مشرق-- مرد جواني عاشق زن بيوه اي ميشود که به همراه کودک 11 ساله اش نزد پدر مقتدر همسر سابق اش زندگي مي کند. پدر به دليل جلوگيري از لکه دار شدن نام فرزندش با ازدواج مجدد عروسش به شدت مخالف است. زن بيوه و جوان عاشق پيشه که اتفاقاً از زن کوچکتر است تصميم مي گيرند پس از ازدواج مخفيانه و محضري از کشور خارج شوند. در خانه پدر مشاجره اي ميان مرد جوان و پدرِ همسر سابق زن صورت مي گيرد. کودک 11 ساله که از مشکلات رواني و انزواي روحي رنج مي برند اسلحه اي را از کلکسيون پدربزرگ بر ميدارد و با تسلط کافي و بدون ترديد قلب مرد جوان را مي شکافد تا به گفته خود اجازه ندهد مرد جوان مادرش را بدزد و از او بگيرد. پدربزرگ، مادر و کودک يازده ساله و عمه هاي کودک تصميم ميگيرند راز اين قتل را با کسي در ميان نگذارند ولي تحقيقات پليس و زن قهرمان داستان همه چيز را برملا ميکند.
اين داستان يک فيلم سينمايي اگزيستانسياليستي متعلق به سينماي آلمان يا دانمارک نيست. اين قصه اي است که گروه فيلم و سريال شبکه اول سيما براي لحظات پاياني شب خانواده هاي ايران اسلامي درسراسر کشور تدارک ديده است.
از منظر درام شناسانه زماني که گره و مشکلي لاينحل با عاملي فراتر از اختيار و اراده عناصر "انديشمند و مسئوليت پذير" ماجرا در "داستان" حادث مي شود و نوعي "صبغه تقديرگرايانه محتوم" بر سرنوشت شخصيت هاي آن حاکم مي گردد، ما با يک درام پوچ گرايانه مواجهيم. اين شيوه در نگارش فيلم نامه که ريشه در ادبيات و فلسفه اگزيستانسياليستي اروپاي قاره اي دارد، روح انسان را موجودي رها شده در دنياي متکثر و مشحون از مخاطرات و ناآرامي ها تصوير مي کند و مي بايد به حکم وجود خويش بدون هيچ پشتوانه متعالي به مواجهه با اين دنيا برخيزد.
در اين نگاه "اصالت انسان" در باورداشتن به حکمتي متعالي و حاکم بر تاروپود تمام سختي ها و شادکامي هاي انسان نيست بلکه اصالت انساني به "پذيرش آگاهانه اين سختي ها و مخاطرات فاقد حکمت" و درک واقعيت مواجهه با آنها بر اساس "ايماني خطرپذير که ممکن است از اساس پوچ باشد"، تعريف مي شود. پدربزرگ زماني در پاسخ به مأموريي که او را بخاطر عملش تقبيح مي کند ميگويد: هرکسي اعتقادي دارد، اعتقاد اعتقاد است حتي اگر دست نباشد. زن بيوه در سکانس آشنايي با مرد جوان مشغول خواندن رماني است که در پايان فيلم مجدداً مورد تأکيد قرار ميگيرد. به گفته او رمان درباره مردي است که همه روياهايش را پشت سر بجا مي گذارد.
 اشاره به مضمون رمان که از سوي زن بيوه انعکاسي از زندگي واقعي معرفي مي شود، استعاره اي است داستاني از انگاره اصلي که بر تمام داستان حاکم است. زماني که کودکي نابالغ و ناآگاه دست به ارتکاب جنايتي هولناک مي زند، چه کسي را مي توان مقصر مصائب پيش آمده دانست؟ خداوند؟ پدربزرگي که کلکسيون اسلح دارد؟ مادري که قصد دارد خود را از تنهايي رها کند و مجدداً ازدواج نمايد؟ مرد جواني که خالصانه در پي تشکيل زندگي با زني است که چندسالي از خودش بزرگ تر است؟ سير داستاني فيلم مخاطب را با خود همراه مي کند تا بپذيرد "در جستجوي مقصر بودن" اساساً به بيراهه رفتن است. راه اين است که درباره "رنج محتومِ هستيِ بي رحم و البته بي عرض" به خودآگاهي برسيم.
پذيرش رنج ذاتي و ناآرامي دروني زندگي انگاره اي نيست که در آموزه هاي بومي اسلامي قابل هضم باشد. در آنجا هرگاه از رنجي سخن به ميان مي آيد بي درنگ حکمتي عميق و درک شدني خود را نمايان مي سازد و در اينجا هرگاه از رنجي سخن به ميان مي آيد بايد دانست که اين ماهيت زندگي است همچون قصه مردي که رفت و همه روياهاي خويش را بجا گذاشت. در آنجا اميد بر اساس "باطن شيرين رنج و آتيه مسعود آن" جان ميگيرد و در اينجا اميد درونمايه اي از مفهوم قابل خود يعني يأس را به عاريه مي گيرد تا بر اساس فهم اين انگاره استوار شود که اين رنج همگاني است و تلاشي براي فهم چرايي آن نبايد داشت چرا که ذاتي هستي است.
درست يکسال پيش مقام معظم رهبري در حکمي خطاب به جناب آقاي ضرغامي و مديران سازمان صدا و سيما فرمودند: سفارش اساسي اينجانب رسانيدن اين رسانه فرهنگ ساز به طراز رسانه اي است که بارزترين نمود آن دين و اخلاق و اميد و آگاهي باشد.
گمشده محصول ايامِ پس از اين حکم است. مجموعه هاي ماه مبارک رمضان نيز يکسره از چنين روح و انگاره يأس آلود و پوچگروانه اي نسبت به "معناي زندگي" آسيب ديده بودند. چرا بايد نويسندگان و تهيه کنندگاني درونمايه مجموعه هاي نمايشي تلويزيون را رقم بزنند، که در ساختار ذهني خود به انگاره هاي وجودگرايانه ادبيات و فلسفه بر اروپا تعلق خاطر دارند و آينده و خيال اذهان مخاطبان ايران اسلامي را با آن نقش مي زنند؟ آيا اين کوچکترين گام در جهت تحقق شاخص اميد در رسانه ملي است؟