به گزارش مشرق، کيهان نوشت: داريوش همايون در گفت وگو با نشريه ضد انقلابي تلاش به اين پرسش يک عضو گروهک متبوع خود- حزب مشروط (ليبرال- دموکرات)- پاسخ داد که «لطفاً تکليف مرا روشن کنيد. از قرار، حزب يار غار موسوي و ديگران شده، نقاط مشترک پيدا مي کند، بعد پانزده سال مي فهمد که ليبرال دموکرات بوده و حال با آقاي پهلوي در مي افتد لطفاً به من سردرگم و دست بر قضا عضو حزب بفرماييد.» اين صهيونيست 85 ساله، در پاسخ گفت: ما هنگامي که حزب را ساختيم با منظره اي بسيار سرراست روبرو مي بوديم. در ايران جمهوري اسلامي بود و تک و توک صداهاي مخالف؛ شاهزاده ]رضا پهلوي[ تکرار کننده همه سخنان خوبي که ما همه مي گفتيم. اميد ما به آينده بيشتر بر کارهايي بود که از بيرون مي شد کرد زيرا در درون چندان خبري نبود و بيشترين نيروهايي که در برابر تندروترين عناصر رژيم بر مي خاستند ملي مذهبي ها و بساز و بفروشان بودند. امروز همه چيز دگرگون شده است. بجاي ملي مذهبي ها و بساز و بفروشان يک نسل نوگرا به صحنه آمده است که ما به عنوان ليبرال دموکرات با آن هم سخنيم. نيروهاي بيرون اگر به اين جريان تازه نپيوسته اند يا خود را در بيهودگي مبارزات سردرگم شان فرسوده اند يا نااميدوار در پي جانشين کردن خود هستند. از خود رژيم عناصر مؤثري جدا شده و روز به روز بيشتر سخن ما را مي گويند. شاهزاده ]رضا پهلوي[ تازه از فدراليسم دفاع مي کند و ديگر سکولارها دنبال جبهه گسترده «کنگره مليت ها» هستند و هر دو لابد خيال مي کنند مردم پشت سر آنها گرد مي آيند. اکنون به نظر دوست سردرگم، ما مي بايد کجا قرار بگيريم؟ اگر حزب ما پس از 16 يا 18 سال فهميده که ليبرال دموکرات است، از اين روست که منشور حزبي را دوباره با آگاهي بيشتري که در اين مدت به دست آورده، خوانده است. يعني بايد شعار «ايران بي شاه هرگز» بدهيم و از دموکراسي ليبرال روي برگردانيم؟!
وي مي افزايد: موسوي يار غار من نيست ولي من به نقش او در مقايسه با مدعيان اداره اپوزيسيون در بيرون نگاه مي کنم. او عليه حکومت تند سخن مي گويد و در دستگاه حکومتي ياران تازه اي براي جنبش مي جويد. من با هيچ کدام از اين ها مخالفتي نمي توانم داشته باشم. در نگاه من کسي که از فرزند خميني بودن به سخنگويي جنبش سبز دگرگشت يافته، به مراتب باارزش تر است تا دگرگشت و موضع گيري هايي که قلم بيش از اين در وصفشان نمي چرخد.
داماد فضل الله زاهدي- مجري نظامي کودتاي 28 مرداد 1332- همچنين گفته است: در جنگ کسي به بدترين نيات و پيشينه ها نيز کاري ندارد. نقش ها مهم است؛ چرچيل و روزولت چند گاهي هم پيمان استالين مي شوند. مائو کشتار کمونيست ها را به دست چيان کاي شک فراموش مي کند و در برابر هجوم ژاپن در کنار او قرار مي گيرد. در جنگ حتي چرچيل دستور نابود کردن ناوگان فرانسه متحد خود را مي دهد تا به دست آلمان ها نيفتند. در چنين اوضاع و احوال تعيين کننده اي سهم عواطف و عادت هاي ذهني را در قضاوت مي بايد پايين تر و پايين تر آورد. تعهد ما به هيچ کس نيست.