به گزارش مشرق، کانال تلگرامی مکشوفات مطلبی را با عنوان ستایش، سزاوارِ سرمایه است منتشر کرد که به شرح زیر است:

دوتوکویل در تحلیل حکومتِ لویی شانزدهم نشان می‌دهد فرانسه رونق اقتصادی را تجربه می‌کرد، کشور ثروتمند شده و زندگی همه جا بهبود یافته بود. سیاستمدارانی که آن رژیم را فقط خودکامه و فاسد می‌دانند رونق را انکار کرده و دوتوکویل درباره‌شان می‌گوید از الگوی پزشکِ مولیر استفاده کرده‌اند که مدعی می‌شد: هیچ بیماری نمی‌تواند بر خلاف قواعد پزشکی بهبود یابد. قواعدِ الزامی از نظر آن سیاستمدارها آزادی، دمکراسی و مشارکت مردم‌ هستند.

این نگاه به سیاست، سرشتِ دینی دارد چون می‌گوید راه در جهان یکی است و آن به سوی خدا است، بقیه بیراهه‌اند و لذت و کامیابی در آنها واقعی نیست. از آنجا که در دین، باطن و آخرت موضوعیت دارد این سخن پذیرفتنی است. حقیقتِ اعمال فقط در سرای دیگر معلوم می‌شود، آنچه اینجا علت آسایش بوده ممکن است آنجا دلیل عذاب باشد. تعبیر «الحمدلله» نیز با همین نکته فهمیده می‌شود: هیچ ستایشی واقعی نیست مگر آن که به درگاه خداوند باشد.

در نمایشنامه‌های مولیر (طبیب اجباری و بیمار خیالی) غرور پزشکان دستاویز شده چون در عین ناکارآمدی چنین ادعایی را جا انداخته‌اند؛ معنی ندارد بیمار خودش خوب شود یا از راهی جز نسخه‌های ما ناخوشی را پشت سر بگذارد. توسل به پزشک و پول دادن به او از خودِ درمان مهم‌تر است. این نگاهی را علاوه بر سیاست (که اشاره شد) در اقتصاد هم می‌بینیم: بعضی‌ها آزادی بازار و مشارکتِ بخش خصوصی را شرطِ ضروری رونق و رفاه فرض کرده‌اند.

گویی اقتصاد مثل دین باطنی دارد که فقط در توسل به بخش خصوصی (سرمایه‌دار) به آن می‌رسیم. اگر شرکتی متمرکز یا نیمه متمرکز اداره شود و در بخش‌های ملی (مثل نفت و گاز) موفقیتی به دست بیاورد "واقعی" نیست. چون بنایمان این بوده که با واگذاری به موفقیت برسیم پس موفقیت‌های دیگر قابل قبول نیستند، نمی‌شود به‌شان استناد کرد، چیزی برای افتخار در آنها پیدا نمی‌شود. سود و صرفه یا سرعت و ثبات اهمیتی ندارند، فقط باید خصوصی باشد.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.