به گزارش مشرق، جعفرعلیان‌نژادی مطلبی را با عنوان عمل سیاسی شرط زندگی‌ آزاد در کانال خود در ایتا منتشر کرد که به شرح زیر است:

در یک نگاه کلان می‌توان اعمال و کنش‌های آدمی را به دو دسته کنش‌های ضروری و اختیاری تقسیم بندی کرد. کنش‌های ضروری همان اقداماتی است که ضامن و شرط بقای و حیات انسان است. تلاش برای تامین مایحتاج معیشتی و تهیه سرپناه از این قبیل است. طبیعی است ثمره کار انسان باید تامین حداقل این نیازها باشد. بنابراین کنش‌های ضروری آنهایی هستند که نیازهای اولیه و حداقلی انسان را حاصل می‌کنند.

در کنار این اعمال، انسان حائز کنش‌های اختیاری است که به طور مستقیم و در لحظه متناظر با بقای و زیست او نیستند اما با قدری تامل و فکر معلوم می‌شود، همین کنش‌های اختیاری است که فضای کنش های ضروری را برای انسان تنگ یا گشاد می‌کند.

ماندن در حد نیازهای زیستی و تلاش برای تامین آن، به مرور منجر به کاهش قدرت انسان در تامین همان نیاز می‌شود. دیگرانی که فهمیده‌اند با کنش اختیاری می‌توانند بر اعمال زیستی حاکم شوند، متوجه می‌شوند، بهبود فضای زندگی، تداوم و ارتقای آن تنها با خلاصی از اسارت نیازهای زیستی حاصل می‌شود.

به یک بیان بهتر، متوجه می‌شوند تلاش برای تحقق وضعیت بهتر، بر زحمت طاقت فرسای روزانه، ارجحیت دارد. چه بسا اگر وضع بهتر شود، حال زندگی معمولی و زیستی آنها هم بهتر شود. بنابراین برای تغییر اوضاع به این نتیجه می‌رسد که باید وارد کنش‌های اختیاری شود. عمل سیاسی همین جا معنا پیدا می‌کند.

عمل سیاسی ناظر به تغییر وضع موجود است. وضعی که تنها محدود و محصور به کنش‌های زیستی شده‌ایم. بی‌تفاوتی سیاسی، ماندن در سطح کنش‌های ضروری است. اما عمل سیاسی به معنای تغیر وضع و حال آدمی است. یک کنشگر اختیاری، از هر فرصت و پنجره‌ای برای نقش‌یابی بیشتر در تغییر اوضاع استفاده می‌کند. مزیت او بر کنشگر ضروری آن است که آگاهی واقعی‌تری دارد و بر سهم خود در تغییر وضع موجود واقف است.

تحریم این فرصت، آنگونه که این روزها از برخی زبان‌ها شنیده می‌شود، بیشتر به لج بازی با خود می‌ماند. عقلانیت حکم می‌کند، فضای زندگی خود را بازتر کنیم و شرایط را برای زیستن دشوارتر نکنیم...

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.