یکی از نخستین نشانه های پایانِ قطعی دیکتاتورها، به زیر کشیدن تندیس های آنان توسط مردم است. در سال های حکومت پهلوی، در هر کوی و برزنی، تندیس های پهلوی (پدر یا پسر )بر سر مردم سایه افکنده بود. با خروج شاه از کشور، پایین کشیدن تندیس های طاغوت آغاز شد و چند روز پس از ورود امام خمینی به کشور، دیگر تنها پایه های خالی آن ها باقی مانده بود. این مجسمه ها که با هزینه های کلانی ساخته و نصب شده بودند، در مزبله های شهرها رها شدند و بسیاری از آنان که جنسی فلزی داشتند، توسط قالب سازان قطعه قطعه و ذوب گردیده و به ابتدایی ترین لوازم زندگی مردم تبدیل شدند. عکسی که می بینید، احتمالا در اواخر بهمن ماه 1357 و در خرابه ای در جنوب شهر تهران گرفته شده است. مجسمه شاه پهلوی که تا سه ماه قبل، نطامیان از برابر آن رژه می رفتند، حالا لگدمال مستضعفان شده است. ای کاش طاغوت ها را دیده عبرت بین بود
