*********

چند نهاد صنفی که برخی از آن‌ها در سطح غیرفعال هستند نیز با انتشار متنی مشترک تحت عنوان «زندگی برای همه، جنگ برای هیچ‌کس» همراه با هشتک «زندگی علیه جنگ» در فضای مجازی با عملیاتی گسترده و به سه زبان فارسی، عربی و انگلیسی، ضمن اعلام مخالفت با وقوع جنگ و همچنین برشمردن تبعات زیان‌بار آن‌همه کنشگران اجتماعی و نهادهای مدنی را در نقاط مختلف جهان به همبستگی و اقدام علیه جنگ و تجاوز دعوت کرده‌اند.

این بیانیه گرچه در لایه بیرونی ضدجنگ است اما در درونش به تبلیغ تسلیم و شبکه سازی برای براندازی پرداخته و به عبارت دیگر ضدجنگ بودن پوششی برای اقدامات ضدامنیتی از سوی این جریان است، روزنامه هم‌میهن در گزارشی قابل توجه به تبلیغ این شبکه پرداخته و نوشته است:

«زندگی علیه جنگ»، نام یک حرکت مدنی است که از ۲۲ تیرماه تا امروز توانسته بیش از ۱۶۰ سازمان مردم‌نهاد را زیر چتر بیانیه‌ای گرد هم بیاورد و از آنها بخواهد هرکدام در حوزه تخصصی خودشان، با انجام فعالیتی، مخالفت با جنگ را شکلی عینی ببخشند. آنها بر این باورند که مناسبات ادامه یافتن یا نیافتن جنگ در کنترل مردم و جامعه مدنی نیست. اما جامعه مدنی می‌تواند کارهایی کند که درون خودش انسجامی ایجاد شود.

در بخش دیگری از این گفتگو آمده است:

ما می‌خواستیم جامعه مدنی نیم‌بندی را که در حال گسستن از هم بود، به هم وصل کنیم. این تجربه با هم بودن است که در شرایط متفاوت می‌تواند نشان دهد، ما جامعه بی‌شکل توده‌ای نیستیم. به همین دلایل جنگ مفهوم عمیق‌تری است و ضدیت با جنگ، ضدیت با این شیوه منازعات و مناسبات قدرت است. این جامعه است که به چنین چیزی فکر می‌کند، نه دولت‌ها و نظام بین‌المللی.

برخی شواهد نشان می‌دهد که «بیانیه ضد جنگ» اخیر گرچه در تهران منتشرشده است اما دستخطی در بیرون از کشور داشته که در تلاش است با گرد کردن سمن‌ها کنار هم به بهانه ضد جنگ بودن مبلغ سیاست‌هایی باشد که آشوب اجتماعی را پیوست جنگ خواهد کرد.

در طول ۱۲ روز جنگ تحمیلی یکی از تحلیل‌های غلط اتاق عملیات آمریکایی- صهیونی هم‌راستا کردن جنگ بیرونی با آشوب داخلی بود، سمن‌های ضد جنگ با فضاسازی برای انتقاد از سیاست‌گذاری‌های داخلی به آن خط خارجی ارزش‌افزوده خواهد داد.

البته کمپین‌های به‌اصطلاح ضد جنگ در داخل با پیوست براندازی تجربه‌ای جدید محسوب نمی‌شود، نمونه آن تشکیلات ضد جنگ کاسمی بود که ذیل نایاک فعالیت کرده و هدفش اجرای سیاست‌هایی بود که با استفاده از سمن‌ها ایران را به سمت تسلیم شدن و پذیرش یک توافق با طرف آمریکایی می‌کرد.

روزنامه شرق در شماره امروز خود در یادداشتی، ادعایی عجیب مطرح کرده و نوشته است که حل مسئله تنش آبی وابسته به مذاکره با غرب است، در بخشی از این یادداشت آمده است:

ضرب‌الاجلی که وزیر خارجه فرانسه تا پایان ماه آگوست (۹ شهریور) برای شروع روند فعال‌کردن سازوکار ماشه اعلام کرد، تقابلات جاری درباره برنامه هسته‌ای ایران را وارد مرحله جدیدی کرد. این اعلام از آنجا که بعد از تماس وزرای خارجه آمریکا، انگیس، فرانسه و آلمان انجام شد، می‌تواند به معنی هماهنگی آنها درباره این جدول زمانی و روش کار باشد.

اشکال بزرگ سناریوی تمدید این است که وضعیت تعلیق در کشور و تحریم‌های خسارت‌بار همچنان ادامه خواهد یافت و کشور همچنان درگیر بلاتکلیفی و سردرگمی ناشی از احتمال ناروشن‌بودن افق و تردید درباره بقای آتش‌بس خواهد بود و این برای کشور که درگیر مسائل اقتصادی-اجتماعی عظیمی است، سم است. اکنون شاهدیم که مقامات از روند تشدید مشکل آب در شهرهای بزرگ و کل کشور خبر می‌دهند. کشور برای اینکه بتواند بر این مسائل حیاتی متمرکز شود، نیاز به یک دوره آرامش و عاری از تشنج در سیاست خارجی دارد.

مذاکره با طرف غربی اصلی معمول در سیاست خارجه کشور بوده اما سیگنال غلط دان از داخل برای طرف خارجی امری تاریخی است، به نظر می‌رسد که برهخی با تاویل و تفسیر از «راهبرد مذاکره» دچار «ناترازی معرفتی» شده‌اند!