به گزارش خبرنگار ورزشي مشرق، در حالي رقابت هاي آسيايي جودو در سال 2012 چندي پيش در تاشكند ازبكستان برگزار شد كه سرپرست و مدير تيم هاي ملي فدراسيون جودو از نتايج خيره كننده ايران در اين دوره سخن گفتند كه به نظر مي رسد نيازمند تحليلي جدي تر است. نگاهي به وضعيت تيم هاي حاضر و اسامي نفرات، نشان مي دهد نبايد چندان غرق در شادي از اين نتايج شد. البته، اين موضوع را در كنار سابقه جودو ايران در سال هاي گذشته مي توان ديد كه به نتيجه اي جالب توجه مي رسد.
 
* وقتي ميزبان هم بدون قهرمان مي آيد
 نكته قابل توجه اين است كه حتي كشور ميزبان نيز از حضور نفرات برجسته خود در اين دوره اجتناب كرده بود. تيم ملي ازبكستان كه نفر اول رنكينگ جهاني، اميد اول مدال طلاي المپيك در وزن -60 كيلوگرم و پديده بدون شكست سال هاي اخير به نام سوبيروف را در اختيار دارد، از حضور وي در اين مسابقات خودداري كرده و جودوكار جواني را براي آينده سازي راهي ميدان كرده بود.
 تنگريف، جودوكار سنگين وزن ازبكستاني و نفر پنجم رنكينگ جهاني كه چندين بار توانسته بر محمدرضا رودكي غلبه كند نيز در اين رقابت ها حضور نداشت و نفر جديدي را راهي كرده بودند. همين نيز موجب مي شود تا اين جودوكار ايراني بتواند بعد از مدت ها به عنواني آسيايي دست يابد.
 
* غيبت ژاپني ها و ساير نامداران
اين اتفاق در حالي روي داد كه ژاپن نيز قهرمان المپيك و جهان، تمامي سهميه هاي خود را كسب كرده بود و نفرات اصلي خود را به تاشكند نياورده بود. در حقيقت، آنها در حالي حتي يك مدال طلا نيز در رده مردان اين مسابقات كسب نكردند كه نفرات جوان خود را در آستانه المپيك، عازم اين ميدان كرده بود تا آنها نيز فرصت تجربه اندوزي داشته باشند.
 به طور مثال، چشم بادامي ها نفر چهارم خود را در سنگين وزن راهي تاشكند كرده بودند. در چنين شرايطي و در غياب نفراتي چون كاميكاوا (نفر دوازدهم رده بندي جهاني)، تاكاهاشي (نفر سيزدهم)، سوزوكي (نفر نوزدهم) و تنگريف (نفر هشتم) كه همگي به دليل كسب سهميه المپيك حاضر نبودند، رودكي مي تواند مدال طلا را به دست آورد.
 در وزن -66 كيلوگرم نيز مي بينيم كه ژاپن، كره جنوبي و مغولستان با نفرات اصلي نيامده بودند. همين نيز به وضعيت تيم ايران كمك كرد تا بر سكوي سوم رقابت ها تكيه زند.
 همين وضعيت در مورد -100 كيلوگرم نيز وجود دارد. محجوب در حالي به عنوان سوم و سهميه المپيك رسيد كه نامداراني چون راكوف از قزاقستان (نفر اول رده بندي جهان)، آناي از ژاپن (نفر سوم)، نايدان از مغولستان (نفر پنجم) و هوانگ از كره (نفر هفتم) غايب بودند.
 
* چشم ها را بايد شست
به هر حال، بايد واقع نگر بود. جودوي ايران همواره در سال قبل از المپيك (1384 و 1387) موفق نشان مي دهد. ريشه اين اتفاق نيز در غيبت نفرات و كشورهايي است كه سهميه خود را براي اين رويداد بزرگ ورزشي قطعي كرده اند. در چنين شرايطي است كه مي بينيم، ايران در اين مصاف بزرگ راه به جايي نمي برد و حتي آنهايي كه پايين تر از ما قرار دارند، در المپيك بر ما چيره مي شوند.
 در چنين شرايطي، بزرگ نمايي يك موفقيت بدون توجه به شرايط واقعي و بيان آن از سوي مقامات فدراسيون، بي ترديد بازي با الفاظ است؛ البته، اين را نيز نبايد از ياد برد ك همين نتيجه نيز در قحطي اين رشته در سال هاي اخير، غنيمتي است. اما اينكه در غياب المپيكي ها و نفرات مطرح جودو جهان و قاره، سطح مسابقات را از منظر كمي و كيفي بالا دانستند، نمي تواند نشانه هاي خوبي براي فدراسيوني باشد كه روزهاي تيره و تاري را تجربه كرده است. قطعا، راه برون رفت از بحران سال هاي اخير جودو، تحليل واقع بينانه و برنامه ريزي بلند مدت و استراتژيك است كه روزهاي اخير و واكنش هاي مسئولان فدراسيون در اين رابطه، كمي نگران كننده بوده است.