به گزارش مشرق، چند روزی است ماجرای انحلال دانشکده محیط زیست دوباره خبرساز شده. مقدمه‌چینی برای این انحلال را هر چند مسئولان پشت واژه‌هایی چون تغییر کاربری، مأموریت‌گرایی و تعدیل نیرو پنهان می‌کنند اما این روزها به اعتراضات دانشجویانی منجر شده که در اواسط ترم دوم و در پی قطع همکاری دانشکده با استادانشان بلاتکلیف مانده و به اقداماتی که در راستای نابودی این دانشکده انجام می‌شود، معترضند. غائله‌ای که اواخر آبان 96 طی بازدید کاوه مدنی، معاون وقت آموزش و پژوهش سازمان محیط زیست از دانشکده کلید خورد.

بیشتر بخوانید:

مهم‌ترین اقدام مخرب کاوه مدنی چه بود؟

مدنی در این بازدید از لزوم تغییر کاربری دانشکده محیط زیست و ارتقا میزان دانش مدیران و کارکنان سازمان حفاظت محیط زیست و محیط‌بانان به شیوه‌های پیشرفته و نوین سخن گفت و سپس عیسی کلانتری رئیس سازمان محیط زیست در مراسم گرامیداشت هفته پژوهش و فناوری خبر از تصمیمش برای تبدیل «دانشکده محیط زیست» به «دانشکده محیط‌بان» داد. تصمیمی که در راستای محقق شدندش دانشکده محیط زیست از آغاز سال جاری، همکاری خود را با 8 تن از استادان پیمانی قطع کرده است.

علی جهانی استادیار دانشکده محیط زیست که در پی تصمیم عیسی کلانتری، رئیس سازمان حفاظت محیط زیست بر تغییر ساختار این دانشکده، چند روزی است از ادامه فعالیت منع شده است با ابراز تأسف از اوضاع پیش‌آمده می‌گوید: این دانشکده یکی از قدیمی‌ترین مراکز آموزش محیط زیست در سطح کشور است در حال حاضر باید در پی برنامه‌ریزی برای برگذاری جشن 50 سالگی خود باشد. این دانشکده دستاوردهای بسیاری داشته و اساتید به‌نامی همچون مهندس هنریک مجنونیان که کتاب‌هایشان از معتبرترین منابع علمی محیط زیست در سطح کشور و بخش اجرا محسوب می‌شود از اعضای هیئت علمی بازنشسته این مرکز بوده‌اند. همچنین خشت به خشت این دانشکده با زحمات و فعالیت‌های آموزشی اساتادان به‌نام محیط زیست کشور همچون دکتر مخدوم، کیابی، خراسانی، ضیایی، نمیرانیان و اعتماد شکل گرفته است و میرات علمی تاریخی کشور محسوب می‌شود.

وی اضافه می‌کند: این دانشکده سالیان سال از عهده هر دو وظیفه خود در برابر وزارت علوم و سازمان حفاظت محیط زیست یعنی تریبت دانشجو و همچنین آموزش محیط‌بانان و کارشناسان سازمان حفاظت محیط زیست به خوبی برآمده است. در دولت های گذشته روسای پیشین سازمان حفاظت محیط زیست همچون دکتر ابتکار، جوادی، محمدی زاده و ابتکار (دولت یازدهم) از فعالیت‌های این دانشکده حمایت کرده، ذره ذره، بدنه این مجموعه را تقویت و بدون توجه به منافعِ صرفا سازمانی، هدف آن را توسعه ملی محیط زیست در زمینه آموزش و پژوهش معرفی کرده اند اما در دولت دوازدهم، مصوبات و برنامه‌های کلانی برای دانشکده تهیه شده است که در سطح خرد و اجرایی با مشکل مواجه شده و متاسفانه به وضع کنونی انجامید.

