به گزارش مشرق، شفقنا به نقل از اشپیگل نوشت: این مرد خود را شریف می نامد، مردی جوان و بدون ریش با پولوور کلاه دار و کفش های ورزشی. او هیچ شباهتی به اعضای اخوان المسلمین ندارد و بیشتر شبیه یک انقلابی جوان است که مردانش را با سنگ و چماق و میله های آهنی در خیابان رهبری می کند. شریف می گوید که از لیبرال ها و چپ ها و دیگر مسلمانانی که علیه محمد مرسی رییس جمهور و اخوان المسلمین تظاهرات می کنند نفرت دارد، همان تظاهرکنندگانی که از زمان اعلام اختیارات ویژه برای رییس جمهور در پایان ماه نوامبر به خیابان ها ریختند. و به همین دلیل بود که اخوان المسلمین هفته گذشته فرماندهی گروه های فشار را عملا بر عهده گرفت.
مردان اخوان المسلمین و افراد شریف به خوبی سازماندهی و تجهیز شده اند و کیسه های پلاستیکی پر از سنگ در اختیار دارند، همان سنگ هایی که از کنار ریل راه آهن جمع کرده اند. و البته به اندازه کافی آماده درگیری نیز نشان می دهند. شریف می گوید: "ما برای یک جنگ طولانی آماده هستیم و هر چقدر هم سخت باشد همچنان از رییس جمهورمان دفاع خواهیم کرد".
و بدین صورت آنان مخالفان خود را در مقابل کاخ ریاست جمهوری دستگیر و به سمت دیگر خیابان می آورند و آنها را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می دهند. هر کس هم به آنان نگاه کند مورد حمله قرار می گیرد. افراد شریف در همان حال که هنوز خیابان آکنده از دود ماشین های سوخته است اسیران خود را با افتخار به همه نشان می دهند. یکی از این بازداشت شدگان مرد 63 ساله ای با چهره ای پریشان و خونین است که در آستانه ورود به کاخ گرفتار این افراد شده است. و البته طرف مقابل یعنی دشمنان شریف هم خشونت کمتری از خود نشان نمی دهند و آنان هم چماق و بمب های آتش زا حمل می کنند. و این بیلان هفته گذشته است: حداقل پنج کشته و چند صد مجروح و حیثیت خدشه دار شده رییس جمهور تازه کاری که بیش از آن که خود را نسبت به ملت متعهد بداند در برابر اخوان المسلمین احساس مسوولیت می کند.
اخوان المسلمین از طریق توییتر و فیسبوک و پیامک های بی شمار از طرفداران خود برای برپایی یک تظاهرات به نفع مرسی دعوت کردند و آنان را به میدان هلیوپلیس فراخواندند تا بدین صورت درسی ماندگار به "دشمنان دموکراسی" بدهند. پس از آن بود که هزاران مرد مانند شریف به این فراخوان پاسخ مثبت داده و اکثرا با موتورسیکلت های کوچک اهدایی اخوان المسلمین که در این روزها با همه قوا تجهیز شده است به میدان آمدند. کاملا مشخص است که اخوان به این زودی ها از قدرت تازه کسب شده خود دست بردار نخواهند بود.
و البته این نخستین بار نبود که اخوان المسلمین گروه های فشار خود را به خیابان ها می آوردند. در آغاز سال جاری نیز شبه نظامیان مسلحی که استاد حمله هستند علیه مخالفان دست به کار شده بودند. "زیاد اکل" سیاست پژوه اهل قاهره می گوید: "اخوان المسلمین فکر می کنند که به هدف خود رسیده اند یعنی امکان به اجرا درآوردن ایده آل های حسن ال بنا بنیانگزار اخوان. این گروه هشتاد و چهار سال در این مورد کار کرد و به همین خاطر به راحتی دست از قدرت برنمی دارد".
اقدامات و رویدادهای هفته های گذشته از نظر بسیاری از مصری ها ثابت کرد که سرنخ ها نه در دست رییس جمهور بلکه در دستان اخوان المسلمین است و این گروه از این که در صورت لزوم کشور را به یک جنگ داخلی بکشاند نیز ابایی ندارد.
اوایل ماه دسامبر بود که مجله آمریکایی تایم پرزیدنت محمد مرسی را به عنوان مهم ترین سیاستمدار خاورمیانه انتخاب و معرفی کرد. اما در آن زمان کمتر کسی باور داشت که این مهندس موقر و متین در واقع قدرتمندترین مرد مصر نیست و تصمیمات کلیدی و مهم توسط دو مرد دیگر گرفته می شود یعنی "محمد بدیع" رییس اخوان المسلمین و "خیرات الشتیر" مسوول امور سازمانی و مالی اخوان و نخستین گزینه کاندیداتوری ریاست جمهوری که به دلایلی مبهم رد صلاحیت شد.
