به گزارش مشرق، میثم رشیدی مهرآبادی از خبرنگاران و نویسندگان باسابقه حوزه دفاع مقدس است. از وی که از اواسط دهه ۸۰ علاوه بر روزنامه‌نگاری، به قلمفرسایی در حوزه کتاب و ادبیات پایداری پرداخته و چندین کتاب نیز در این خصوص به رشته تحریر درآورده است دعوت به گفتگو کردیم تا مشکلات پیش روی نویسندگی در حوزه دفاع مقدس را مروری دوباره کنیم.
چه کتاب‌هایی در خصوص دفاع مقدس نوشتید؟
بیشتر کتاب‌هایی که نوشته‌ام در حوزه شهدا و دفاع مقدس بوده است. مثلاً اولین کتابی که نوشتم در اوایل دهه ۸۰ درباره زندگی شهید حاج‌سیداسدالله لاجوردی بود. برای اولین بار توانستم رضایت همسر مکرم ایشان را برای گفتگو جلب کنم و صحبت‌های مفید و عجیب ایشان را در کتاب آوردم. آن روزها مدت زیادی از شهادت حاج‌اسدالله نمی‌گذشت و خانواده شهید هنوز نگران مسائل امنیتی بودند. بعد از آن هم تعدادی از گفتگوهای مطبوعاتی‌ام با خانواده شهدا و جانبازان را در قالب کتابی با نام «سیبی که آقا به ما داد» منتشر کردم. کتاب‌های «خیابان تبریز» و «معلم شهر» - که درباره شخصیت و زندگی شهید قدرت‌الله چگینی بود- هم از جمله کتاب‌هایی است که نوشته‌ام. بعدها به سراغ دو جانباز رفتم تا خاطراتشان را بنویسم؛ ابتدا خاطرات جانباز فیروز احمدی که شد کتاب «حاجی‌فیروز» و سپس خاطرات جانباز عبدالعلی یزدانیار که شد کتاب «صدروسی». اولی را نشر نارگل چاپ کرد و دومی را نشر شهید کاظمی. کتاب دیگری هم درباره سردار هور، شهید علی هاشمی نوشته‌ام که در حال تکمیل است. به تازگی به منابع بکری از خاطرات شهید از کلام خودش دست پیدا کرده‌ام که ان‌شاءالله بعد از تکمیل، توسط انتشارات یازهرا منتشر می‌شود. در حال حاضر هم مشغول تحقیق و گفتگو درباره زندگی یکی از رزمندگان و هنرمندان فعال در جنگ هستم. البته تحقیقات و گفتگوهای همسر یک جانباز اعصاب و روان هم به دستم رسیده که باید نگارشش را آغاز کنم.
به نظر شما چه مشکلاتی نویسندگی در حوزه دفاع مقدس را تهدید می‌کند؟
شکر خدا بعد از سخنان رهبر انقلاب مبنی بر لزوم ثبت خاطرات جنگ، بخش زیادی از مشکلات اعم از همراه نبودن راوی‌ها، حل شد، اما این روزها افزایش هزینه‌های زندگی به نحوی است که دیگر به راحتی و خودجوش نمی‌شود کار تحقیقات و گفتگو با یک راوی یا خانواده شهید را به سرانجام رساند. حضرت آقا کار صدبرابری در این حوزه را خواسته‌اند و طبیعتاً دستگاه‌های فرهنگی در این زمینه باید دست گشاده‌تری داشته باشند و محققان و نویسندگان را در این مسیر یاری کنند.
خاطره‌نگاری بخش عمده کتاب‌های منتشر شده در حوزه دفاع مقدس را به خود اختصاص داده است. پرداختن بیش از حد به یک سبک می‌تواند سایر سبک‌های نوشتاری در حوزه جنگ را تحت‌الشعاع قرار دهد؟
برای داستان‌نویسی هنوز فرصت کافی وجود دارد. اما ما الان در وضعیتی هستیم که جانبازان و رزمندگان دوران جنگ به تدریج شهید می‌شوند و از بینمان می‌روند. به نظرم در حال حاضر وظیفه اصلی ما ثبت خاطرات دست اول و مستند است. اگر چه الان هم بسیاری از نویسندگان، سختی نوشتن داستان را برای خودشان هموار می‌کنند و در قالب ناداستان، سعی می‌کنند روایتشان را با قلمی داستانی ارائه کنند، اما بر هر حال، اولویت اول با ثبت خاطرات است و بعد از آن باید نشست و سر فرصت، مشغول داستان‌نویسی شد.
خود شما در کتاب‌های‌تان روی چه وجهی از دفاع مقدس تمرکز می‌کنید؟
تمرکز من بر انتقال واقعیت بی‌کم و کسر به همراه لحن واقعی و بی‌واسطه راوی است. من کتاب‌هایم را بارها ویرایش می‌کنم و قبل از چاپ به دوستان نویسنده‌ام می‌دهم تا بخوانند. سعی‌ام این است که متن را بدون دست‌انداز به مخاطب برسانم تا خواننده در مسیر خواندنش با مشکلی مواجه نشود. از سویی نگه داشتن لحن راوی در متن، کار مشکلی است که سعی دارم این سختی را برای خودم هموار کنم.
بی‌شک من در این مسیر در حال آموختن هستم و کتاب به کتاب سعی می‌کنم متن‌هایم را روان‌تر و خواندنی‌تر بنویسم. البته در این مسیر به عنایت حضرت حق و توجه ویژه شهدا هم چشم امید دارم.
منبع: روزنامه جوان
۱۷:۵۷ - ۱۳۹۹/۰۴/۱۸
