هنگامی که خداوند موسی علیه السلام را فرستاد جادوگری بر مردم عصر او غلبه داشت. پس، او از طرف خدا چیزی برای مردم آورد که توان انجام چنان کاری را نداشتند و به وسیله آن، جادوی آنها را باطل ساخت.

مشرق - امام هادی علیه السلام در پاسخ به پرسش ابن سکّیت از علت فرستادن موسی با عصا و ید بیضاء و حربه [ضدّ] جادو و فرستادن عیسی با حربه طبابت و فرستادن محمّد صلی الله علیه و آله با گفتار و سخن فرمود:

هنگامی که خداوند موسی علیه السلام را فرستاد جادوگری بر مردم عصر او غلبه داشت. پس، او از طرف خدا چیزی برای مردم آورد که توان انجام چنان کاری را نداشتند و به وسیله آن، جادوی آنها را باطل ساخت و حجت را بر آنان ثابت کرد.

عیسی علیه السلام را در زمانی مبعوث کرد که بیماری‌های مزمن شیوع داشت و مردم نیاز به طبابت داشتند. پس، عیسی از نزد خدا چیزی برایشان آورد که مانند آن را نداشتند. او به اذن خدا مردگان را زنده کرد و کور مادرزاد و پیس را شفا داد و با این وسیله حجت را بر آنان ثابت کرد.

و محمد صلی الله علیه و آله را در زمانی فرستاد که خطابه و سخنوری [راوی می‌گوید:] به گمانم شعر را هم فرمود رواج داشت. پس، آن حضرت از نزد خدا مواعظ و حکمتهایی آورد که به وسیله آنها گفتار ایشان را باطل کرد و حجت را بر آنان ثابت نمود.

متن حدیث:

الإمامُ الهادیُّ علیه السلام فی جَوابِ ابنِ السِّکِّیتِ عَن عِلّهِ بَعثِ موسی بِالعَصا ویَدِهِ البَیضاءِ وآلَةِ السِّحرِ، وبَعثِ عیسی بِآلَةِ الطِّبِّ، وبَعثِ مُحمَّدٍ صلَّی اللّه ُ علَیهِ وآلِهِ وعَلی جَمیعِ الأنبِیاءِ بِالکَلامِ والخُطَبِ: إنَّ اللّه َ لَمّا بَعَثَ موسی علیه السلام کانَ الغالِبُ عَلی أهلِ عَصرِهِ السِّحرَ، فأتاهُم مِن عِندِ اللّه ِ بِما لَم یَکُن فی وُسعِهِم مِثلُهُ، وما أبطَلَ بِهِ سِحرَهُم، وأثبَتَ بِهِ الحُجَّةَ عَلَیهِم. وإنَّ اللّه َ بَعَثَ عیسی علیه السلام فی وَقتٍ قَد ظَهَرَت فیهِ الزَّماناتُ واحتاجَ النّاسُ إلَی الطِّبِّ، فأتاهُم مِن عِندِ اللّه ِ بِما لَم یَکُن عِندَهُم مِثلُهُ، وبِما أحْیا لَهُمُ المَوتی، وأبرَأ الأکمَهَ والأبرَصَ بِإذنِ اللّه ِ، وأثبَتَ بِهِ الحُجَّةَ عَلَیهِم. وإنَّ اللّه َ بَعَثَ مُحَمَّدا صلی الله علیه و آله فی وَقتٍ کانَ الغالِبُ علی أهلِ عَصرِهِ الخُطَبَ والکَلامَ وأظُنُّهُ قالَ: الشِّعرَ فأتاهُم مِن عِندِ اللّه ِ مِن مَواعِظِهِ وحِکَمِهِ ما أبطَلَ بِهِ قَولَهُم، وأثبَتَ بِهِ الحُجَّةَ عَلَیهِم.

"اصول کافی، جلد ۲۰، صفحه ۲۴"