اما در حال حاضر با تماشای تلویزیون دولتی مصر نیز می توان به سادگی دریافت که چه کسی در این کشور حرف اول و آخر را می زند. تقریبا هر هفته در تلویزیون مصر ملاقات های مرسی با این دو مرد بلندپایه به نمایش درمی آید و در غالب ملاقات ها مرسی به هنگام استقبال از بدیع دست او را می بوسد. و این نشانه ای است از نوعی اطاعت ریشه دار و نشان می دهد آن سوگند وفاداری که زمانی مرسی مانند همه اعضای اخوان المسلمین در برابر این سازمان و رهبران آن ادا کرده همچنان از اعتبار برخوردار است.
اما پرسش این است: بدیع چه می خواهد؟ این پرفسور 69 ساله دامپزشک لقب "مرشد العام" را یدک می کشد، لقبی که به بالاترین فرد در رهبری اخوان داده می شود. بدیع از ژانویه 2010 به ریاست "دفتر رهبری" اخوان المسلمین رسید که نوعی دفتر سیاسی محسوب می شود و در حال حاضر اعضای 21 نفره آن را پیرترین و محافظه کارترین مردان اخوان المسلمین تشکیل می دهند. تقریبا همه این افراد سابقه سال ها زندان را در کارنامه خود دارند اما جالب آن که بدیع به هنگام آغاز کار خود به عنوان رییس اخوان در اقدامی شگفت آور سخنانی شورانگیز به نفع حسنی مبارک رییس جمهور سابق ادا کرد و چیزی نگذشت که مبارک دستور آزادی اکثر اخوان زندانی را صادر کرد.
بسیاری از مصری ها تا به امروز نیز این مورد را سندی دال بر همکاری میان اخوان المسلمین با رژیم سابق می دانند، دو گروهی که به صورت رسمی دشمن یکدیگر به شمار می آمدند. این طور که به نظر می آید احتمالا بدیع نه فردی دموکرات بلکه رهبری پراگماتیست است.
خیرات الشتیر اما به عنوان رییس استراتژیست های اخوان مسوولیت همه مانورهای سیاسی را دارد که این گروه از زمان انقلاب و سقوط مبارک به مورد اجرا گذاشته است. حتی آن معامله ها و بده بستان های اخوان با سران سابق ارتش نیز ابتکار الشتیر بود و بر اساس آن پیمان سران ارتش از قدرت کنار کشیدند و در مقابل امتیازهای خود را حفظ کردند.
اما نوع رابطه الشتیر با مرسی به چه صورت است؟ یکی از اعضای سابق اخوان المسلمین می گوید الشتیر پیش از این رییس مستقیم مرسی بود: "حتی امروز هم در سلسله مراتب داخلی اخوان رییس جمهور پادوی الشتیر به شمار می رود". یکی از مشاوران رییس جمهور به نام "عمر اللعیتی" که در هفته های گذشته و به نشانه اعتراض علیه فرمان اختیارات ویژه از مشاورت مرسی استعفا داد ضمن تایید این ادعا اضافه می کند: "مرسی به تنهایی هیچ تصمیمی نمی تواند اتخاذ کند و هر جمله و یا هر پیشنهادی پیش از همه باید به اطلاع نفر دوم اخوان المسلمین برسد. الشتیر هرگز به مرسی تلفن نمی زند بلکه این مرسی است که با او تماس می گیرد و کسب تکلیف می کند". حتی کارشناسانی که وظیفه دادن مشاوره های تخصصی به رییس جمهور را دارند نیز همگی عضو اخوان المسلمین هستند. این وضعیت برای اللعیتی قابل تحمل نبود چون اصلا کسی از او در موردی مشورت نمی گرفت و به همین خاطر همراه با نه مشاور دیگر همزمان با فرمان اختیارات ویژه کناره گیری کرد.
مثال های دیگری نیز وجود دارد که به کمک آن ثابت می شود مرسی به تنهایی بر مصر حکومت نمی کند. هنگامی که چند ماه پیش رییس جمهور تصمیم به تغییر استاندارها گرفت روزنامه نگاران کشف کردند که لیست کاندیداها مستقیما از دفتر سیاسی اخوان به نهاد ریاست جمهوری ارسال شده است. در این مورد نیز اعضای کابینه و مشاوران رییس جمهور هیچ اطلاعی نداشتند و کسی با آنان برای انتخاب استاندارهای جدید مشورت نکرده بود. مشابه همین وضعیت در مورد روسای جدید رسانه های دولتی هم اتفاق افتاد و همگی آنان از میان اعضای اخوان المسلمین برگزیده شدند.
