به گزارش مشرق به نقل از فارس، چهارمين نشست ادبيات انقلاب اسلامي درباره کتابهاي اين دفتر با موضوع «علت توجه مراکز تاريخي به تاريخ شفاهي و چرايي گسترش آن پس از پيروزي انقلاب اسلامي» با حضور پژوهشگران اين عرصه در حوزه هنري از سوي دفتر ادبيات انقلاب اسلامي حوزه هنري برگزار شد.مرتضي سرهنگي در اين نشست گفت: شاهد عيني، راوي وقايع بزرگي مانند انقلاب و جنگ است، اعتبار شاهد عيني درجه يک است.
وي ادامه داد: صحبت يک ناظر ماجرا درباره يک رويداد تلخ بيشتر جلب توجه مي‌کند تا صحبت تمام مسئولان درباره آن حادثه، چرا که فرد ناظر يک شاهد عيني است.
به گفته سرهنگي، رزمندگان در اردوگاه‌ها جان خود را براي خبررساني به يکديگر بيشتر از غذا به خطر مي‌انداختند.
سرهنگي در ادامه سخنان خود خاطرنشان کرد: جواني در طول مدت 2 سال اسارت خود خاطرات روزانه را در 1000 صفحه نگاشته است چرا که او احساس مي‌کند در شرايط ويژه‌اي قرار گرفته و بايد يادداشت کند و آن را نگهداري کند تا آن را به وطن آورده و منتشر کند اما چگونه ذهن ما به اين مطلب نمي‌رسد و اين نيازمند يک اهتمام ملي است.
سرهنگي افزود: ملت ايران در دو واقعه انقلاب و جنگ سهيم هستند و هيچ واقعه‌اي به اندازه جنگ ايران را تحت تاثير قرار نداد، جنگ حتي در نوع پوشاک و خوراک افراد نيز تاثيرگذار بود. نسل‌هاي ديگر علاقه‌مند حرف را از منبع آن بشنوند که راوي بيان کند که مي‌گويد من بودم، من ديدم، من شنيديم البته اين من، من خودخواه نيست و اينکه شاهد عيني است درجه اول را دارد.
به گفته سرهنگي براي انتقال مطلبي، آن را بايد حفظ کرد چرا که در غير اين صورت رخ نمي‌دهد و مراکزي مانند حوزه هنري خود را در رابطه با راويان جنگ و انقلاب کوچک فرض مي‌کند که شايد اين نکته در ديگر مراکز نباشد.
سرهنگي در اين راستا افزود: هنگامي که ما در مقابل سربازان زمان جنگ، جانبازان و زندان‌کشيده‌هاي انقلاب احساس کوچکي کنيم و آنها را بزرگتر از خود بدانيم خودبه‌خود به سوي آنها کشيده شده و علاقه بين فرد و راوي بايد دو طرفه باشد که حاصل اين نزديکي انتشار کتابهاي در اين زمينه است اما ممکن است افرادي اين را قبول نداشته باشند و بگويند آنها بايد به سراغ ما بيايند، اما اين ماييم که بايد به سوي آنها برويم که نتيجه اين حس کوچکي ما در مقابل آنها است و حاصل آن آثاري از شاهدان عيني به وجود مي‌آيد.
