به گزارش مشرق، بیمه شدگان تأمین اجتماعی که شاغل هستند، هر ماه ۷ درصد از حقوق خود را به عنوان حق بیمه پرداخت می‌کنند که در روزهای ناخوشی و بیماری، بتوانند از خدمات درمانی رایگان استفاده کنند.

در چنین شرایطی، بیمه شدگان تأمین اجتماعی مجبورند برای معمولی‌ترین بیماری‌ها مثل سرماخوردگی، به نزدیک ترین مطب، کلینیک یا درمانگاه بروند.

عقل سلیم حکم می‌کند که بیمه شده برای یک بیماری ساده و معمولی، هزینه ایاب و ذهاب و وقت خودش را هدر ندهد و کیلومترها رنج سفر را به جان بخرد که بتواند از خدمات درمانگاه تأمین اجتماعی استفاده کند.

سازمان تأمین اجتماعی در واکنش به هزینه یک میلیون تومانی درمان سرماخوردگی، دقیقاً به این نکته و البته یک پیشنهاد دیگر بسنده کرده مبنی بر اینکه بیمه شده می‌بایست از خدمات رایگان درمانگاه تأمین اجتماعی استفاده کند و یا اینکه به کلینیک‌های دانشگاهی برود.

بر اساس ادعای سازمان تأمین اجتماعی، «یکی از معضلات حوزه سلامت کشور، مراجعه مستقیم بیمار به پزشک و مرکز درمانی برای دریافت خدمات درمانی بدون هدایت و راهنمایی صحیح است که در بسیاری از موارد، بیمار متحمل هزینه‌های سنگین می‌شود که برای رفع این مسئله طرح پزشک خانواده و نظام ارجاع جز طرح‌های اولویت دار نظام سلامت در دولت چهاردهم و سازمان تأمین اجتماعی قرار گرفته و امید است با اجرای پزشک خانواده و نظام ارجاع در سراسر کشور تمامی مردم از مزایای آن منتفع شوند.»

سازمان تأمین اجتماعی، ادعای جالبی را پیشنهاد کرده است که معنا و مفهوم آن این است که بیمه شده عزیز!! لطفاً بیمار نشوید تا برنامه پزشکی خانواده و نظام ارجاع در کشور شکل بگیرد.

اما سازمان تأمین اجتماعی نگفته است که مردم تا کی باید منتظر پزشک خانواده بمانند. زیرا، این وعده مربوط به دولت چهاردهم نیست و از دهه هشتاد تا امروز، همه دولت‌ها، مردم را به اجرای این برنامه دلخوش کرده‌اند؛ اما فعلاً خبری از پزشک خانواده نیست.

سازمان تأمین اجتماعی مدعی شده برای دریافت خدمات درمانی رایگان به مراکز ملکی این سازمان بروید. سوال اینجاست که آیا یک بیمه شده می‌تواند برای یک بیماری ساده مثل سرماخوردگی، کیلومترها سفر کند که ویزیت شود.

سازمان تأمین اجتماعی بر اساس قانون، می‌بایست از محل اجرای قانون «۹ بیست و هفتم»، سهم درمان را برای بیمه شدگان تحت پوشش خود هزینه کند، اما آنچه هزینه می‌شود خیلی کمتر از این سهم است.

بیمارستان میلاد کنار برج میلاد تهران ساخته شده تا روزانه شاهد هجوم بیماران زیادی از اقصی نقاط کشور به این مرکز درمانی باشیم. چون، در دیگر نقاط کشور، بیمارستان میلاد نداریم؛ در حالی که وعده ساخت میلاد ۲ و ۳، چند سال قبل داده شده بود اما به سرانجام نرسید.

مسئولان و مدیران تأمین اجتماعی، در حالی نسبت به هزینه یک میلیون تومانی سرماخوردگی واکنش نشان می‌دهند که در همان منطقه‌ای که بیمار ۵۰ ساله برای ویزیت به مطب خصوصی رفته است، فقط یک بیمارستان تأمین اجتماعی وجود دارد. آیا می‌توان برای یک بیماری ساده و معمولی به درمانگاه بیمارستان رفت و هزینه ایاب و ذهاب و شلوغی بیمارستان را به جان خرید که بخواهد درمان او رایگان باشد.

در شهرستانی که بیش از ۵۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و ۹۰ درصد آن بیمه شدگان تأمین اجتماعی هستند، کدام امکانات و خدمات درمانی مناسب در نظر گرفته شده است که نسخه یک میلیون تومانی را قبول ندارید.

بیمه شدگان تأمین اجتماعی اعم از شاغلین و بازنشستگان، از خدمات درمانی که دریافت می‌کنند، به هیچ وجه ممکن راضی نیستند و معتقدند حق بیمه آنها برای درمان آنها هزینه نمی‌شود.

درمان رایگان باید به گونه‌ای فراهم شود که بیمار مجبور نشود کیلومترها سفر کند به امید اینکه قرار است رایگان درمان شود.

وقتی نه پزشک خانواده داریم، نه نظام ارجاع، چگونه توقع دارید برای یک سرماخوردگی ساده، به مطب خصوصی نرود و هزینه نکند.

بیایید قبول کنیم که درمان برای مردم روز به روز در حال گران‌تر شدن است. پرداختی بالای ۵۰ درصد هزینه‌های سلامت از جیب مردم و البته بیش از ۷۰ درصد برای دارو، بهترین گواه این ادعا است که نمی‌توان منکر شد. واقعیت نسخه یک میلیون تومانی را قبول کنیم.