به گزارش مشرق به نقل از دی نیوز، هر روزه با افزایش تعداد و تنوع پهبادها، کشورهای بیشتری در این زمینه به تحقیق و توسعه و فعالیت می‌پردازند.
 
به عقیده برخی هواپیماهای بدون سرنشین یا پهباد پیش از برادران رایت وجود داشتند. شاید اولین پهبادها از سوی طرفین درگیر در جنگ داخلی ایالات متحده به کار رفته باشد. در آن جنگ، طرفین بالنهایی را با مواد منفجره پر می‌کردند و آنها را به آسمان می‌فرستادند به این امید که این وسایل پرنده بر روی انبار مهمات و یا آذوقه دشمن بیفتد و منفجر شود.
 
اولین کشوری که از پهباد به عنوان یک ابزار استاندارد در جنگ بهره برداری کرد اسرائیل بود. به عقیده اسرائیلی‌ها استفاده – و از دست دادن- یک پهباد نسبتاً ارزان قیمت برای مأموریتهای شناسایی خطرناک به مراتب بهتر از به خطرانداختن جان یک خلبان و یک هواپیمای چند میلیون دلاری است.
 
سرگذشت این وسیله پر فراز و نشیب بوده است. یکی از مدیران سابق رایان ایروناتیکال، سازنده پرنده افسانه‌ای Firebee Lightning Bugs در دهه 1950، پهباد را خون‌آشام فنآوری دفاعی نامید و گفت که دشمنان سعی می‌کنند جلوی این وسیله را بگیرند اما در نهایت پهبادها برآنها فائق خواهند شد. این روند در تاریخ نمایشگاه‌های هوایی به چشم می‌خورد. در حالی که زمانی در این نمایشگاه‌ها هیچ پهبادی حضور نداشت چند سال بعد دهها شرکت نمونه‌های اولیه خود را به نمایش گذاشتند.
 با اینکه در جنگ ویتنام از پهباد Firebee استفاده فراوانی شد، می‌توان جنگ خلیج در دو دهه بعد را آغاز عصر حضور گسترده این نوع پرنده در استراتژی نظامی بسیاری از کشورها دانست. پهباد پایونیر Pioneer نیروی دریایی ایالات متحده که برداشتی مستقیم از پهبادهای مراقبت و شناسایی اسرائیلی بود نقش تعیین کننده‌ای در هدفگیری رزمناوها در جنگ خلیج داشت. تأثیر آنها چنان بود که سربازان عراقی بعد از شنیدن صدای موتور دوزمانه کوچک این هواپیما، انتظار یک بمباران ویرانگر را داشتند. شاید این مسئله را بتوان اولین مورد از تسلیم شدن انسان در مقابل ربات دانست.