بر اساس یافته‌های به دستاوردها آمده ساکنان استان‌های زنجان، ایلام، خوزستان، اردبیل و آذربایجان شرقی بیشترین اهمیت را به سلامت نسبت به سایر استان‌ها دارد و ساکنان استان‌های یزد و لرستان کمترین اهمیت را به سلامت خود می‌دهند.

اما تهران از این حیث در حد میانگین کشوری است. این یافته قابل تامل است چراکه کلانشهر تهران با توجه به اینکه از اقوام و فرهنگ‌های گوناگون کشور، نمایندگانی را در خود جای داده است، به نوعی نماینده کل کشور در ارزیابی سلامت محسوب می‌شود.

نتایج این پژوهش در ادامه نشان داده است که اختلاف معناداری بین اهمیت سلامت در نزد مردان و زنان وجود ندارد.

این در حالیست که نتایج برخی پژوهش‌های دیگر در کشور مبتنی بر بالاتر بودن میزان اهمیت به سلامت در زنان نسبت به مردان است.

این پژوهش در این باره چنین توضیح داده است که احتمال تفاوت بین متغیر حد گزارشی اهمیت به سلامت و اقدام برای حفظ آن در عمل وجود دارد. به خصوص که با مرور سوابق رفتاری، مردان در حفظ سلامتی از زنان عقب‌ترند.

این پژوهش ضمن آنکه نشان می‌دهد در مجموع شهروندان ایرانی در حد مطلوبی به سلامت خود اهمیت می‌دهند از آن حیث حائز اهمیت است که می‌تواند در برنامه‌ها و مداخلات مرتبط با سلامت مفید باشد.