گروه فرهنگی مشرق - سید مرتضی آوینی در انتهای فصل هفتم از کتاب فتح خون (روایت محرم) حدیث حیرت انگیزی از حضرت اباعبدالله(ع) نقل کرده که از تصور و فهم ما بسیار دور است. حضرت امام حسین(ع) در شب عاشورا از طرف جدش پیامبر اکرم(ص) بشارت داد که شهدای کربلا از تیغ شمشیر دردی نخواهند چشید. متن این حدیث در کتاب الخرائج و الجرائح نوشتۀ قطب راوندی (متوفی به سال 573 ق) آمده و علامه مجلسی نیز در بحار الانوار دو نوبت آن را از همین مأخذ نقل کرده است. این حدیث، اندکی طولانی است و ما فقط ابتدای آن را نقل می‌کنیم:

و عن أبي سعيد سهل بن زياد حدثنا الحسن بن محبوب حدثنا ابن فضيل حدثنا سعد الجلاب عن جابر عن أبي جعفر ع قال قال الحسين بن علي ع لأصحابه قبل أن يقتل إن رسول الله ص قال يا بني إنك ستساق إلى العراق و هي أرض قد التقى بها النبيون و أوصياء النبيين و هي أرض تدعى عمورا و إنك تستشهد بها و يستشهد معك جماعة من أصحابك لا يجدون ألم مس الحديد و تلا ﴿قُلْنا يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إبراهيمَ﴾ تكون الحرب عليك و عليهم بردا و سلاما فأبشروا فو الله لئن قتلونا فإنا نرد على نبينا... [قطب راوندی، الخرائج ‏و الجرائح، 3 ج، مؤسسه امام مهدی(عج)، قم، 1409 ق؛ ج 2، ص 848]

    جابر بن عبدالله انصاری از امام باقر(ع) نقل فرمود که حسین بن علی قبل از شهادت یارانش به ایشان اینچنین خبر داد: «حضرت رسول الله(ص) به من فرمود: پسرم! روزی بر تو خواهد رسید که به‌ناچار به‌سوی عراق کشیده خواهی شد، به سرزمینی که بسیاری از پیامبران و اوصیای آنها را به خود دیده است، به زمینی که آن را عمورا می‌خوانند، و تو در آنجا به شهادت خواهی رسید، با همراهی جمعی از اصحابت که در خود از سوزش مسّ [نفوذ] آهن نشانی نمی‌یابند. پس این کریمه را تلاوت فرمود: ﴿گفتیم ای آتش! بر ابراهیم سرد و سلامت باش ـ انبیاء/ 69﴾ بشارت باد شما را جنگی که سرد و سلامت خواهد شد بر شما». [سپس امام حسین(ع) فرمود:] پس اگر ما را کشتند بر پیامبرمان وارد و مهمان خواهیم شد.

این بشارتی است که حضرت اباعبدالله(ص) به احتمال زیاد در شب عاشورا برای اصحاب خود بازگفته است، بشارتی که حاوی چند پیام است:

1. در قرآن آمده که شیطان دوستان خود را می‌ترساند: ﴿الشَّيْطانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيائَهُ ـ آل‌عمران/ 175﴾. و قصدش آن است که مردم را با ترس و بزدلی از مجاهده در راه خدا بترساند. عبیدالله ملعون نیز کوفیان را با ترساندن از سپاه دروغین شام بر ضد امام جمع کرده بود. از سوی دیگر اما حضرت اباعبدالله(ع) یارانش را به بهشت رضوان خدا بشارت می‌داد و وفق این حدیث بشارتی دیگر بر آن افزود که خداوند درد شمشیر را از آنها برداشته است.

2. ضمن آنکه ما به سبب دردهای جسمی شهدای کربلا اندیشناک نیستیم از کوچکترین اهانتی که در این خصوص به آن شهدای والا مقام خصوصاً حضرت اباعبدالله(ص) و خاندان مبارکش شد خون گریه می‌کنیم. بر ما ملامتی نیست اگر فقط از آن سنگ که بر پیشانی مبارک حضرت زدند دق کنیم و بمیریم، تا چه رسد بر نشستن آن لعین ازل و ابد بر سینۀ مبارک امام و بریدن رأس آن خورشید عالمتاب، و بیافزایید شهادت حضرت عباس و علی اصغر و علی اکبر که به فرمودۀ امام حسین به این سبب خاک بر سر این دنیا شد: «قَالَ عَلَي ٱلدّنيا بَعدُکَ ٱلعَفا». و لذا است که از آن وقت تاکنون کسی در این دنیا نیاسوده است. اما دردهای بزرگتر کربلا دردهای معنوی آن است، درد آنکه کوفیان آگاهانه وارث پیامبر اسلام(ص) و میراث‌دار همۀ انبیاء را کشتند.

