به گزارش مشرق، یکی از شب‌های بهمن سال ۱۴۰۲ پیرزنی تنها با شنیدن صدای زنگ در خانه به حیاط رفته و به محض باز کردن در، مرد جوانی را دید که با پیکری خونین و نیمه جان درخواست کمک داشت و گفت: «یک مرد و دو زن مرا خفت و ماشین و تلفنم را سرقت کردند.»

راننده مجروح ساعتی بعد در بیمارستان فوت کرد و تحقیقات برای شناسایی عاملان جنایت آغاز شد. در ادامه تحقیقات، خودروی پژو ۴۰۵ مقتول دو خیابان بالاتر از محل جنایت کشف و مشخص شد فقط تلفن همراه مقتول سرقت شده است. چند روز بعد وقتی تلفن مقتول در یکی از ایستگاه‌های مترو روشن شد، مأموران به مردی به نام خسرو رسیدند.

خسرو در همان ابتدا به ماجرای سرقت و قتل به همراه دو زن جوان به نام‌های مهتاب و مریم اعتراف کرد و گفت: «ما به قصد سرقت ماشین گرفتیم اما درگیری با راننده باعث شد او فوت کند.»

با دستگیری دو زن جوان، آنها منکر دخالت در قتل شدند و گفتند خسرو با راننده درگیر شد و برایش چاقو کشید و بعد هم با ماشین از رویش رد شد. پس از آن پدر و مادر مقتول با حضور در دادسرا از طرف خودشان و دو فرزند صغیر مقتول درخواست قصاص کردند. اما ۱۱ ماه بعد مادر مقتول که از غصه مرگ فرزندش بیمار شده بود، فوت کرد و دو فرزند دیگر او به عنوان اولیای دم وارد پرونده شدند. با تکمیل تحقیقات، پرونده برای رسیدگی به شعبه ۱۳ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.

در دادگاه چه گذشت؟

در این جلسه ابتدا وکیل پدر مقتول از طرف وی و دو فرزند مقتول برای متهمان درخواست قصاص کرد. سپس متهم به جایگاه رفت و گفت: «آن شب وقتی راننده فهمید قصد سرقت داریم، از در خودرو آویزان شد و در را رها نمی‌کرد که مریم با چاقو به دستانش می‌زد تا در را رها کند. من در یک لحظه فکر کردم اگر دنده عقب بروم او در را رها می‌کند اما به یکباره حس کردم از روی دست‌انداز رد شدم و وقتی دقت کردم، دیدم او زیر ماشین رفته است. پس از سرقت هم از ترس ماشین را دو کوچه بالاتر رها کردیم.»

با پایان جلسه، قضات خسرو را به قصاص و دو همدست او را به حبس محکوم کردند.