این استادیار دانشکده محیط زیست ادامه می‌دهد: مسئولان به استناد مصوبه سال 1390 شورای عالی اداری تصمیم دارند در راستای ماموریت‌گرا کردن دانشکده، ارتباط این مرکز با وزارت علوم را قطع کرده و آن را به صورت اختصاصی در خدمت سازمان حفاظت محیط زیست قرار دهند. یعنی دیگر دانشجویی نباشد و مدرکی تحصیلی دانشکده ی نیز صادر نشود. اما متاسفانه این مصوبه در حال حاضر به صورت ناقص در حال اجراست. چرا که مطابق بند الف مصوبه مذکور در صورتی که نهادهای دولتی بخواهند دانشکده  وابسته به خود را به یکی از وزارتخانه‌ها تحویل دهند می‌بایست آن دانشکده  را به صورت کامل به وزارتخانه تحویل بدهند: هیئت علمی، کارکنان، دانشجویان و ساختمان دانشکده باید به همراه هم به وزارتخانه منتقل شوند و گزینشی بین نیروی انسانی و امکانات و اموال غیرمنقول همچون زمین و ساختمان صورت نگیرد چرا که در نهایت منجر به قربانی شدن منافع ملی در برابر منافع سازمانی خواهد شد. همین باعث شد در حال حاضر نیز دانشگاه  خوارزمی تمایل دارد دانشکده را به طور کامل و به همین شکل که هست تحویل بگیرد و مطابق با مصوبه شورای عالی اداری در ساختار خود ساماندهی کند که تاکنون پاسخ مثبتی دریافت نکرده است.

جهانی تأکید می‌کند: دانشکده تاکنون کلیه وظایف محوله از سوی سازمان حفاظت محیط زیست را به بهترین نحو انجام داده، از ساماندهی و اسکان محیط‌بانان در هنگام برگزاری دوره‌های آموزشی و اجرای طرح‌های پژوهشی با کیفیت عالی برای استان‌ها تا آموزش به کارشناسان در داخل سازمان و برگزاری همایش‌ها. در واقع تربیت دانشجو در این دانشکده تاکنون هیچ خللی در خدمت به سازمان حفاظت محیط زیست ایجاد نکرده است. دانشکده در عین حال که از عهده وظایفش در برابر سازمان حفاظت محیط زیست برآمده در انجام وظایف مرتبط با وزارت علوم هم عملکردی موفقیت‌آمیز به نمایش گذاشته به گونه‌ای که رتبه دوم کنکور کارشناسی ارشد،دانش‌آموخته این دانشکده بوده و در نهایت هم همین دانشکده  را برای ادامه تحصیل انتخاب کرده است که نشان از اعتماد جامعه علمی به دانشکده محیط زیست را دارد. ای کاش سازمان حفاظت محیط زیست آن قدر وظایف مهم و سنگینی به دانشکده محول کرده بود که اجرای آن با آموزش دانشجو منافات داشت و از بین بردن این پیشینه علمی ارزشمند را تا حدودی قابل توجیه می‌کرد.

وی در پاسخ به اینکه چرا سازمان حفاظت محیط زیست علی‌رغم رضایت از فعالیت‌های این دانشکده، اصرار بر تجزیه آن دارد می‌گوید:  ساختمان دانشکده، امکانات،کلاس‌ها، آزمایشگاه‌ها و تجهیزاتی که با خون دل تهیه شده و در نهایت زمین و هویت مکانی دانشکده بسیار ارزشمند است.  چنین تصمیماتی حکایت از ارزش بالاتر همین ساختمان ها و امکانات در برابر سرمایه انسانی موجود اعم ازاعضای هیئت علمی، دانشجویان، کارمندان و پیشینه فعالیت‌های علمی ارزشمند این دانشکده دارد.