3. مداحان اهل بیت لازم است که به این حدیث وقوف یافته مردم را نیز به اهانت‌هایی که بر امام و خاندان و یارانش روا داشتند آگاه کنند و نه آنکه ایشان را بر دردهای جسم آن حضرت بگریانند.
4. طلسم شیطان ترس از مرگ است. مؤمنان نیز غالباً از مرگ نیست که می‌ترسند بلکه از دردهایی که احتمالاً به وقت آتش و خون و جهاد متحمل خواهند شد. اما این حدیث نشان می‌دهد که خداوند برای مؤمنانی که خود را برای او خالص کرده باشند عالَم را تغییر می‌دهد.

با تأمل کردن در این حدیث و دل سپردن به جهاد، می‌توان طلسم شیطان را باطل کرد. چنانکه برخی از جانبازان جنگ تحمیلی این تجربه را داشته‌اند. همچنین در انجیل برنابا که انجیل صحیح حضرت عیسی(ع) است آمده که حضرت مریم(س) به وقت تولد حضرت عیسی(ع) متحمل درد نشد (برنابا 3/ 10).

5. آن یاران امام حسین(ع) که در میانۀ راه، آن حضرت را ترک گفتند اگر از این بشارت خبر داشتند شاید تا به آخر می‌ماندند. و این نشان می‌دهد که یک مؤمن نباید در اندیشۀ خود باشد، بلکه فقط به انجام رساندن نیکوی تکلیف خود بیاندیشد.

دردهای معنوی کربلا چیست؟

درد عظیم کربلا بیعت شکنی کوفیان است. آنها کسانی بودند که به سبب حکومت امیر المؤمنین(ع) در کوفه، منزلت امام حسین(ع) و خاندان پیامبر اکرم(ص) را بیش از سایر مردمان و شهرها می‌شناختند. لذا چهار هزار نامه به آن حضرت نوشتند و از وی دعوت کردند تا حکومت را به او بسپارند. اگر کوفیان بیعت نمی‌شکستند امام حسین(ع) در کوفه حاکم می‌شد و آنگاه سایر شهرها نیز با امام بیعت می‌کردند و یزید به سرعت مغلوب می‌شد و خلافت به جای خود بازمی‌گشت.  آنگاه بعد از سال‌ها، حضرت اباعبدالله(ع) به اجل خود رحلت می‌فرمود و امامان دیگر هر یک صد یا دویست سال حکومت می‌کردند تا اینکه پایان دنیا فرابرسد، آنچنانکه خداوند برای این خاندان تقدیر فرموده بود. در این صورت امام دوازدهم(عج) نیز غیبت نمی‌فرمود و اینچنین از زمان حکومت امام حسین(ع) بهشت برین در دنیا برقرار می‌شد.

اما انحرافی که بعد از پیامبر اکرم(ص) در تغییر مسیر خلافت رخ نموده بود، با بیعت شکنی کوفیان به نهایت رسید و به قتل خاندان رسول خدا(ص) منجر شد. درد امام حسین(ع) درد گمراهی بشر است، بشری که می‌پندارد می‌توان در حکومت بنی‌امیه یا هر حکومتی غیر از خاندان پیامبر(ص) خوشبخت و آسوده زیست. چیزی که اکنون انسان‌ها در حیثیت کلی خویش بعد از گذشت چهارده قرن از رحلت پیامبر اکرم(ص) واقف گشته‌اند این است که فقط آن حاکم که از سوی خداوند منصوب شده باشد از علم حقیقی برخوردار است و اوست که می‌تواند بشریت را نجات دهد و به آسایش برساند. آن خورشید کامل عن‌قریب طالع خواهد شد و انقلاب اسلامی سپیدۀ صبح آن روز و بشارت دهنده بدان بوده است.



... امیر اهوارکی ...