هر صلحی در سوریه از جنگ کنونی بهتر است. این‌که بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه، بر رأس کار بماند یا برود، باید مصلحت‌اندیشی محض تلقی شود. هر گزینه‌ای که مسیر مطمئن‌تری به‌سمت صلح باشد باید از آن استقبال شود. دولت اسلامی در هیچ توافقی وارد نمی‌شود. بنابراین، لازمۀ صلح آن است که همه دست از جنگ با یکدیگر بردارند و برای سرکوب دولت اسلامی مشارکت کنند.

اولین گام برای رسیدن به هر توافق باید آتش‌بسی باشد که شامل تمام گروه‌ها به‌جز دولت اسلامی باشد. دولت‌های حامی خارجی باید متعهد شوند که به واسطۀ دست‌پروده‌های مربوط به خود به این آتش‌بس پایبند می‌مانند. ایران و روسیه باید رسماً متعهد شوند که نیروهای اسد را موقتاً از جنگ بازدارند. آمریکا، ترکیه و عربستان سعودی نیز باید تعهد مشابهی دربارۀ دست‌نشانده‌های خود بدهند. تمام طرف‌های داخلی و خارجی باید هرگونه پایگاه ارضی را از دولت اسلامی دریغ کنند.

• سوریه به‌طور موقتی باید تجزیه شود•

این آتش‌بس به جای خود، نمایندگان تمام جناح‌های سوری باید تحت حمایت سازمان ملل گرد هم جمع شوند و دربارۀ دولت آیندۀ سوریه تدبیر کنند. با توجه به اختلافات میان طرفین، این فرایند ممکن است سال‌ها طول بکشد. در این فاصله، هر گروه باید بر منطقۀ تحت تصرف خود حکومت کند و در همین حال طرف‌های خارجی باید متعهد شوند که اجازه ندهند هیچ یک از طرف‌های داخلی به‌دنبال گسترش ناحیۀ تحت تصرف خود نباشد.

این یعنی سوریه به‌طور موقتی عملاً تجزیه خواهد شد. اسد یا جانشین او به حکومت بر منطقۀ فعلی تحت تصرف حکومت ادامه می‌دهد و از حمایت‌های ایران و روسیه برخوردار خواهد بود اما به او اجازه نخواهند داد منطقه تحت تصرف خود را گسترش دهد. کردها و شورشیان عرب سنی نیز از مرجعیت مشابهی برخوردار خواهند شد-در مناطق خود تحت حمایت و نظارت گروه‌های خارجی قرار خواهند گرفت.

• منطقۀ کنونی تحت اشغال دولت اسلامی تحت حکومت بین‌المللی باقی می‌ماند•

قدرت‌های خارجی به دستور شورای امنیت سازمان ملل مجاز هستند برای نظارت و حفظ آتش‌بس اعمال قدرت کنند. سوریه، دست‌کم به ظاهر، موجودیت مستقل خود را حفظ خواهد کرد و طرف‌های خارجی دست‌پرورده‌های سوری خود را به یکپارچگی حول ساختار جدید و احتمالاً متمرکز دولت تشویق خواهند کرد.

منطقۀ کنونی تحت اشغال دولت اسلامی احتمالاً یا نصیب گروهی می‌شود که آن را باز پس بگیرد یا، ترجیحاً، تا زمان وحدت دوبارۀ کشور سوریه، تحت حکومت بین‌المللی باقی می‌ماند.

• سوریه از جهاتی به آلمان پس از سال ۱۹۴۵ شباهت دارد•

این سوریه از جهاتی به آلمان پس از سال ۱۹۴۵ شباهت دارد که به چهار منطقۀ تحت اشغال تجزیه شد و تا وحدت دوباره، مسیری ۴۴ ساله را پیمود. جهان یاد گرفت با آلمان تجزیه‌شده کنار بیاید، اما هیچ‌گاه این تجزیه را همیشگی ندانست. در مورد سوریه نیز همین کار را می‌توان انجام داد.

منبع: اشراف