به گزارش مشرق به نقل از رجا، اشتون 15 تا 18 نوامبر (24 تا 27 آبان) را به‌عنوان زمان مذاکره ايران و 1+5 اعلام کرد و از وين به‌عنوان مکان برگزاري نشست نام برد که اساساً هيچ‌گونه هماهنگي در اين زمينه با تهران نشده بود.موقعيت خانم اشتون که اهل انگلستان است و پس از خاوير سولانا به‌عنوان مسوول هماهنگ کننده سياست خارجي اتحاديه اروپا عمل مي‌کند، به‌دليل ناکامي حزب کارگر در انتخابات و روي کار آمدن حزب محافظه‌کار در انگليس تضعيف شده است و در عين حال، عملکرد و اظهارنظرهاي ناپخته و شتابزده اشتون، موجب شده در اتحاديه اروپا نيز تصوير يک مهره ناشي سياسي از او شکل بگيرد.
عجله براي آغاز مذاکره با ايران پس از وقفه چند ماهه و برهم زدن روند سازنده بيانيه تهران با صدور قطعنامه 1929، قطعنامه اتحاديه اروپا و قطعنامه کنگره امريکا در حالي است که دولت امريکا در ماه‌هاي اخير به‌دليل انتخابات مجلسين سنا و نمايندگان (دوم نوامبر، 11 آبان) از حضور در مذاکره خودداري مي‌کرد تا موقعيت اوباما و حزب دموکرات به‌دليل انتقادات جمهوري‌خواهان در اين زمينه بيش از اين متزلزل نشود.
اما اشتون در عين اينکه تلاش مي‌کند با تکرار دعوت از کشورمان به دعوت خود براي از سرگيري مذاکرات، اين موضوع را القا کند که ايران تمايلي به ادامه فوري فرآيند مذاکراتي ندارد که توضيح نمي‌دهد اساساً چرا اروپا و امريکا در قبال روند سازنده بيانيه تهران و مذاکرات وين براي تبادل سوخت، رفتار ماجراجويانه و تقابلي صدور قطعنامه و فرار از ميز مذاکره را در پيش گرفتند و چرا خانم اشتون به پرسش‌هاي سه‌گانه رئيس‌جمهور که در نشست خبري تيرماه خود اعلام کرد و دکتر جليلي دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران نيز در نامه 15 تيرماه سال جاري خود نوشت، پاسخ نمي‌دهد.
اصرار غرب بر از سرگيري مذاکره ايران و 1+5 در حالي است که برگ‌هاي تهديد، تحريم و ناآرامي داخلي در مقابل ايران خرج شده و اکنون نمايندگان اين شش کشور مطمئن هستند که نتيجه‌اي از ادامه اين رفتارهاي تقابلي نمي‌گيرند.
شايد همين جمع‌بندي نيز رئيس‌جمهور امريکا را به اين نتيجه رسانده که در برخي جلسات خود اعلام کند بايد در مورد اين مسئله فکر کرد که چگونه غني‌سازي در ايران حفظ شود و در عين حال، اطمينان حاصل شود که ايران به سمت سلاح هسته‌اي نمي‌رود.
اما آنچه که مقامات کاخ سفيد را به کنار آمدن با ايران هسته‌اي وادار کرده، قطعاً دلسوزي براي مردم ايران نيست، بلکه مقاومت ملي در مقابل درخواست‌هاي غيرقانوني براي توقف فعاليت‌هاي هسته‌اي موجب شده غرب براي جلوگيري از الگو شدن "ديپلماسي مقاومت" براي ساير کشورها و بي‌اثر شدن نهادهاي ناعادلانه‌اي مانند شوراي امنيت به اين تصميم برسد و در حالي که تمام گزينه‌هاي خود را در مقابل ايران از دست رفته مي‌بيند، براي آغاز مذاکرات شتاب به خرج دهد.
