علی امام همام است و خانه‌زاد خداست نه میر متقیان بس، که شاه ارض و سماست شهی که شوکت دین سایه‌سار شمشیرش فرشته پاش بوسد آنکه دست خداست علی مدار حقیقت، کلیم معراج است به مدح وی چه بلافم که فوق مدح و ثناست علم برافراشته بسیار گرچه باد فتن علی‌ست کشتی نوح و زمانه غرق بلاست غلام آستان قنبرش چو دریابی یقین رساندت آنجا که آستان خداست ز چشم بوم فتاده‌ست آفتاب علی حلال‌زاده مرید میر حزب خداست نماند از ره رادان ضعیفه، مستضعف دلیل کعبه شود، علی‌ش قبله‌نماست مرا امید همین بس! به وقت مرگ و حساب رهاند از یأسم و گوید: این از ماست

د مت گر م