به گزارش مشرق به نقل از تابناک، روز گذشته، مقامات بحرینی کنفرانس به اصطلاح بین‌المللی برگزار کردند که بخش عمده‌ای از بحث‌های آن، به طرح ادعاهای واهی، غیرمستند و حتی توهین‌آمیز به ایران و ایرانیان اختصاص داشته است.
این کنفرانس که حتی نام آن نیز مجعول و توهم آمیز بوده (امنیت در خلیج...: حقایق منطقه‌ای و منافع بین‌المللی) به محفلی برای عقده‌گشایی آل خلیفه علیه ایران و ادعاهای فرافکنانه این خاندان برای منحرف کردن اذهان از مشکلات درونی خود تبدیل شده بود.
بنا بر این گزارش، شدید‌ترین اظهارات در این کنفرانس از سوی فردی به نام «انور عبدالرحمان» که روزنامه «گالف دیلی نیوز» وی را یک روشنفکر (!) بحرینی خوانده، بیان شده است. وی با بیان اینکه «ایرانیان در دوره تاریکی زندگی می‌کنند»، نقش ایران در تحولات منطقه‌ای در گذشته و حال را زیر سؤال برده است.
وی با اشاره به تاریخ ایران از سال ششصد پیش از میلاد تا دوره اسلامی گفته است: «ما می‌توانیم آشکارا ببینیم که گذشته این کشور، فهرستی از آشفتگی، جنگ‌ها و تجاوزات بوده؛ از اشغال مصر در سال ۵۲۵ پیش از میلاد تا حمله به آتن، سقوط نخستین سلسله ایران در سال ۳۳۴ پیش از میلاد به دست اسکندر کبیر... تا آخرین سلسله ایرانی، یعنی ساسانیان که نهایتاً در جریان فتوحات بزرگ اعراب از قدرت ساقط شدند».
وی همچنین ادعا کرده: «در همه این دوران، مشارکت ایران در علوم، پزشکی و دیگر شاخه‌ها، صفر بوده؛ صرفاً به این دلیل که سواد تنها در اختیار اشراف بوده است».
وی در ادامه سخنان خود گفته است: «تنها در دوره اسلامی بود که توده‌های مردم ایران توانستند خواندن و نوشتن یاد بگیرند و دانشمندان و متفکران بزرگی مانند رازی، خوارزمی و فارابی را عرضه کنند؛ افرادی که در گسترش و ترویج دستاوردهایی که توسط یونانیان به دست آمده بود، مشارکت کردند؛ اما حتی هنوز هم چنین دیدگاه‌های نسنجیده‌ای نسبت به آموزش ادامه پیدا کرده است».
عبدالرحمان با محکوم کردن همزمان ترویج تشیع از سوی ایران و نیز ملی گرایی ایرانیان گفته که این کشور از مذهب تشیع تنها برای اشاعه «سیاست‌های شیطانی» خود بهره می‌گیرد. وی با انکار بعد جهانشمول اسلام، آن را دینی صرفاً عربی دانسته و افزدوه است: «دین رسمی این کشور اسلام است که در عربستان ریشه دارد. الفبایش عربی است و ۶۰ درصد از لغات فارسی، عربی هستند. با این حال، این کشور چشم خود را بر منافعی که از فرهنگ عربی نصیبش شده، می‌بندند».
روزنامه گالف دیلی نیوز، بخش‌های دیگری از این کنفرانس را نیز منتشر کرده که نشان می‌دهد، جو آن سراسر ضدایرانی بوده است. از جمله، ایران به «هشت سال جنگ با عراق و ایجاد مشکلات غیرضروری در همه جا» متهم شده است. همچنین از شورای همکاری خلیج فارس به عنوان الگویی که ایران باید در تعاملات منطقه‌ای خود از آن سود بجوید، یاد شده است!
برگزاری این کنفرانس را باید جدید‌ترین نمونه از تلاش‌های ضدایرانی کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس، به سردمداری عربستان سعودی دانست که با هدف نهایی محدود کردن نفوذ منطقه‌ای ایران صورت می‌گیرد.
مایه شگفتی و البته تأسف است، کشوری مانند بحرین که تا چند دهه پیش، جزیی از خاک ایران به شمار می‌رفت، اکنون به پشتگرمی عربستان، خود را آنچنان جسور می‌بیند که سراسر تاریخ و تمدن ایران را زیر سؤال می‌برد.
بر کسی پوشیده نیست که در پس این الفاظ تهاجمی، ترس روز‌ها و بی‌خوابی شب‌های سران آل خلیفه از وقوع انقلابی مردمی در کشورشان نهفته است. بی‌گمان، همین تاریخ قضاوت خواهد کرد که چه کسی ماندنی بوده و هست و چه کسی رفتنی است.
