به گزارش مشرق، توجه به امور همنوعان و برطرف کردن نیازهای آنان، از بایسته‌های رفتاری هر فرد صاحب وجدانی است؛ ضرورت مبادرت به این امر به‌ویژه در شرایط فعلی که جامعه با چالش‌های اقتصادی مواجه شده است، بیش از گذشته احساس می‌شود.  متون روایی مواسات و همیاری را به لحاظ همین شدت ابتلائات، یکی از مهم‌ترین وظایف رفتاری شیعیان بر شمرده‌اند؛ به عنوان نمونه رسول خدا صلی الله علیه و آله در ثواب یاری‌رسانی به همنوعان فرمود «مَنْ قَضَی لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ حَاجَةً کَانَ کَمَنْ عَبَدَ اللَّهَ دَهْراً؛ کسی که حاجت مؤمنی را برآورده کند، مثل کسی است که عمری خدا را بندگی کند؛ ». (امالی شیخ طوسی، ص ۴۸۱، ح ۱۰۵۱)

امام باقر علیه‌السلام نیز یکی از مصادیق عمل صالح در عصر غیبت به ویژه مقطع آخرالزمان را مواسات معرفی کردند. امام ذیل آیات سوره عصر، فرمود: منظور از «وَ اَلْعَصْرِ؛ سوگند به عصر» عصر خروج قائم است. درباره  «إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ؛ همانا انسان در خسران است»، فرمود یعنی در بین دشمنان ما دچار خسران هستند و منظور از عمل صالح در فراز «وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ» ، مواسات و یاری‌رسانی به برادران مؤمن است؛  اَلْعَصْرِ  عصر خروج القائم. إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ، یعنی: أعداءنا. إِلاَّ اَلَّذِینَ آمَنُوا ، یعنی: بآیاتنا. وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ ، یعنی: بمواساه الإخوان…» (کمال‌الدین و تمام‌النعمه شیخ صدوق، ج۲، ص۶۵۶)

اما یکی از جلوه‌های مهم مواسات، اطعام مؤمنان است، مسئله‌ای که در سیره پیامبر و اهل بیت وحی به وفور می‌خوانیم. در ثواب این عمل، امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید «مَنْ‏ أَشْبَعَ‏ مُؤْمِناً وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»؛ یعنی هر که مؤمنی را سیر کند، بهشت برایش واجب شود.» و در دیگر روایت فرمود «اگر مسلمانی را اطعام کنم، نزد من محبوب‌تر است از اینکه همه مردمِ یک افقی را اطعام دهم راوی گوید: گفتم یک افق چیست؟ فرمود: یک صد هزار یا بیشتر.  «لَأَنْ أُطْعِمَ رَجُلًا مِنَ الْمُسْلِمِینَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُطْعِمَ أُفُقاً مِنَ النَّاس‏ قُلْتُ وَ مَا الْأُفُقُ‏ قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ.» امام سجاد نیز در روایتی در اهمیت اطعام مؤمنان فرمود «هر که مؤمنی را در گرسنگی اطعام کند، خداوند از میوه‏‌های بهشت بخوراند و هر که مؤمن تشنه‏‌ای را سیراب کند، خداوند او را از شراب سربسته بهشت بنوشاند؛ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مِنْ جُوعٍ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ وَ مَنْ سَقَی مُؤْمِناً مِنْ ظَمَإٍ سَقَاهُ اللَّهُ مِنَ الرَّحِیقِ الْمَخْتُومِ.» همچنین رسول خدا صلی الله علیه و آله در دیگر روایت فرمود «هر که شربت آبی در جایی که به آن توانایی دارد به مؤمنی آشامد، خداوند در برابر هر شربتی، ۷۰ هزار حسنه به او دهد و اگر در جایی که به آب توانایی ندارد (یعنی به سختی فراهم می‌‏شود) به او آشاماند، مثل اینست که ۱۰ بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کرده است؛‌  مَنْ سَقَی مُؤْمِناً شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ مِنْ حَیْثُ یَقْدِرُ عَلَی الْمَاءِ أَعْطَاهُ اللَّهُ بِکُلِّ شَرْبَةٍ سَبْعِینَ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ إِنْ سَقَاهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَقْدِرُ عَلَی الْمَاءِ فَکَأَنَّمَا أَعْتَقَ عَشْرَ رِقَابٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ‏.»  (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏۲، ص۲۰۱)

از جمع‌بندی این روایات و سایر روایات مشابه بر می‌آید که خداوند پاداش و جزای خیر اطعام مؤمنین را هم در دنیا و هم در آخرت عطا می‌کند.