به گزارش مشرق، روزنامه استرالیایی «سیدنی مورنینگ هرالد»، در یادداشتی به قلم «جِنی هاوکینگ» به نامه‌های رد و بدل شده «جان رابرت کِر»، فرماندار کل استرالیا با «الیزابت دوم»، ملکه بریتانیا در دهه هفتاد میلادی، موسوم به «نامه‌های کاخ» اشاره کرده است.

نویسنده این یادداشت که محقق سیاسی است و امسال خواستار انتشار علنی این نامه‌ها شده بود، نوشته این نامه‌ها همان‌طور که گفته شده بود، از هر نظر ناگهانی و شگفت‌آور بودند.

بیشتر بخوانید:

آیا الیزابت‌دوم آخرین ملکه است؟

رسوایی جدید در خانواده ملکه انگلیس

بر اساس این نامه‌ها، الیزابت دوم در بحران مشروطه استرالیا در سال ۱۹۷۵ نقش مهمی داشته است؛ بحرانی که منجر به برکناری «گاف ویتلم» نخست وزیر وقت استرالیا شد.

جان رابرت کِر، فرماندار کل استرالیا در نامه‌ها و تلگرام‌های خود به ملکه در آن زمان، اظهاراتی را به نیابت از پادشاه وقت استرالیا درباره تصمیمات و اقدامات گاف ویتلم ابراز کرده بود.

این نویسنده نوشته، این نامه‌ها چشم‌ها را به روی دیدگاه‌های رابرت کِر در مورد این نخست‌وزیر، برنامه‌ها، گزینه‌ها، ترس‌ها و تصمیم نهایی وی درباره برکناری این نخست‌وزیر در آن زمان باز کرده‌اند.

در چندین نامه‌، به خصوص از اواخر ماه آگوست ۱۹۷۵، کِر توجه الیزابت دوم را به برنامه‌ خود درباره بحران فاش شده در مجلس سنای استرالیا جذب کرد؛ از جمله توجه به استفاده از قدرت‌ جایگزین در این مجلس. کِر درباره گزینه‌ها و راهبردهایی که بعدها با ملکه انگلیس از طریق منشی خصوصی او بحث کرد، جزئیاتی را ارائه کرد.

این جزئیات شامل نگرانی کِر درباره نقش فرمانداری کل استرالیا بود که ویتلم نخست‌وزیر وقت، او را با این عنوان به یاد آورد.

در حالی که کِر ارتباطات‌، دیدارها و رویدادهای خود با کاخ باکینگهام (کاخ ملکه انگلیس) را در پرتنش‌ترین موقعیت‌های سیاسی در استرالیا انجام می‌داد، اما او در صدها نامه خود به ملکه انگلیس ادعا کرده بود که به امور سیاسی بی‌علاقه است.

اما آنچه در این نامه‌ها مهم به نظر می‌رسد، این است که ملکه انگلیس از طریق منشی خصوصی خود با کِر درباره این مسائل سیاسی اساسی ارتباط داشته است و حتی به او درباره قدرت‌های حاضر در مجلس سنای استرالیا و استفاده احتمالی از قدرت‌های جایگزین برای برکناری نخست‌وزیر وقت استرالیا مشاوره می‌داده است.

نویسنده این یادداشت همچنین نوشت، این فقط روز اول بررسی این نامه‌های فوق‌العاده مهم بود و همچنان موارد بسیاری برای مشاهده و ارزیابی وجود دارند. با ورود به جزئیات این نامه‌ها مشخص خواهد شد که در این نامه‌های چه چیزی کم است و چه رویدادها و مردمی باید در این نامه‌ها باشند که حضور ندارد. مانند «آنتونی میسون»، کمک‌کننده و دوست مورد اعتماد کِر که نقش او در این جریان برای ۳۷ سال پنهان باقی ماند و کِر نتوانست درباره نقش محوری او در اندیشه‌هایش چیزی به ملکه انگلیس بگوید.

در پایان این یادداشت آمده است، مارتین چارتریس، افسر ارتش انگلیس و از درباریان ملکه انگلیس، روزها بعد از برکناری گاف ویتلم، به سخنگوی مجلس نمایندگان استرالیا نامه نوشت و گفت که الیزابت دوم هیچ نقشی در تصمیماتی که فرماندار کل (یعنی کِر) باید در مورد قانون اساسی استرالیا می‌گرفت نداشته است.

اما «نامه‌های کاخ» این ادعا را نقض کردند. این نامه‌ها نشان دادند که پاسخ‌های ملکه انگلیس و حتی مشاوره‌های او، در رابطه با نگرانی کِر درباره موقعیت خود و استفاده احتمالی از قدرت‌های جایگزین، نقشی مهم در طرح و تصمیم نهایی کِر در برکناری نخست‌وزیر وقت استرالیا در جریان بحران مشروطه این کشور ایفا کرده است.

در انجام این کار «الیزابت دوم»، مبنای اصلی یک حکومت پادشاهی مشروطه را نقض کرد؛ یعنی پادشاه این حکومت از لحاظ سیاسی بی‌طرف شد و نباید هیچ نقشی در مسائل سیاسی ایفا می‌کرد. این موضوع به الیزابت دوم، کِر و حکومت پادشاهی استرالیا آسیب فراوانی را وارد کرد.