سعید نمکی: این شعر را زمانی سرودم که خشکی زاینده رود را دیدم؛ "وقتی که رود خاطره خشکید، مرغابیان عاطفه مردند/ دزدان نور و مهر و محبت، ره توشه را ز غافله بردند.