به گزارش مشرق، میرهاشم حسینی بازیکن تیم ملی تکواندو ایران در مورد شرایط این روزهایش عنوان کرد: حدود ۴ ماهی است که از شرایط اردو دور مانده ایم. ۲ ماهی را به صورت انفرادی سعی کردم خودم را با دستورات کادر فنی در شرایط آرمانی حفظ کنم، اما حدود ۱ ماهی است که انرژی و توان لازم را ندارم.

بیشتر بخوانید:

قهرمان تکواندو این روزها مسافرکشی می‌کند

مسئولان ورزشی گوش شنوایی برای دغدغه‌های المپین‌ها ندارند

او ادامه داد: هیچ حمایتی از سوی وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک نمی‌شویم. با این شرایط پیش آمده به واسطه ویروس کرونا یک مسئول ورزشی با من تماس نگرفت که دغدغه‌های ما را در این مدت جویا شود. بعد از اینکه سهمیه المپیک را هم به دست آوردم باز هم مورد بی مهری مسئولان وزارت ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک و حتی مسئولان شهر میانه قرار گرفتم. بعد از یوسف کرمی هیچکس در تکواندو از آذربایجان شرقی در المپیک مدال نیاورد و حالا هم به من کم‌لطفی می‌شود.

صرف دستمزد میلیاردی یکی از فوتبالیست‌ها در تکواندو به جایی بر نمی‌خورد

حسینی  عنوان کرد: از رفتار مسئولان دلسرد شده ام و انگیزه من افت پیدا کرده است. اکثر ورزشکاران در رشته‌های مختلف ورزشی به فراموشی سپرده شده‌اند. فکر میکنم دغدغه مسئولان فعلا فوتبال است. قطعا اگر دستمزد فقط یکی از بازیکنان فوتبال را در ورزش‌های انفرادی خرج کنند، شاهد مدال‌آوری‌های بیشتر و رشد بالاتر خواهند بود.

بدقولی مسئولان شغل دوم ورزشکاران را در پی دارد

المپین کاراته گفت: هنوز هم منتظر پرداخت پاداش‌های المپیک جوانان، رقابت‌های دانشجویان جهان و بازی‌های آسیایی هستیم و هنوز ریالی دریافت نکرده‌ایم. با این بدقولی‌ها ورزشکار به شغل دیگری روی می‌آورد. دستمزد اختصاص داده شده صندوق حمایت از ورزشکاران هم ماهیانه محسوب نمی‌شود و شاید چند ماه یکبار مبلغ ۲۵۰ هزار تومان به حساب ورزشکار واریز شود که کفاف خرید یک کیلو گوشت را می‌دهد! اگر برای یکبار هم که شده پرچم ایران را بالا برده‌ایم نباید تا این اندازه در مضیقه باشیم.

دستمزد فدراسیون تکواندو هم کفاف زندگی را نمی‌دهد

او ادامه داد: من از کودکی تکواندو را شروع کرده‌ام و جز این ورزش کار دیگری بلد نیستم، اما از طرفی یکی از مسئولان سابق ورزشی معتقد است ورزشکار هم باید پا به پای همه کار کند! با این حال فدراسیون تکواندو از هیچ تلاشی فروگذار نکرد و حقوق‌های المپین‌ها را رد کرد که جای تشکر دارد، اما باز هم کفاف زندگی را نمی‌دهد.

برنج‌کاری از حضور در تکواندو برایم سودآورتر است

حسینی همچنین عنوان کرد: شرایط به گونه‌ای است که باید کارگری کنم. کار کردن عار نیست، اما چند وقتی است در حال برنج کاری هستم و درآمد خوبی هم داشته ام و از تکواندو هم شرایط این کار بهتر است! این شرایط برای یک المپین خنده دار و زشت است. من بابت این شرایط از زمین و زمان گله دارم.

چند ماهی است از جیب پدرم ارتزاق می‌کنم

حسینی درباره شاگرد زدن بازیکنان ملی‌پوش بیان کرد: شاگرد زدن اصلا کار دلی نیست. کار ورزشکاری مانند آرمین هادی‌پور ورزش کردن است و باید همه دغدغه خود را روی ورزش بگذارد نه اینکه به مربیگری روی بیاورد. قطعا نیاز مالی در این زمینه احساس می‌شود. شخص من هم از جیب پدرم ارتزاق می‌کنم و بخاطر مشکلات مالی چند وقتی است خودروی شخصی ام را فروخته ام. اگر شرایط به این منوال باشد قطعا به تهران سفر می‌کنم و شاگرد خواهم زد، چون در شهر ما وضعیت کرونا قرمز است و این امکان فراهم نیست.

با این وضع حمایتی باید ورزش ایران را تعطیل شده فرض کنیم

او در پاسخ به این سوال که آیا قول مدال آوری در المپیک ۲۰۲۰ را می‌دهد یا خیر عنوان کرد: با این وضع حمایتی که من می‌بینم نه تکواندو، بلکه همه ورزش‌ها باید جمع کنند و بروند. اوضاع خوبی را شاهد نیستیم و با این شرایط گرفتن مدال را باید به خواب بسپاریم و من هم با وجود مشکلات هیچ قولی برای کسب مدال در المپیک نمی‌دهم.

ورزش قهرمانی دلسرد کننده است

وی گفت: ورزش قهرمانی دلسرد کننده و واقعا مزخرف است! همه تصور می‌کنند وضع مالی بازیکنان رو به راه است، اما واقعا اینگونه نیست. برای مثال شخص من در عنفوان جوانی مشکلات عدیده مالی دارم که برای تشکیل خانواده در سال‌های آینده ممکن است با مشکل رو به رو شوم.