به گزارش مشرق، کانال تلگرامی مطالعات رسانه های بین المللی به نقل میدل ایست مانیتور نوشت:

گزارش میدل‌ایست آی به تحلیل تاریخی و سیاسی پدیده «عادی‌سازی» روابط کشورهای عرب با اسرائیل می‌پردازد. نویسنده استدلال می‌کند که این روند که از توافقنامه اسلو در ۱۹۹۳ تا «توافقنامه ابراهیم» در ۲۰۲۰ گسترش یافته، در واقع استراتژی آمریکا و اسرائیل برای «محاصره فلسطینیان» و محروم کردن آنان از حمایت خارجی بوده است. به گفته او، تاریخ پنجاه سال گذشته نشان می‌دهد که عادی‌سازی نه تنها به ثبات منطقه یا احقاق حقوق فلسطینیان منجر نشده، بلکه با «توسعه شهرک‌سازی»، «اشغال زمین‌های بیشتر» و حتی «نسل‌کشی» همراه بوده است. نویسنده با اشاره به مثال‌های مصر و اردن هشدار می‌دهد که این روند حتی کشورهای عادی‌ساز را از «خصومت اسرائیل» مصون نکرده است.

چکیده راهبردی (بخش‌های مهم):

یکی از سیاست‌های کلیدی آمریکا در جهان عرب، ایجاد «عادی‌سازی» روابط با اسرائیل برای محاصره فلسطینیان و محروم کردن آنان از حمایت خارجی است. پیش‌تر، توافق اسلو ۱۹۹۳ سازمان آزادیبخش فلسطین را از یک جنبش آزادیبخش به پیمانکار فرعی اشغال اسرائیل تبدیل کرد تا فلسطینیان را درون سرزمین‌های اشغالی محاصره کند. این استراتژی برای خفه کردن مبارزه فلسطین طراحی شد. از زمان توافق ابراهیم (۲۰۲۰)، تلاش‌های عادی‌سازی به کشورهای غیرعرب مسلمان نیز گسترش یافته است. این در حالی است که چند ابتکار عربی پس از نسل‌کشی غزه متوقف شده‌اند. طرفداران عادی‌سازی در جهان عرب استدلال می‌کنند این روابط باعث اعطای حقوق فلسطینیان و ثبات منطقه می‌شود.

اما سابقه پنجاه ساله نشان می‌دهد نتیجه، فجایع، جنگ، توسعه شهرک‌سازی، مقاومت و نسل‌کشی بوده است. یکی از اولین موارد، خود فلسطینیان بودند. بین ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۷، سازمان آزادیبخش فلسطین با صهیونیست‌های چپگرای اسرائیلی ملاقات کرد و طرح‌های مخفیانه‌ای برای مذاکره ارائه داد که توسط نخست‌وزیر وقت اسرائیل رد شد. سپس انور سادات، با پشتیبانی آمریکا، در ۱۹۷۷ مستقیماً به اسرائیل سفر و در کنست اورشلیم اشغالی سخنرانی کرد. این اقدام بدون مشورت با دیگر رهبران عرب یا فلسطینیان بود و استراتژی اسرائیل برای ایجاد «توافق‌های جداگانه» و تفرقه‌اندازی را پیش برد. سادات نمایندگان سازمان آزادیبخش فلسطین را از قاهره اخراج کرد و اتحادیه عرب مصر را اخرایش کرد.

حذف مصر از معادله نظامی با اسرائیل، تعادل راهبردی را به سرعت تغییر داد. مذاکرات کمپ دیوید نیز طرح خودمختاری ناچیزی را برای فلسطینیان پیشنهاد داد که در راستای حداکثر امتیاز پیشنهادی رهبران صهیونیست در دهه ۱۹۳۰ بود. این پیشنهاد حتی اشاره‌ای به دولت فلسطینی یا حقوق پناهندگان نداشت. پس از عادی‌سازی، اسرائیل در ۱۹۸۰ اورشلیم شرقی و در ۱۹۸۱ بلندی‌های جولان را ضمیمه کرد و در ۱۹۸۲ تهاجم گسترده‌ای به لبنان آغاز نمود. عادی‌سازی با سازمان آزادیبخش فلسطین (۱۹۹۳) و اردن (۱۹۹۴) نیز به تبدیل فلسطینیان به نیروی سرکوبگر پیمانکار اسرائیل و ادامه توسعه روابط اردن با اسرائیل انجامید. اسرائیل به توافق ابراهیم ۲۰۲۰ نیز با مصونیت عمل کردن علیه فلسطینیان و ادامه نسل‌کشی پاسخ داد.

برخلاف تبلیغات، عادی‌سازی نه تنها به ثبات یا احقاق حقوق منجر نشد، بلکه با تهاجمات اسرائیلی، توسعه شهرک‌سازی و نسل‌کشی همراه بود. حتی کشورهای عادی‌ساز مانند مصر و اردن از تهدید اسرائیل مصون نمانده‌اند. با این حال، طرفداران عادی‌سازی همچنان به توهم ثبات از طریق گسترش این روند ادامه می‌دهند.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.