وی در خصوص روش طی طریق آیت الله بهاءالدینی هم گفته ایشان از راه تفکر، به سوی مقام قرب الهی حرکت می‌کرد، به انضمام این نکته که همه اهل سلوک در یک چیز مشترک بودند و آن تهذیب نفس است و این زیربناست و بدون آن تکامل محقق نمی‌شود. پس از آنکه تهذیب نفس را اصل قرار دادند بعد می‌گویند حالا که شالوده‌ی ساختمان ریخته شد (که همان تهذیب نفس است) حالا بر این نفس چه چیزی بار کنیم؟ از چه راهی نفس را تقویت کنیم و حرکت دهیم و از کدام جاده برویم؟ از راه ذکر؟ تفکر؟ یا قرائت و تدبر در قرآن؟

او افزود: مثلاً علامه طباطبایی معتقد بودند که با تدبر در قرآن، سالک زودتر به مقصد می‌رسد. آیت الله کشمیری همانند بعضی از بزرگان سلوک به راه ذکر و آیت الله بهاءالدینی به تفکر در توحید اهتمام داشتند. خود بنده یک شب تا صبح با آیت الله بهاءالدینی در کاشان با هم بودیم و بحث‌های معنوی داشتیم، دیدم که ایشان کمتر به نماز مشغول است و بیشتر در حال تفکر هستند، رو به قبله می‌نشست و به توحید فکر می کرد.

آیت الله مبشر کاشانی اظهار کرد: مرحوم حاج آقا فخر تهرانی از راه توسل به اهل بیت و مرحوم شیخ جعفر مجتهدی خدمت به خلق و فقرا و مستضعفین اهمیت می‌دادند و می فرمودند: «که این راه اقوی از راه‌های دیگر است».

وی بیان کرد: البته نه اینکه راه‌های دیگر را نرفته باشند، بلکه به این راه بیشتر اهمیت می‌دادند و می فرمودند: «هرگاه سالک، کاردی را، که به استخوان یک مومن و مسلمان رسیده، بیرون آورد و مشکلش را حل نماید، از چهل سال ریاضت، سالک را زودتر به مقصد می‌رساند. خیلی عجیب است مرحوم حاج آقا فخر تهرانی همین راه را به انضمام توسل به اهل بیت کرده بودند و خیلی متوسل می‌شد؛ و می‌فرمود: توسل به اهل بیت بخصوص سیدالشهدا «اقرب الطرق الی الله» است که زودتر و سریعتر انسان را به خدا می‌رساند. البته حضرات آیات بهاءالدینی و کشمیری در اموری نیز با یکدیگر مشترک بودند.