نوجوانانی که هیچ وقت برای رأی آوردن با چفیه عکس نگرفتند
چفیه یادگاری همان کسانی هست که روی آن نماز شب می‌خواندند، گاهی هم می‌شد عبای روی دوش بچه‌ها در رازهای شبانه؛ بچه‌هایی که وقتی زیر آفتاب سوزان هوای 50 درجه جنوب می‌ایستادند، همین چفیه را تند و تند آب می‌زدند، روی سر و صورتشان می‌گرفتند تا کمی خنک شوند.
توی جنوب هوا گرم بود و حشره‌های موذی و پشه‌ها امان بچه‌ها را بریده بودند، به خصوص شب‌ها، همین چفیه نمی‌گذاشت نیش حشرات رزمنده‌ها را خیلی اذیت کند.
چه زیبا آرمیده؛ بدون اینکه بخواهد از او عکسی بگیرند
بارها از یادگاران دفاع مقدس شنیدیم که یک وقت‌هایی رزمنده‌ای 16 ـ 17 ساله در کنارت بودند، یک دفعه خمپاره‌ای می‌آمد و بدنشان را تکه تکه می‌کرد، آن وقت می‌ماندی چطوری آن را جمع کنی تا برای مادر منتظرش ببری، نگاهی به دور گردنش می‌انداختی، می‌دیدی، چفیه دور گردنش است، آن را باز می‌کردی و تکه‌های بدن رزمنده را داخل آن می‌ریختی تا دست مادرش برسانی.
چفیه، یادگار زخم‌های مقاومت است؛ خیلی وقت‌ها از آن به عنوان شریان‌بند استفاده می‌شد تا عضو قطع شده، خیلی خونریزی نکند.
در مناطق کردستان هم که هوا زیر 40 درجه بود، بچه‌ها برای جلوگیری از سرماخوردگی سینوزیت، چفیه را روی پیشانی‌شان می‌بستند، بچه‌هایی که بعد از آب شدن برف‌های کوهستان هم نیامدند؛ دوستان می‌رفتند و پیکرهای یخ‌زده‌شان را از بالای کوه‌ها و صخره‌ها به پایین می‌آوردند؛ البته اگر پیدایشان می‌کردند.
همین چفیه یادگاری عزیز و محترمی برای رزمنده‌های دفاع مقدس از دوستانشان است، دوستانی که در سفره مهمانی خداوند جاودانه هستند؛ این چفیه پیام دارد؛ پیام ساده‌زیستی؛ همین چفیه که پیام ساده‌زیستی را به همراه دارد، روزی توسط اشراف‌گرایان دوران اصلاحات که خیلی از ارزش‌ها را به سخره می‌گرفتند، کنار گذاشته شد.
رهبر معظم انقلاب برای حفظ این ارزش و ابلاغ پیام دوران دفاع مقدس، چفیه را بر روی شانه‌هایشان نهادند که امروز عطر تک تک چفیه‌ها بر شانه و سجاده‌های دوستداران ولایت پیچیده است.