این کنفرانس که حتی نام آن نیز مجعول و توهم آمیز بوده (امنیت در خلیج...: حقایق منطقه‌ای و منافع بین‌المللی) به محفلی برای عقده‌گشایی آل خلیفه علیه ایران و ادعاهای فرافکنانه این خاندان برای منحرف کردن اذهان از مشکلات درونی خود تبدیل شده بود.
بنا بر این گزارش، شدید‌ترین اظهارات در این کنفرانس از سوی فردی به نام «انور عبدالرحمان» که روزنامه «گالف دیلی نیوز» وی را یک روشنفکر (!) بحرینی خوانده، بیان شده است. وی با بیان اینکه «ایرانیان در دوره تاریکی زندگی می‌کنند»، نقش ایران در تحولات منطقه‌ای در گذشته و حال را زیر سؤال برده است.
وی با اشاره به تاریخ ایران از سال ششصد پیش از میلاد تا دوره اسلامی گفته است: «ما می‌توانیم آشکارا ببینیم که گذشته این کشور، فهرستی از آشفتگی، جنگ‌ها و تجاوزات بوده؛ از اشغال مصر در سال ۵۲۵ پیش از میلاد تا حمله به آتن، سقوط نخستین سلسله ایران در سال ۳۳۴ پیش از میلاد به دست اسکندر کبیر... تا آخرین سلسله ایرانی، یعنی ساسانیان که نهایتاً در جریان فتوحات بزرگ اعراب از قدرت ساقط شدند».
وی همچنین ادعا کرده: «در همه این دوران، مشارکت ایران در علوم، پزشکی و دیگر شاخه‌ها، صفر بوده؛ صرفاً به این دلیل که سواد تنها در اختیار اشراف بوده است».
وی در ادامه سخنان خود گفته است: «تنها در دوره اسلامی بود که توده‌های مردم ایران توانستند خواندن و نوشتن یاد بگیرند و دانشمندان و متفکران بزرگی مانند رازی، خوارزمی و فارابی را عرضه کنند؛ افرادی که در گسترش و ترویج دستاوردهایی که توسط یونانیان به دست آمده بود، مشارکت کردند؛ اما حتی هنوز هم چنین دیدگاه‌های نسنجیده‌ای نسبت به آموزش ادامه پیدا کرده است».
عبدالرحمان با محکوم کردن همزمان ترویج تشیع از سوی ایران و نیز ملی گرایی ایرانیان گفته که این کشور از مذهب تشیع تنها برای اشاعه «سیاست‌های شیطانی» خود بهره می‌گیرد. وی با انکار بعد جهانشمول اسلام، آن را دینی صرفاً عربی دانسته و افزدوه است: «دین رسمی این کشور اسلام است که در عربستان ریشه دارد. الفبایش عربی است و ۶۰ درصد از لغات فارسی، عربی هستند. با این حال، این کشور چشم خود را بر منافعی که از فرهنگ عربی نصیبش شده، می‌بندند».
روزنامه گالف دیلی نیوز، بخش‌های دیگری از این کنفرانس را نیز منتشر کرده که نشان می‌دهد، جو آن سراسر ضدایرانی بوده است. از جمله، ایران به «هشت سال جنگ با عراق و ایجاد مشکلات غیرضروری در همه جا» متهم شده است. همچنین از شورای همکاری خلیج فارس به عنوان الگویی که ایران باید در تعاملات منطقه‌ای خود از آن سود بجوید، یاد شده است!
برگزاری این کنفرانس را باید جدید‌ترین نمونه از تلاش‌های ضدایرانی کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس، به سردمداری عربستان سعودی دانست که با هدف نهایی محدود کردن نفوذ منطقه‌ای ایران صورت می‌گیرد.
مایه شگفتی و البته تأسف است، کشوری مانند بحرین که تا چند دهه پیش، جزیی از خاک ایران به شمار می‌رفت، اکنون به پشتگرمی عربستان، خود را آنچنان جسور می‌بیند که سراسر تاریخ و تمدن ایران را زیر سؤال می‌برد.
بر کسی پوشیده نیست که در پس این الفاظ تهاجمی، ترس روز‌ها و بی‌خوابی شب‌های سران آل خلیفه از وقوع انقلابی مردمی در کشورشان نهفته است. بی‌گمان، همین تاریخ قضاوت خواهد کرد که چه کسی ماندنی بوده و هست و چه کسی رفتنی است.
