به گزارش مشرق، پس از چندین دهه خدمت و شرکت در ماموریتهای سری و محرمانه در «منطقه ۵۲» که به «پایگاه تونوپه» نیز معروف است، کهنه سربازان آمریکایی به دلیل قرار گرفتن در معرض تشعشعات از عواقب وخیم سرطانی رنج میبرند و "این یک واقعیتی است که ایالات متحده نمیتواند، منکر آن شود."
در سال ۱۹۵۰، «هری ترومن»، رئیس جمهور وقت آمریکا دستور داد، هزار و ۸۰۰ کیلومتر مربع از صحرای نوادا به ساخت پایگاهی برای آزمایشهای هستهای آمریکا اختصاص یابد. به این ترتیب، این پایگاه در حدود ۱۵۰ کیلومتری شمال غربی لاس وگاس، بزرگترین شهر نوادا ساخته شد.
روزنامه اسپانیایی "اسپانول" در اینباره مینویسد: «پایگاه "تونوپه" که به منطقه ۵۲ نیز معروف است، در سال ۱۹۵۷ شروع به کار کرد و وابسته به دو وزارت دفاع و انرژی آمریکاست.»
آمارها نشان میدهد، از سال ۱۹۴۵، آمریکا بیش از هزار آزمایش هستهای انجام داده است که بیش از مجموع آزمایشهای انجام شده تمام کشورهای هستهای دیگر در جهان است. مهمتر آنکه از این تعداد، بیش از ۹۰۰ آزمایش هستهای در منطقه ۵۲ انجام شده است.
این آزمایشها موجب ایجاد ۶۹۹ حفره بزرگ و وحشتناکی در بیابانهای نوادا شود که از فضا قابل مشاهده است.
افشای حقایق
این پایگاه به عنوان مرکز مدیریت زرادخانههای هسته ای ایالات متحده محسوب میشود و در آن سالیانه ۶۰ عملیات آزمایشی برای ماموریتهای مربوط به امنیت ملی آمریکا، به ویژه در حوزه مسابقه تسلیحاتی در دوره جنگ سرد انجام میشود.
هدف از تأسیس این مرکز سری نظامی پشتیبانی از آزمایشهای تحقیق و برنامههای توسعه تسلیحاتی دو وزارت دفاع و انرژی آمریکاست، اگرچه توسط دیگر آژانسهای وابسته به دولت فدرال آمریکا نیز مورد استفاده قرار گرفت.
روزنامه «اسپانول» در گزارش خود درباره این پایگاه مینویسد که «کهنه سربازان نیروی هوایی آمریکا که خدمت سربازی خود را در پایگاه تونوپه سپری کردند، حقایق وحشتناکی از این پایگاه را افشا کردند که ایالات متحده اغلب آنها را مخفی نگهداشته است."
این روزنامه تصریح میکند: «کهنه سربازان آمریکایی که پس از چندین دهه خدمت در منطقه ۵۲، بازنشسته میشود، از بیماریهای تنفسی، قلبی عروقی، سرطان و انواع تومورها رنج میبرند.»
اسپانول میافزاید: «موضوع به همین جا ختم نمیشود، بلکه این کهنه سربازان پس از پایان خدمت و با وجود ابتلا به بیماریهای فوق به دلیل کار طولانی مدت در این مرکز نظامی از هیچگونه کمک دولتی بهرهمند نمیشوند، موضوعی که موجب اعتراض و شکایت آنها از دولت بایدن شد.»
به گفته این سربازان آمریکایی، ابتلای آنها به این بیماریها ناشی قرار گرفتن در معرض مواد سمی و تشعشعات ناشی از آزمایش ویژگیهای بالستیک و غیرهستهای سلاحهای اتمی در منطقه ۵۲ است
«مارک الی» ۶۳ ساله یکی از این کهنه سربازان آمریکایی است که در دهه ۱۹۸۰ در منطقه ۵۲ کار میکرد و مأموریت سری وی بازرسی هواپیماهای شوروی سابق بود.
وی در سال ۲۰۲۴ متوجه میشود که به دلیل قرار داشتن در معرض تشعشعات از عواقب مرگباری رنج میبرد و به دلیل اینکه دولت هنوز ماموریت او در این منطقه را به رسمیت نشناخته، از هرگونه حمایت دولتی برای درمان خود محروم است، موضوعی که به شدت او را خشمگین کرده است.
او در مصاحبه با شبکه «سی بی سی نیوز» درباره وضعیت خود توضیح داد: «این تشعشعات مشکلاتی تنفسی برای من ایجاد کردهاند و در ناحیه ریه احساس ناراحتی میکنم، همچنین موجب ایجاد کیستهایی در کبد شده است، علاوه بر اینکه در نقاط مختلف بدن تومورهای چربی ایجاد شده که بنابر توصیه پزشکان باید هرچه سریعتر تحت عمل جراحی قرار بگیریم و آنها را از بدنم خارج کنم.»
