به گزارش مشرق، حسن رحیم پور ازغدی عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در چهارمین و پنجمین یادداشت کرونایی در توییتر خود به چند پرسش کلامی و نیز نسبت طاعون عصرمدرن با سبک زندگی پرداخته  است:

خداباوری‌های غیرتوحیدی، وقتی اوضاع بشر درهم می‌ریزد، اشتباها وارد یک بورس رقابت معنوی! با قواعد هستی می‌شوند، گویی قواعدی هست که ازبالا به خدای خیر دیکته شده و دست او را بسته است. در غوغای "پرستش زندگی" وقتی آمار مردگان، میلیونی شود و ترس ناعلاجی مرگ، شادی‌های کور و غم‌های کر را عقیم کند، همه کم‌کم به لحظات ملکوتی ( غلط کردیم )  نزدیک می‌شوند و صدای (امن یجیب المضطر؟)  به ۱۲۰ زبان زنده دنیا شنیده خواهد شد.  

اما دوقطبی ("خشم خدا" یا "کار میکروب"؟) در الاهیاتی که اساسا به "شر مطلق" و "فاعل مستقلی" قائل نیست، بی‌معناست.

دوستان، شاید آدمها کم کم مجبور شوند روزهایشان را بشمارند و شب‌ها، شاد از اینکه یک روز دیگر زنده مانده اند. فرشته مرگ بدون تبعیض، لبخند می‌زند و پرسش از "الاهیات بیماری"، "فلسفه رنج" و "غایت لذت"، باعث خارش ذهن‌هایی می‌شود که عادت به اندیشیدن نداشته‌اند. آنان‌که برای زندگی، هدفی جز "زندگی" و کمی بیشتر ماندن، به رسمیت نمی‌شناسند کلافه خواهند شد.

 در ماه‌های پساکرونا کسانی از سر جد یا هزل گفتند این ویروس، مذهبی بود و بر ابتهال و تضرع بشر افزود. لامذهب هم می‌تواند گفته باشد این خدا کجاست و چرا معجزه نمی‌کند؟! هر دو یک خطا کردند.

اشیا و پدیده‌ها نیستند که متصف به دینی و سکولار می‌شوند. این‌ها صفت رویکرد بشر به اشیا و پدیده‌هاست، نه صفت خودآنها.

  وقتی قوانین طبیعی و فراطبیعی به یک اندازه، الاهی است چرا خدا را   تنها در اتفاقات خاص باید جست؟ خاصه آنکه محمد ص میفرمود فرشتگان صدای آنانکه همواره خدای رامیخوانند از آنانکه تنها اضطرارا اورا صدامیزنند، دقیقا تشخیص میدهند.

 همه در اضطرار و رنج، تا اطلاع ثانوی، مذهبی یا دستکم معنوی می‌شوند امااغلب آیین‌ها نمی‌توانند "بهداشت و پیشگیری و معالجه" را در کنار "صبر و استغفار و توسل"، بی‌تناقض بفهمند.

    پیامبری که گفت فقر، بیماری و صدای پای مرگ، آدم‌ها را کمی آدم می‌کند و گفت بدون اراده خداوند ،  همه و هیچ، مساوی است و ما ازاساس، مال اوییم و به آغوش او باز خواهیم گشت و "مرگ" را دیدار دوست خواند، همو زندگی را از "مقدسات" و جان آدمی را "خط قرمز" خداوند خواند. ایمان بدون "الاهیات منسجم" ، در بحران‌ها، آچمز شده و بیچارگی انسان، نشان بی‌معنایی زندگی می‌شود. اما سخنگوی خداوند که از توکل و توحید میگفت، باز چرا به رسالت عقل و تجربه، توجه میداد؟

خوانده اید که چگونه از الاهیات "بدن به‌مثابه امانت" میگفت که لباس‌ها را گاه بگاه در آب بجوشانید، مسواک را قانون، "بهداشت" را حق‌الناس و "سلامت" را مقدس، و طبابت را "عبادت" خواند وهمه بیماری‌ها مگر اجل قطعی را قابل درمان دانست؟

در هزاره پیش، از استنشاق و قرقره و تغذیه سالم، مبارزه با "همه‌چیزخواری"، حفظ فاصله اجتماعی با حیوانات از خوک تا خفاش، والبته رعایت حقوق حیوان،  تعادل در سبک زندگی و پرهیز از مواد مخدر و الکل و از روابط جنسی بدون کنترل و از غسل و شستشوهای روزانه و هفتگی و ازطهارت ونجاست وضرورت معطر بودن گفت در عصری که حمام هم رسم نبود ؟ و در جهانی که هنوز در قرن ۲۱،  میلیاردها انسان، مشکل توالت دارند و  سازمان ملل،  روز جهانی توالت! اعلام کرده و اینک در سال ۲۰۲۰ آمار می‌دهد که سه میلیارد انسان حتی به  آب و صابون در خانه دسترسی ندارند و چهارونیم میلیارد نفر از توالت بهداشتی  محرومند!  بگذریم از خو گرفتگان با نجاست و آنانکه طهارت نمی‌دانند و پاکی را نمیشناسند.