مشرق - روز شنبه تیرماه خبری در برخی خبرگزاری‌ها مخابره شده که در آن سخنان محمدرضا رحیمی معاول اول رئیس‌جمهور در جمع هنرمندان استان کردستان را نشان می‌داد. آقای رحیمی در سخنانی قابل تأمل بیان داشته‌اند که «هنوز عده ای متعجب هستند که چرا رئیس‌جمهور، معاون اول خود را از استان کردستان برگزید و همین موضوع موجب شد تیر طعنه و اتهام آنها از روز اول فعالیت در جایگاه معاون اول به سوی بنده سرازیر شود». در این رابطه اشاره به چند نکته ضروری است:

۱- نخست آن‌که آن‌گونه که تاریخ ایران به‌ویژه تاریخ معاصر نشان می‌دهد هیچ‌گاه سیاست ملی ایران براساس عنصر زبان، نژاد، قومیت ساماندهی نشده است و آگاهان تاریخ و تمدن جهانی ایران را به‌عنوان نمونة بارز تنوع در عین تساهل و همبستگی ذکر می‌کنند و براین اساس انتصاب کُردها، آذری زبان‌ها، و یا بلوچ‌ها و… در مناصب مختلف ملی و محلی باعث تعجب کسی نشده و قانون اساس نیز بارها بر تساوی تمامی گروه‌ها زبانی اشاره داشته است. علت این‌که انتصاب آقای رحیمی به معاونت اولی چرا باعث تعجب ایشان و رقبای سیاسی اشاره شده است را باید در جای دیگری جستجو نمود.

۲- نکته دیگر آن‌که آقای رحیمی تنها مدیر کرد کابینه احمدی‌نژاد نمی‌باشد و هم‌اکنون دو نفر دیگر از معاونان ایشان کُرد هستند و تاکنون هیچ نقد و سخنی در باب کُرد بودن آنها و آقای رحیمی سخنی شنیده نشده است و طرح این موضوع توسط جناب آقای رحیمی خود ابتکاری تازه محسوب می‌گردد. به‌علاوه این‌که در دولت‌های گذشته نیز وزرا و معاونین و استانداران، مدیرکل‌ها و… که کُرد زبان بودند تعداد کمتری از دولت‌ آقای احمد‌نژاد نداشتند و البته که نه علت انتصاب آنها کُرد بودن بوده است و نه علت عزل و نقد آنها کُرد بودن ذکر شده است.

چنین اظهاراتی این شبهه را ایجاد کرده است که شاید جناب آقای رحیمی درصدد است تا برای حاشیه‌ها و مسایل پیرامون خود پوششی مجازی درست کند و آن را علت حاشیه‌های خود بداند.

تمامی نقدهای که بر جناب آقای رحیمی رفته است مربوطه به عملکرد و کارکرد مدیریتی ، ابهام در پرونده اختلاس بیمه، عملکرد ایشان در دیوان محاسبات، عملکرد ایشان در معاونت پارلمانی و ارتباط با نمایندگان مجلس هشتم، مدرک تحصیلی و گاه جملات غیرکارشناسی در حوزه اقتصاد و سیاست بوده است نه کُرد بودن ایشان.  به‌علاوه این‌که اکثریت مردم و مسئولان حتی از خاستگاه زبانی و سابقه ایشان اطلاعی ندارند که آن را علت نقد و حمل قرار دهند.

۳- نکته سومی هم که ضروری است یادآور شویم آن است که تحلیل سیاست ایرانی بر پاشنه قومیت و زبان قاعدة همیشگی و رایج دشمنان منافع و هویت ملی ایران بوده است. اگرچه قصد و انگیزه سخنان آقای رحیمی را نمی‌توان در کنار تحلیل‌های دشمنان قرار داد اما در عمل و از جهت کارکردی آب در آسیاب آنها می‌ریزد و انتظار آن است معاون اول رئیس جمهور ایران به میزانی از توانایی تحلیلی برخوردار باشد که منافع و همبستگی ملی را از منافع گروهی و جناحی و انتقادات محفلی تمیز دهد و خدای ناکرده به‌گونه‌ای نباشد که دلسوزان نظام و کشور در دل سخن سعدی را با خود نجوا کنند که؛

از دشمنان برند شکایت به دوستان/ چون دوست دشمن است شکایت کجا برم؟

*پایگاه خبری کردها