پینت‌بال
اوایل
دهه ۱۹۷۰ در وزارت کشاورزی امریکا ماشین‌هایی وجود داشت که عقب آنها پمپی
متصل بود که رنگ را به مسافت‌های دور پرتاب می کرد و با این وسیله،
درخت‌هایی که باید قطع یا هرس می‌شدند را علامت گذاری می‌کردند. ایده تبدیل
این سیستم به صورت یک بازی از آن زمان آغاز شد. تکمیل نشانه روهای قابل
حمل و تکنولوژی ساخت آنها تا اوایل دهه ۱۹۸۰ ادامه یافت.
پینت
بال کمتر از 10 سال است که به کشور ما وارد شده و یک بازی نیمه خطرناک به
حساب می آید که نوجوانان و جوانان اقبال خوبی نسبت به آن نشان داده و امروز
یکی از تفریحات عادی و همیشگی آنها به حساب می آید. در حال حاضر تعداد
بسیار زیادی سالن پینت بال در سطح کشور فعال هستند و اتفاقا درآمد خوبی هم
دارند.
پارکور
زمان
زیادی طول نکشید تا پارکور از پاریس به ایران برسد. این ورزش حدود 15 سال
است که به کشور ما آمده ولی از زمان فراگیر شدن آن حدود 8 سال زمان می
گذرد. این یکی هم بازی خطرناکی به حساب می آید و افرادی که به این رشته
ورزشی روی می آورند تا زمانی که کاملا حرفه ای بشوند چند باری دست و پایشان
خواهد شکست.
پارکور به قدرت بدنی بالایی نیاز دارد و تمام آنچه از این بازی نصیب شما می شود، سریع دویدن و پریدن از روی موانع مختلف است.
پاور باکینگ یا اسکای رانر
این
یکی از بازی های بسیار با کلاسی است که هر کسی نمی تواند سمتش برود. البته
خیلی بازی ساده ای است! شما قرار است با اضافه کردن یک دستگاه به خودتان
نقش کانگرو را ایفا کنید. با این وسیله که از قدرت و نیروی فنر استفاده
می‌کند، می‌توان با استفاده از وزن بدن خود تا ۷ /۲ متر از سطح زمین پرش
کرد و با سرعت ۳۲ کیلومتر در ساعت دوید.
اسکای رانر کاملا بازی جدیدی است و هنوز در کشور ما غریب است. باید صبر کرد و دید آیا مثل پینت بال همه گیر خواهد شد یا خیر.
بانجی جامپینگ
برای
روی آوردن به این بازی باید دو چیز داشته باشید. یکی جیب پر پول است و
دیگری دلی قرص محکم. سقوط آزاد از ارتفاع بسیار زیاد آنهم تنها با اتکا به
یک طناب کشی، یعنی بانجی جامپینگ. عمر این بازی کمتر از 10 سال است و در
همه جا هم پیدا نمی شود. در تهران تنها 2 منطقه تفریحی به این بازی خطرناک
مجهز هستند و همان طور که گفته شد هر بار امتحان کردن این سقوط دیوانه وار
خرج زیادی روی دستتان می گذارد.
تریال بایک
دوچرخه
سواری را هم می توان یک بازی وارداتی به حساب آورد اما قدمت آن در ایران
بسیار زیاد است و از این رو دیگر از خیر وارداتی معرفی کردن آن می گذریم
اما تریال بایک یا حرکات آکروباتیک
با دوچرخه در اوائل دهه ۷۰ میلادی رواج یافت. اکنون فدارسیون جهانی تریال
بایک (BUI) در کنار فدراسیون جهانی دوچرخه‌سواری نیز بوجود آمده است.
حالا در بسیاری از شهرستان‌های ایران تیم‌های تریال بایک فعال هستند و اخیرا نخستین رقابت بین‌المللی تریال بایک در قزوین برگزار شد.
اسکیت بورد
اسکیت
هم یکی از "قدیمی‌ترین" سرگرمی‌های وارداتی است که در دهه هفتاد برای خودش
کلی کلاس و پرستیژ داشت. در ابتدا اسکیت های ریلی که شبیه کفش بودند جای
خود را در میان نوجوانان و جوانان باز کردند و بعد از آن اسکیت بردها وارد
میدان شدند! تخته های چرخ داری که هم هیجان داشتند و هم خطر!
گرچه امروز حدود 20 سال از عمر اسکیت بردها می گذرد اما همچنان در میان جوانان دارای محبوبیت بالایی است.
پاراگلاید "چتربال"
تا
پیش از ۱۹۸۵ میلادی وسیله‌ای بنام چتربال وجود نداشت تا اینکه در حدود
سال ۱۹۸۶ کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده
کردند. البته وسیله‌ای که آنها از آن استفاده می‌کردند بیشتر به چتر سقوط
آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد.
و
امروز در بسیاری از تفرج گاه های مرتفع ایران می توانید، جوانانی را
مشاهده کنید که با یک بال بزرگ پلاستکی در حال پرواز هستند و لذت می برند.
اسنوبورد
اسنوبورد
امروز که البته عمر زیادی هم ندارد، مدل جهش یافته تویوپ سواری ایرانیان
است که از سالها پیش وجود داشته و از همان بازی های سنتی است که در گزارش
قبل راجع به آن صحبت کردیم. اگر
استفاده از اسکی چند دهه در ایران قدمت دارد، اما اسنوبورد چند سالی بیش
نیست که همزمان با سایر کشورها، پایش به پیست‌های اسکی ایران نیز باز شده
و
اسکی تابستانی
حالا
اسکی روی چمن هم به تفریح اسکی‌بازان ایران افزوده شده است. این تفریح نو
پا هنوز همه گیر نشده و چند سالی زمان می برد تا مثل پینت بال یا اسنوبورد
برای خودش اسم و رسم پیدا کند.
