در ادامه متن سخنان آیت الله جاودان از نظرتان می گذرد:
در روایت دارد که بین حجت خدا و خداوند، هیچ مانع و حاجبی نیست. خیلی مطلب بزرگی است! این مطلب، به بیان دیگری نیز گفته شده و آن این که پیامبر و اهل بیت (ع)، اقرب مقرّبین بندگان به درگاه خداوند هستند. دقت کنید؛ اقرب مقربین...
در روایت دارد که بین حجت خدا و خداوند، هیچ مانع و حاجبی نیست. خیلی مطلب بزرگی است! این مطلب، به بیان دیگری نیز گفته شده و آن این که پیامبر و اهل بیت (ع)، اقرب مقرّبین بندگان به درگاه خداوند هستند. دقت کنید؛ اقرب مقربین...
اگر
کسی اقرب مقربین است، پس مقرّب دیگری بالاتر از او وجود ندارد. پس خودِ او
حاجب و مانع می شود برای دیگران. عبارت را عوض کنیم؛ عرض کنیم که پیامبر و
اهل بیت(ع)، همیشه در محضر حضرت حق هستند. ساعتی که غائب باشند، وجود
ندارد. برتر از این، مقامی برای آن بزرگواران فرض ندارد. هر مرتبتی که
دارند از نزدیکی به درگاه خداست.
مطلب
دوم اینکه؛ ببینید، خورشید الآن که شب است غائب است. غروب کرده در آسمان
خورشید نیست. اما آیا خورشید واقعا غروب کرده یا ما غروب کردیم؟؟
ما پشتمان را به خورشید کرده ایم. خورشید سر جایش است. خورشید همیشه در حال طلوع و درخشش است. همیشه این حاجب و مانع ها از طرف ما است. همیشه. هیچ روزی که خورشید خاموش باشد نداریم. این منم که از خورشید غائب شده ام.
ما پشتمان را به خورشید کرده ایم. خورشید سر جایش است. خورشید همیشه در حال طلوع و درخشش است. همیشه این حاجب و مانع ها از طرف ما است. همیشه. هیچ روزی که خورشید خاموش باشد نداریم. این منم که از خورشید غائب شده ام.
در
مورد خدای متعال در روایات، مثال خورشید زده اند. او برای آن بزرگواران
مثل خورشیدی است که از ازل تا ابد درخشش دارد. او خورشیدی است که هر روز
برای آن ها، طلوع بیشتری و زیباتری دارد. لفظ های ما نمی تواند مطلب حقیقی
را برساند...
البته
گرچه مقامات نبوت و امامت انحصاری و انتصابی و انتخاب خداوند است، اما
مقامات معنوی قابل دست یابی است. از هزاران هزاران هزار نفر، یک نفر ممکن
است پر بزند و برسد به آن دشتی که خورشید همیشه در آن طالع است. پس برای
افراد دیگر هم مقدور است که به آن مقامات بالا برسند.
ما
در دعاهایمان می گوییم که خدایا ! حیات ما را حیات محمد و آل محمد قرار
بده. و مماتِ ما را مماتِ ایشان قرار بده. اگر یک لحظه ما مزه آن حیات را
بچشیم، دلمان می خواهد که در جا جان بدهیم و به سرای حقیقت برویم!! همه
پیامبران آمده اند برای رساندن به همین نقطه رشد و تعالی.
پیامبر
و اهل بیت(ع) ایشان خلیفةالله هستند. سایر انبیا ممکن است فقط خلیفه یکی
از صفات الهی باشند. امّا امامان ما خلیفه ی تمام صفات الهی هستند.
مثلا
حضرت مسیح، خلیفه صفتِ زنده نمودن و مُحییِ خداوند بود. آن خورشیدِ حقیقت
وقتی برای حضرت مسیح طلوع می کند به اندازه همان صفت طلوع می کند. اما وقتی
برای پیامبر ما طلوع می کند، تام و کامل است. چون خلیفةالله است. خلیفه
تمام صفات الهی است. همه این مقامات، مقامی است که برای انسان مقدور است.
برای انسان است.
دوستی تعریف می کرد که وقتی آیت الله حق شناس(ره) بستری بودند، زیر بغل ایشان را گرفته بودم و داشتم می بردم اتاق عمل.
آن دوستمان نگران بود که چه بر سر این بزرگوار می آید. ناگهان آقای حق
شناس فرمودند : «این ها که چیزی نیست!» آن شخص می گوید که من تعجب کردم و
سؤال بود برای من که منظور ایشان از این جمله چه بود؟
بنده
عرض می کنم کسی که در صحرای حقیقت، خورشید را دیده باشد حاضر است بارها
جان بدهد اما پرده بسته نشود، خورشید غروب نکند و همیشه در طلوع باشد!
در روایات داریم هر کسی حرف ائمه معصومین را گوش بدهد زندگی و مماتش مثل ایشان می شود. خورشید الهی را در آن دشت حقیقت می بیند.
حرف گوش کنید عزیزان. حرف ایشان را گوش کنید. همین! آدمِ حرفْ گوش کن به جایی ممکن است برسد.
نتیجه بحث این که؛ اگر آدم برای امام حسین(ع) خوب گریه کند و توصیه ائمه(ع) را در این باره گوش کند، به یک جایی می رسد.
منبع: عقیق
منبع: عقیق