و همین هفته پیش زمانی که گروه های لیبرال و سکولار و قبطی ها در مقابل کاخ ریاست جمهوری با افراد اخوان درگیر بودند، رییس جمهور در پشت دیوارهای کاخی که به شدت با تانک و توسط افراد گارد ریاست جمهوری محافظت می شد اعلام کرد که تا بیست و چهار ساعت آینده در مورد این اتفاق ها سخنرانی خواهد کرد. آیا او می خواست موافقت بدیع و الشتیر را در این مورد جلب کند؟
سپس مثل همیشه شق و رق در مقابل دوربین ها قرار گرفت و برخلاف تصور کسانی که بوی آشتی با اپوزیسیون به مشامشان خورده بود بر طرح خود مبنی بر برگزاری همه پرسی در روز 15 دسامبر تاکید کرد، همان همه پرسی که طی آن مردم باید نظر خود در مورد پیش نویس قانون اساسی جدیدی را که شورای قانون اساسی متشکل از اعضای اخوان المسلمین تهیه کرده است ابراز کنند. تنها عقب نشینی مرسی البته در مورد لغو فرمان اختیارات ویژه تا اجرایی شدن قانون اساسی جدید صورت گرفت. مرسی البته در همان سخنان مسوولیت همه اغتشاش ها و خونریزی های روزهای اخیر را به گردن طرف مقابل مزدوران چماق به دست اخوان انداخت و ادعا کرد که دست عوامل رژیم گذشته را در این ناآرامی ها می بیند. سپس با بی میلی از "گفت وگوی ملی" گفت. این سخنرانی شبیه به همان سخنرانی های آخر حسنی مبارک بود که رفته رفته از مواضع خود عقب می نشست و مرسی هم البته برای تعویق زمان برگزاری همه پرسی اعلام آمادگی کرد.
تا همین چندی پیش اطلاعات اندکی در مورد مناسبات درونی اخوان المسلمین در دست بود اما در حال حاضر این وضعیت تغییر کرده است. اخوان هر روز بیشتر در مورد مواضع خود انعطاف نشان می دهند و البته در مورد انتقادها همچنان فرافکنی می کنند. اعضای جدید اخوان نیز ساختار پدرسالارانه این سازمان را برنمی تابند و حتی اعضای پیرتر مانند "تروات الشیرباوی" یعنی همان وکیل معروف دادگستری نیز تاکید می کند که اگر این سازمان بیشتر تحت فشار قرار بگیرد حتی حاضر است ایدئولوژی اقتدارگرایانه خود را هم کنار بگذارد. به گفته این عضو سابق اخوان خشونت ابزار سیاسی این سازمان محسوب می شود. او ادعا می کند که اخوان حتی اردوگاه های آموزشی برای شبه نظامیان خود دارند و در این اردوگاه ها جنگ های چریکی آموزش داده می شود. البته اخوان المسلمین این ادعا را تکذیب می کند.
شیرباوی در عین حال می گوید: "مرسی حتی برای اعلام لغو فرمان اختیارات ویژه نیز نوعی کارناوال خیابانی راه انداخت و تا زمانی که دفتر رهبری اخوان در اختیار نیروهای تندرو باشد نمی توان انتظار مصالحه و آشتی را داشت".
قدرت اخوان المسلمین همواره ناشی از ضعف اپوزیسیون نیز بوده است. در دور اول انتخابات تنها یک چهارم رای دهندگان به مرسی رای داده بودند اما او توانست در دور دوم پیروز شود چون اپوزیسیون از انتخاب یک کاندیدای مشترک عاجز بود. حتی امروز هم کسی نمی تواند ادعا کند که مرسی اکثریت مطلق آرا را به خود اختصاص داد اما می توان گفت که دیگر گروه ها در مجموع صاحب بیش ازپنجاه درصد از آرا بودند. اما امروز به نظر می رسد که حمایت ها از اخوان کاسته شده و سی ساختمان این سازمان در آتش سوخته و تظاهرکنندگان همان شعاری را می دهند که زمانی علیه مبارک فریاد می زدند:" مرگ بر این رژیم".
در هفته های گذشته اما بالاخره رهبران اپوزیسیون گرد هم آمدند و تشکیلاتی موسوم به "جبهه نجات ملی" را تاسیس کردند. از جمله معروف ترین اعضای این تشکل می توان از چهره لیبرال و برنده جایزه صلح نوبل یعنی "محمد البرادعی"، دبیرکل سابق اتحادیه عرب یعنی "عمر موسی" و آن ناصریست معروف یعنی "حمدین صباحی" نام برد. بسیاری از گروه های سوسیال دمکرات و کمونیست نیز همراه با چهره های مسلمان اما مخالف اخوان در جبهه نجات ملی حضور دارند. این گروه ها در واقع همان گروه های کوچک و به طور سنتی گسسته ای هستند که به ناگاه و به دلیل اعتراض علیه مرسی و اخوان المسلمین دست اتحاد به یکدیگر داده اند.
اقدامات و رویدادهای هفته های گذشته از نظر بسیاری از مصری ها ثابت کرد که سرنخ ها نه در دست رییس جمهور بلکه در دستان اخوان المسلمین است و این گروه از این که در صورت لزوم کشور را به یک جنگ داخلی بکشاند نیز ابایی ندارد.