*********

ر چهارم مذاکرات ایران و امریکا که قرار بود در محل سفارت عمان برگزار شود به ناگهان به تعویق افتاد، این خبر در میان محافل مختلف بازتاب و تحلیل‌های متفاوتی پیدا کرد.

رسانه‌های اصلاح‌طلب اما در آستانه سفر ترامپ به منطقه در حال فرستادن پالس‌هایی هستند که جالب توجه است، برخی از آن‌ها تهران را متهم به وقت‌کشی می‌کنند، روزنامه اعتما در یادداشتی نوشته است:

هدف ایران فراتر از مسائل هسته‌ای، تعاملی سازنده در سیاست، اقتصاد و روابط بین‌الملل است. ایران با هوشیاری کامل، تهدیدهای اسراییل را جدی گرفته و برای پاسخ قاطع آماده است. چیزی که امریکا باید بداند، این است که حضور ایران پای میز مذاکره، نه یک تاکتیک گذرا، بلکه تصمیمی بنیادین و راهبردی است.

دربخش دیگری از این یادداشت آمده است:

اما اگر نشانه‌هایی عملی از صداقت در روند دیپلماسی و گفت‌وگو دیده نشود و تحریم و تهدید ادامه یابد، ایران ناگزیر در رویکرد خود تجدیدنظر خواهد کرد. اگر واشنگتن حسن نیت نشان دهد، پنجره‌های دیپلماسی، تعامل و مصالحه از سوی ایران به تمامی گشوده است. آیا این فرصت به مصالحه منجر می‌شود یا بار دیگر به «تعامل بدون پاداش» ختم خواهد شد؟

جالب توجه آن‌که پیش از این علیرضا علوی‌تبار از حلقه تندروها نوشته است:

اقلیت حاکم سخت از «مذاکره» با «دیگران» می‌ترسد. می‌ترسد فریب بخورد، می‌ترسد با «خیانت» همراهان مواجه شود، می‌ترسد به «خیانت» متهم گردد و… . آن‌قدر می‌ترسد که فلج می‌شود. فقط زیر لب فحش می‌دهد و غر می‌زند. از «مهرورزی» و «بخشش» و «رحمت» سخن می‌گوید اما می‌خواهد کشور را براساس کینه و عقده اداره کند. با رواداری بسیار با همراهان‌شان برخورد می‌کنند، اما در برخورد با دیگران سخت‌گیر و مطلق‌گرا هستند. مجموعه‌ای از گرایش‌های متضاد در درون اقلیت حاکم وجود دارد که موجب می‌شود آن‌ها قادر به حل هیچ مشکلی نباشند. مشکلات پدید می‌آیند و ماندگار می‌شوند و بعد از مدتی به‌صورت بخشی از زندگی روزمره ما درمی‌آیند.

روزنامه آرمان‌ملی نیز در یادداشتی می‌نویسد:

در نظام بین‌الملل، هیچ بن‌بستی ابدی نیست، به‌ویژه وقتی منافع دو طرف ایجاب می‌کند که از درِ گفت‌وگو وارد شوند. عمان در سال‌های اخیر تلاش کرده که جایگاه خود را به عنوان یک واسطه مورد اعتماد در بحران‌های منطقه‌ای تثبیت کند. اکنون نیز دور جدید مذاکرات می‌تواند به توافقی موقت منجر شود؛ توافقی که ضمن حفظ اصول اساسی ایران، برای ترامپ نیز به‌مثابه یک دستاورد مهم تلقی شود. در نهایت، باید گفت که منطق مذاکره، منطق بده‌بستان و شناسایی حوزه‌های مشترک است. اگر این منطق بر فضای گفت‌وگو حاکم شود، احتمال دستیابی به تفاهمی ولو محدود، بعید نخواهد بود. مهم آن است که دو طرف با درک واقعیت‌های سیاسی، امنیتی و اقتصادی خود و طرف مقابل، از فرصت‌های پیش‌رو بهره بگیرند.

مذاکره برای انتفاع است و نه حل مسئله؛ در ایران مذاکره با آمریکا نشان‌دهنده حسن نیت به‌طرف مقابل نیست، بلکه وادار کردن رقیب به بروز رفتارهایی است که فضا را کنترل کند.

باید به این نکته توجه کرد که در مذاکرات صورت گرفته تا به اینجا حل نشدن برخی موضوعات ناشی از عدم تصمیم‌گیری آمریکا و اصرار دولت این کشور بر مواضعی بوده است که خواسته‌های اصولی ایران را که مبتنی بر برجام است، تأمین نمی‌کند.

همچنین بعد از هر توافقی باید شرایطی فراهم شود که شرکای اقتصادی و فعالان در بازار ایران مطمئن شوند که قراردادهای منعقده با ایران از پایداری لازم برخوردار است و سایه بازگشت تحریم‌ها از سر اقتصاد ایران رفته است.