روزنامه اسپانول در گزارش خود تأکید میکند که این سرباز آمریکایی تنها موردی نیست که از این مشکلات رنج میبرد و در این زمینه به «جف کریت» و «پمپ براسوال» دیگر کهنه سربازان آمریکایی اشاره میکند که آنها نیز مانند الی در دهه ۱۹۸۰ در این منطقه خدمت میکردند، شکایتهای مشابهی علیه دولت آمریکا دارند.
کریت و براسول در تیم امنیتی نیروی هوایی منطقه ۵۲ کار میکردند و مأموریت آنها محافظت از بمب افکن رادارگریز« F-۱۱۷A » در پایگاه تونوپه بود.
شکایت آنها از دولت ایالات متحده به دلیل مشکلات سلامتی بود که در نتیجه قرار گرفتن در معرض تشعشعات و مواد سمی موجود در خاک این پایگاه از آن رنج می برند.
کریت فاش کرد که دولت ایالات متحده ادعا میکند، منطقه امنی را برای سربازان در داخل تأسیسات نظامی ایجاد کرده است تا آلودگی گسترش بیشتری پیدا نکند، این منطقه امن مورد ادعای دولت آمریکا چیزی جز حصارکشی با سیمخاردار بیش نبوده است و بر همگان روشن است که صرف حصار کشی با سیمخاردار نمیتواند، افراد را از تشعشعات و مواد آلوده در امان نگهدارد.
افزون بر آن مطالعات ۳۰ ساله روی پیامدهای آزمایشهای اتمی آمریکا در مرکز ۵۲ نشان میدهد، پیامدهای این آزمایشها تنها کهنهسربازان مشغول به خدمت در این پایگاه را درگیر نکرده است، بلکه آمارها نشان از افزایش قابل توجه ابتلای ساکنین شهرهای سنت جورج در ایالت یوتا و جنوب یوتا به انواه سرطانها از جمله سرطان خون، لنفوم، تیروئید و سرطانهای دستگاه گوارش دارد.
همین مطالعات تأکید میکند که از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۴، بیش از ۵۳۶ تجمع اعتراضی در نوادا برگزار شده است که با سرکوب و بازداشت معترضین همراه بوده است. تظاهرکنندگان خواستار توقف آزمایشهای اتمی در این صحرای نوادا شده بودند.
آزمایشهای هستهای
در سالهای ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۸، آمریکا آزمایشهایی را در جزایر مارشال، بهویژه در جزیره آتول بیکینی انجام داد. این روزنامه میافزاید: «هدف از این تحقیقات بررسی تأثیر تشعشعات هستهای بر موجودات زنده بود و جزایر مارشال به این جهت انتخاب شد که فاصلهی بیش از ۵ هزار کیلومتری با آمریکا قرار دارند و این آزمایشها روی آمریکا تأثیر نمیگذارند.»
این آزمایشها آوارگی ساکنین جزیره آتول بیکینی و مرگ حدود ۵.۶۶۴ موجود زنده در این جزیره از جمله دامها و محیط زیست آن را درپی داشت. همچنین پیامدهای این آزمایشها روی ژاپنیهای ساکن جزایر نزدیک به جزایر مارشال نیز تأثیر گذاشت.
این روزنامه میافزاید: «آمریکا بزرگترین آزمایش هستهای خود به نام "براوو" را در سال ۱۹۵۴در این منطقه انجام داد و طی آن، یک بمب هیدروژنی ۱۵ مگاتنی روی جزیره بیکینی آتول انداخت که آن را به یک توپ آتشین بسیار ملتهب تبدیل کرد، درپی آن نیز ابری قارچی شکل به ارتفاع ۲۰ مایل در آسمان آن شکل گرفت. دولت جزایر مارشال گفت، این انفجار هزار بار قویتر از انفجار هیروشیما بود.»
«جنیفر ناکس»، تحلیلگر سیاستهای مطالعاتی برنامه امنیت جهانی درباره این آزمایش گفت: «آمریکا در آزمایشهای هستهای خود فقط قدرت تخریبی و کشتاری این بمبها را آزمایش نمیکند، بلکه اثرات تشعشعی آنها را هم روی افراد و حیوانات، به ویژه پیامدهای دراز مدت این تشعشعات و تأثیر آن نسلهای آینده را هم بررسی میکند.
در سال ۱۹۵۸، آزمایشهای هستهای آمریکا در جزایر مارشال متوقف شد و وزارت خارجه جزایر مارشال در آن زمان با انتشار بیانیهای تأکید کرد که مردم این جزایر از زیانهای فاجعهبار و غیرقابل اصلاحی به دلیل استفاده از این سلاحها و انجام این آزمایشها رنج میبرند.