به گزارش مشرق، حسین شریعتمداری طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:

۱- نگارنده بر سر آن بود که در ایام شهادت زهرای مرضیه سلام‌الله علیها، به مصداق «‌که مور ران ملخ می‌برد سلیمان را» وجیزه‌ای به رسم ادای تکلیف در وصف سیدهًْ نساء‌العالمین بنویسد اما با توجه به بخشی از بیانات دوشنبه رهبر معظم انقلاب که در آن از حجاب به عنوان «‌مسئله‌ای دینی و زهرایی و زینبی‌(س)‌» یاد فرموده بودند، بر آن شدیم نوشته‌ای در این خصوص که از مسائل مهم این روزهاست داشته باشیم.

در نوشته پیش‌روی، سخن از یک «دوقطبی به هم چسبیده‌»! است، «‌کشف حجاب‌» و «‌سختی معیشت‌» که نه فقط دو قطب متضاد نیستند بلکه هردو از یک آبشخور آب می‌خورند.

۲- این روزها در بسیاری از موارد وقتی به پدیده عفت‌سوز و خانواده‌برانداز کشف حجاب اعتراض می‌شود و مقابله با این ناهنجاری ‫به قول دقیق و هوشمندانه حضرت آقا «تحمیلی»، مورد مطالبه قرار می‌گیرد، شماری از مخاطبان و متاسفانه برخی از دست‌اندرکاران، به دو قطبی تقلبی حجاب و معیشت اشاره می‌کنند و به عناد یا از سر ساده‌لوحی بهانه می‌آورند که وقتی برخی از اقشار مردم با سختی معیشت روبه‌رو هستند، سخن از مقابله با کشف حجاب جایی ندارد(!) و توضیح نمی‌دهند که؛‬

اولاً؛ کشف حجاب چه رابطه‌ای با سختی معیشت دارد؟!

ثانیاً؛ مگر تنگی معیشت با کشف حجاب از بین می‌رود؟!

ثالثاً؛ مگر همه کشف حجاب‌کنندگان از اقشار محروم و مستضعف جامعه هستند؟!

رابعاً؛ درباره کشف حجاب خانم‌هایی که از اقشار مرفه و ثروتمندان جامعه هستند، چه پاسخی دارند؟! و...

اما، یادداشت پیش‌روی نکته دیگری را دنبال می‌کند. بخوانید!

۳- با مروری هرچند گذرا بر آنچه در عرصه اقتصاد کشور در جریان است، به وضوح می‌توان دید که مروجان کشف حجاب -و نه فریب‌خوردگان- و تحمیل‌کنندگان سختی معیشت به مردم، آبشخور واحدی دارند و هر دو طیف، کمر به دشمنی و کینه‌توزی با مردم و نظام بسته‌اند. به بیان دیگر، مروجان بی‌حجابی، چه عوامل شناخته‌شده بیرونی و چه پادوهای داخلی آنها و تحمیل‌کنندگان سختی معیشت به مردم، دو لبه یک قیچی هستند و نه دو عامل جداگانه! در این‌باره گفتنی‌های مستند فراوانی هست که شنیدنی و تأسف‌خوردنی است.

فقط به‌عنوان نمونه؛

الف: متأسفانه می‌توان دید که یکی از عوامل تعیین‌کننده در افزایش قیمت کالا و خدمات، افزایش مشکوک قیمت ارز و مخصوصاً قیمت دلار است و به علت کم‌توجهی مراکز مسئول، قیمت کالا و خدمات مورد نیاز مردم به تابعی از قیمت دلار تبدیل شده است و اما، از سوی دیگر، قیمت دلار همه روزه توسط

۳ کانال اینترنتی از «هرات» و «‌سلیمانیه» و «‌دوبی» تعیین می‌شود و به صرافی‌ها و دلال‌ها ابلاغ می‌گردد! و گزارش‌های موثقی حکایت از آن دارند که این سه کانال، مستقیماً از سوی عوامل آمریکا و رژیم صهیونیستی مدیریت می‌شوند!

ب: اسناد معتبر حکایت از آن دارند که طی چند سال اخیر، میزان ارز حاصل از صادرات که مطابق قانون باید به بانک مرکزی بازگردانده شود و تاکنون بازگردانده نشده است، رقمی بیش از ۹۰‌ میلیارد دلار است! یعنی تقریباً دو برابر بودجه عمومی سالانه کشور(!).

حالا می‌توانید حدس بزنید که افزایش پی‌درپی قیمت دلار و جهش افسارگسیخته قیمت کالا و خدمات مورد نیاز مردم از کجا آب می‌خورد؟! و چه کسانی سفره مردم را کوچک‌تر و کوچک‌تر می‌کنند؟! آیا این اقدامات پلشت یکی از اصلی‌ترین عوامل مؤثر در افزایش قیمت دلار و در نتیجه، افزایش افسارگسیخته قیمت‌ها و نهایتاً سختی معیشت مردم نیست؟! از این روی به‌وضوح می‌توان نتیجه گرفت که کشف حجاب و سختی معیشت مردم دو مقوله متضاد نیستند که هریک از آنها نفی‌کننده و در تقابل با دیگری باشد.

۴- بدیهی است که منظور از برخورد با پدیده خانمان‌برانداز کشف‌حجاب، برخوردهای سخت و به‌اصطلاح بگیر و ببند نیست، چرا که اکثریت نزدیک به تمام زنان و دختران کشف حجاب‌کننده، پاره‌های تن همین مردم و خواهران و دختران ما هستند که به قول حکیمانه حضرت آقا «‌خیلی از اینها کسانی هستند که اهل دینند، اهل تضرّعند، اهل ماه رمضانند، اهل ‌گریه و دعایند، [منتها] توجّه ندارند که چه کسی پشت این سیاستِ رفعِ حجاب و مبارزه‌ با حجاب است. جاسوس‌های دشمن، دستگاه‌های جاسوسی دشمن، دنبال این قضیّه هستند. اگر بدانند، حتماً نمی‌کنند». از این روی نجات آنان از این پدیده عفت‌سوز و خانواده‌برانداز وظیفه و تکلیف شرعی و قانونی مسئولان نظام است و صدالبته عوامل مزدور دشمن حساب جداگانه‌ای دارند.

۵- مدت‌هاست، این ترجیع‌بند شنیده می‌شود که مقابله با کشف حجاب نیاز به کار فرهنگی دارد و انتظار آن است که روشنگری درباره آثار زیانبار و خسارت‌آفرین پدیده کشف حجاب، تضاد و تقابل آن با زندگی عفیفانه دینی و ملی و افشای پشت صحنه این پدیده از جمله کارهای فرهنگی باشد که باید بی‌وقفه و با دقت و برنامه‌ریزی عالمانه و دلسوزانه صورت پذیرد. و اما متاسفانه، برخلاف تاکیدهای پی‌درپی بر ضرورت کار فرهنگی، نشانه‌ای از کار فرهنگی جدی هم دیده نمی‌شود و بیم آن می‌رود که مبادا خدای نخواسته، برخی از تاکیدها بر کار فرهنگی نیز بهانه‌ای برای بی‌عملی در این زمینه باشد!