به گزارش مشرق، باز هم کلاس درس و باز هم تصویر آزاردهنده‌ای که به‌جای آموزش، خشونت را فریاد می‌زند؛ این بار در استان کرمانشاه.

نکته عجیب اینجاست که پیشتر دانش‌آموزان مدرسه مهین حدیدی، ناحیه ۱ کرمانشاه، اعتراض خود را نسبت به رفتار خشونت‌آمیز معلم درس فارسی اعلام کرده بودند اما این موضوع از سوی معاون و مدیر مدرسه مورد توجه قرار نگرفته بود.

فیلمی که در روزهای اخیر در فضای مجازی دست به دست می‌شود، معلمی میانسال را نشان می‌دهد که در برابر چشمان دانش‌آموزان، نوجوانی را با سیلی و لگد مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد.

این تصویر، یک خشونت صرف نیست؛ زخم قدیمی‌تری را باز می‌کند، تنبیه بدنی دانش‌آموزان. پدیده‌ای که سال‌هاست ممنوع اعلام شده، اما هنوز گاه‌ و بی‌گاه، از کلاس‌های درس سر برمی‌آورد و فضای آموزش را به میدان انتقام‌های شخصی و ناکامی‌های تربیتی بدل می‌کند.

پاسخ آموزش و پرورش کرمانشاه

در واکنش به این اتفاق، اداره آموزش و پرورش ناحیه یک کرمانشاه اعلام کرد: «در پی انتشار فیلمی در فضای مجازی از برخورد نامناسب یکی از دبیران یکی از مدارس استان با یک دانش‌آموز، ضمن ابراز تأسف از وقوع چنین رخدادی، به اطلاع عموم مردم شریف استان کرمانشاه می‌رساند که موضوع بلافاصله پس از اطلاع مسئولان آموزش و پرورش در دستور رسیدگی قرار گرفت.

بر اساس بررسی‌های اولیه، فرد خاطی شناسایی و پرونده وی جهت بررسی و برخورد قانونی به هیأت بدوی رسیدگی به تخلفات اداری کارکنان آموزش و پرورش ارجاع شده است.رفتارهای خارج از چارچوب قوانین و مقررات آموزش و پرورش، به هیچ‌وجه مورد تأیید این اداره نیست و با هرگونه تخطی از اصول تربیتی و اخلاقی، مطابق ضوابط و مقررات برخورد خواهد شد.

اداره کل آموزش و پرورش استان کرمانشاه همواره خود را متعهد به حفظ کرامت دانش‌آموزان دانسته و در این مسیر، از هیچ اقدامی برای صیانت از حقوق آنان فروگذار نخواهد کرد.»

این جوابیه گرچه بر حفظ کرامت دانش‌آموزان تاکید دارد، اما کافی نیست. چراکه افکار عمومی، منتظر پاسخ به این پرسش اساسی‌اند، چرا چنین اتفاق‌هایی، با وجود همه ممنوعیت‌های قانونی، همچنان در مدارس تکرار می‌شود؟

مدرسه دیگر امن نیست

روانشناسان کودک و نوجوان تاکید می‌کنند که ضرب و شتم در محیط آموزشی، پیامدهایی فراتر از زخم‌های جسمی دارد. تنبیه بدنی، اعتمادبه‌نفس دانش‌آموز را خدشه‌دار می‌کند، ارتباط او را با نهاد مدرسه قطع و احساس امنیت را از او سلب می‌کند. دانش‌آموزی که در کلاس درس تحقیر می‌شود، در آینده نه تنها با مدرسه که با خود و جامعه‌اش نیز بیگانه خواهد شد.

چرا این چرخه خشونت قطع نمی‌شود؟

یکی از دلایل اصلی تداوم این چرخه، نبود برخورد قاطع، علنی و بازدارنده با متخلفان است. صدور احکام پشت درهای بسته، بی‌اطلاعی والدین و افکار عمومی از سرنوشت خاطیان و نیز فقدان آموزش‌های کنترلی و روانشناختی برای معلمان در محیط‌های پرتنش، زمینه‌ساز تکرار این رفتارهاست.

برای توقف این چرخه تنها ممنوعیت قانونی کفایت نمی‌کند؛ بازآموزی معلمان، شفاف‌سازی تخلفات، ورود جدی نهادهای نظارتی و نیز جلب مشارکت والدین، لازمه تغییر این وضعیت است.

تا زمانی که آرای صادرشده از سوی هیئت‌های تخلفات اداری وزارت آموزش و پرورش در قبال این نوع رفتارهای خشونت‌آمیز، نه به‌صورت بازدارنده باشد و نه به طور شفاف و علنی به اطلاع افکار عمومی برسد، زمینه تکرار چنین رفتارهایی همچنان باقی خواهد ماند. تعلل در صدور رأی، صدور احکام ضعیف، یا بی‌خبری جامعه از سرنوشت خاطیان، عملاً به معنای چراغ سبز به تکرار خشونت در کلاس‌های درس است.

علاوه بر این، دخالت و ورود فعال‌تر نهادهای نظارتی بیرون از آموزش و پرورش، به‌ویژه دستگاه قضا و دادستانی در موارد واضح تنبیه بدنی، ضروری است.