به گزارش مشرق، محمد علی دستمالی کارشناس مسائل ترکیه در خصوص علت شکست کودتای ترکیه گفت: کودتاگران شب گذشته نقشه و طرح جدیدی برای کودتای خود نداشتند و از همان طرحی استفاده کردند که ژنرال «کنان اورن» در دهه 80 میلادی استفاده کرد.
وی با بیان اینکه در آن زمان اولین کار، تصرف تلویزیون دولتی «تی آر تی» بود و پس از آن ورود به نهادهای نظامی مهم، یادآور شد: اینبار کودتاگران نیز همین تصور را داشتند که با قرائت یک بیانیه ساده می‌توانند کار را پیش ببرند، اما اشتباه بزرگی بود.
این کارشناس مسائل ترکیه با ذکر این نکته که آنها این موضوع را نادیده گرفتند که ترکیه کنونی، ترکیه دهه 1980 و حتی ترکیه سال 2000 نیست، افزود: شبکه‌های تلویزیونی خصوصی بزرگ مانند سی ان ان ترک، ان بی سی، توییتر و دیگر شبکه‌ها به سرعت رشد کرده و نقشی فعال در همه عرصه‌های اجتماعی ایفا می‌کنند. کودتاگران پس از آنکه تی آر تی را تصرف کردند، متوجه شدند که سی ان ان ترک در حال مصاحبه با رئیس جمهور، نخست وزیر و وزیر خارجه بوده و مردم را هدایت می‌کند و تصمیم گرفتند این شبکه را هم تصرف کنند اما مشکل اینجاست که در یک کشور با حدود 300 شبکه خصوصی نمی‌توان همه شبکه‌ها را به اشغال در آورد، آنهم با نیرویی اندک.
دستمالی نکته دیگر را عدم هماهنگی و انسجام بین فرماندهی کودتا و انسجام کودتاگران دانست و گفت: تانکهایی که به میدان فرستاده شده بودند، آنقدر سریع از سوی مردم تصاحب شدند که کودتاگران سردرگم شدند.
وی ادامه داد: ترکیه 81 استان دارد که کودتاگران تنها بر 2 استان آن تاثیر گذاشته بودند و شانسی برای استانهای دیگر نداشتند. همچنین در همین 2 استان نیز کودتاگران 2 هواپیما و 2 هلی کوپتر داشتند که در پرواز با ارتفاع پایین قصد ایجاد رعب و وحشت در بین مردم را داشتند که البته مردم با یک اشاره نخست وزیر به میدان آمدند.
این کارشناس مسائل ترکیه یکی دیگر از نقاط ضعف کودتاگران را تعداد بسیار کم آنها خواند و افزود: آنها حتی در حد یک گردان نظامی هم نبودند. 14 سرهنگ، چند سرگرد و 2 ژنرال نتوانستند کار چندانی انجام دهند و در نیروی هوایی، زمینی و دریایی هم یارگیری نداشتند.
دستمالی به حمایت احزاب مخالف حزب عدالت و توسعه از دموکراسی و دولت و نیز انزجار و نفرت آنها از کودتاگران اشاره کرده و یادآور شد: بیانیه‌های تند و به موقع رهبر جمهور خلق، رهبر حزب حرکت ملی و رهبر حزب دموکراتیک خلق‌ها خیلی سریع نشان داد که تمام احزاب و جریانات سیاسی ترکیه علیرغم همه انتقادات به اردوغان و حزب عدالت و توسعه، هنوز هم خاطرات تلخ دوران حکومت نظامی دهه 80 را فراموش نکردند و هیچ نیروی سیاسی در ترکیه بر این باور نیست که یک حکومت نظامی می‌تواند جایگزین بهتری برای حزب عدالت باشد.
وی با بیان اینکه در آن زمان اولین کار، تصرف تلویزیون دولتی «تی آر تی» بود و پس از آن ورود به نهادهای نظامی مهم، یادآور شد: اینبار کودتاگران نیز همین تصور را داشتند که با قرائت یک بیانیه ساده می‌توانند کار را پیش ببرند، اما اشتباه بزرگی بود.
این کارشناس مسائل ترکیه با ذکر این نکته که آنها این موضوع را نادیده گرفتند که ترکیه کنونی، ترکیه دهه 1980 و حتی ترکیه سال 2000 نیست، افزود: شبکه‌های تلویزیونی خصوصی بزرگ مانند سی ان ان ترک، ان بی سی، توییتر و دیگر شبکه‌ها به سرعت رشد کرده و نقشی فعال در همه عرصه‌های اجتماعی ایفا می‌کنند. کودتاگران پس از آنکه تی آر تی را تصرف کردند، متوجه شدند که سی ان ان ترک در حال مصاحبه با رئیس جمهور، نخست وزیر و وزیر خارجه بوده و مردم را هدایت می‌کند و تصمیم گرفتند این شبکه را هم تصرف کنند اما مشکل اینجاست که در یک کشور با حدود 300 شبکه خصوصی نمی‌توان همه شبکه‌ها را به اشغال در آورد، آنهم با نیرویی اندک.
دستمالی نکته دیگر را عدم هماهنگی و انسجام بین فرماندهی کودتا و انسجام کودتاگران دانست و گفت: تانکهایی که به میدان فرستاده شده بودند، آنقدر سریع از سوی مردم تصاحب شدند که کودتاگران سردرگم شدند.
وی ادامه داد: ترکیه 81 استان دارد که کودتاگران تنها بر 2 استان آن تاثیر گذاشته بودند و شانسی برای استانهای دیگر نداشتند. همچنین در همین 2 استان نیز کودتاگران 2 هواپیما و 2 هلی کوپتر داشتند که در پرواز با ارتفاع پایین قصد ایجاد رعب و وحشت در بین مردم را داشتند که البته مردم با یک اشاره نخست وزیر به میدان آمدند.
این کارشناس مسائل ترکیه یکی دیگر از نقاط ضعف کودتاگران را تعداد بسیار کم آنها خواند و افزود: آنها حتی در حد یک گردان نظامی هم نبودند. 14 سرهنگ، چند سرگرد و 2 ژنرال نتوانستند کار چندانی انجام دهند و در نیروی هوایی، زمینی و دریایی هم یارگیری نداشتند.
دستمالی به حمایت احزاب مخالف حزب عدالت و توسعه از دموکراسی و دولت و نیز انزجار و نفرت آنها از کودتاگران اشاره کرده و یادآور شد: بیانیه‌های تند و به موقع رهبر جمهور خلق، رهبر حزب حرکت ملی و رهبر حزب دموکراتیک خلق‌ها خیلی سریع نشان داد که تمام احزاب و جریانات سیاسی ترکیه علیرغم همه انتقادات به اردوغان و حزب عدالت و توسعه، هنوز هم خاطرات تلخ دوران حکومت نظامی دهه 80 را فراموش نکردند و هیچ نیروی سیاسی در ترکیه بر این باور نیست که یک حکومت نظامی می‌تواند جایگزین بهتری برای حزب عدالت باشد.