استادیار دانشکده محیط زیست ادامه می‌دهد: نکته قابل توجه اینجاست در صورتی که بنا باشد دانشکده با تغییر ساختار و تعدیل نیروی انسانی روبه‌رو شود، اجرای این تصمیم مستلزم مصوبه هیئت امناست در حالی که تاکنون هیچ مصوبه‌ای در این رابطه تنظیم نشده و متأسفانه تمامی دستورات به صورت شفاهی بوده و تعدیل نیروی انسانی نیز کاملاً سلیقه‌ای صورت گرفته است که نشان از تجربه کم مسئولان مربوط دارد. لذا کاملاً بعید می‌دانم چنین تصمیمات شتاب‌زده و بدون برنامه‌ریزی توسط هیئت امنای دانشکده که خود متشکل از افراد با تجربه نظام اجرایی و آموزشی کشور همچون نماینده وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، نماینده سازمان برنامه و بودجه و چندی از اعضای هیئت علمی با تجربه است ارائه شده باشد.

وی در واکنش به تکذیب خبر اخراج استادان دانشکده محیط زیست از سوی سرپرست دانشکده می‌گوید: اینکه اخراج استادان دانشکده را تکذیب می‌کنند و بحث پیمانی بودن را پیش می‌کشند بازی با الفاظ است. وقتی قراردادی که هر سال تمدید می‌شود را به یکباره و بدون برنامه مشخص تمدید نمی‌کنند، دانشجو را در اواسط ترم و بدون استاد می‌گذارند چه معنای می‌تواند داشته باشد؟ در حال حاضر علاوه بر 8 عضو هیئت علمی که قرارداشان از آغاز سال تمدید نشده، اغلب اعضای رسمی هیئت علمی و البته دانشجویان و کارکنان دانشکده نسبت به وضعیت پیش‌آمده معترض هستند و امیدوارند صدایشان شنیده شود.

جهانی می‌گوید: در دانشکده‌ای با پیشینه درخشان و  قدمتی حتی بیش از پردیس منابع طبیعی دانشگاه  تهران، که سابقه چاپ مقاله و کتاب در معتبرترین مجله‌های بین‌المللی (Elsevier, Springer, Taylor and Francis) را دارد، در حال حاضر رخوت، ناامیدی و بی‌انگیزگی موج می‌زند و دانشجوها پایان‌نامه‌ها را رها کرده‌اند. وضعیتی که دستکم از دولتی تحت عنوان دولت تدبیر و امید غیرقابل انتظار بود و مسلماً خلاف بیانات مقام معظم رهبری در حفظ آرامش و دوری از تنش در جامعه است. در کمال تأسف باید بگویم این روزها از ورود بنده به دانشکده جلوگیری می‌شود و کلاس‌های درسی من در نیمه ترم به افراد دیگری واگذار شده. این بزرگترین اهانت در حق به یک استاد دانشگاه است در حالی که معلمی شغل انبیاست و روا نیست معلم این دانشکده با قطع حقوق واریزی خود در پایان فروردین متوجه عدم تمدید قرارداد خود شود.

وی در پایان خاطرنشان می‌کند: چنین رفتارهایی بی‌آبرو کردن نظام آموزشی و علمی کشور است. از دانشجویی که شاهد چنین برخوردی با اساتادان خود است انتظار چه واکنشی می‌رود؟ دانشجویان در حمایت از استادان خود کلاسها را تعطیل می‌کنند و نسبت دادن این موضوع به تحریک دانشجویان توسط اساتید توهین به شعور دانشجویان و جایگاه استاد است. این شرم‌آور است. نه در شأن سیستم آموزشی کشور است نه در شان دولت و نظام. مگر می‌شود یک عضو هیئت علمی را به دانشکده راه ندهند در حالی که این استادان دانشگاه می‌توانند آزادانه به بزرگترین دانشگاههای جهان بدون مجوز وارد شوند؟ لازم است رئیس جمهور، مستقیماً به این موضوع ورود کرده و با بررسی دقیق جوانب امر از نابودی یک میراث علمی و پیشینه تاریخی آن جلوگیری کنند تیشه را از دست نابودگران میراث علمی تاریخی کشور بگیرد.