پروفسور گرهارد فرایلینگر که سی و پنج سال پیش و در دوران جنگ ، وقتی اولین هواپیمای حامل مجروحین شیمیایی ایران اعم از زن و بچه و کودک در فرودگاه وین اتریش بر زمین نشست ، به درون هواپیما رفت و با تعجب سوختگی هایی را دید که در طول چهل سال پزشکی اش هرگز مشابه انها را ندیده بود.

گروه جهاد و مقاومت مشرق - دیشب با مصطفی رزاق کریمی ، عادل معمارنیا و علیرضا حبیبی به فرودگاه بین المللی امام ره رفتیم تا با افتخار تمام ، قدخم کرده و میزبان یک مهمان بزرگ و انسانی به تمام قد انسان ، با نود سال سن از اتریش باشیم.
 
پروفسور گرهارد فرایلینگر که سی و پنج سال پیش و در دوران جنگ ، وقتی اولین هواپیمای حامل مجروحین شیمیایی ایران اعم از زن و بچه و کودک در فرودگاه وین اتریش بر زمین نشست ، به درون هواپیما رفت و با تعجب سوختگی هایی را دید که در طول چهل سال پزشکی اش هرگز مشابه انها را ندیده بود.
 
 
دولت اتریش و رسانه هایش شروع کردند به توجیهات مختلف تا بتوانند حادثه را صحنه سازی ایران برای فریب جامعه جهانی نشان دهند ولی او تصمیمش را گرفته بود. وقتی او را دروغگو و جیره خوار ایران معرفی کردند برخلاف میل دولت اتریش و به بهانه سرزدن به چند بیمار مجروح جنگی اش به ایران و سپس جنوب کشورمان سفر کرد و در بازگشت شیشه ای پرتاپر از این مواد را در ساک خود جاسازی و به درون هواپیما برد و در فرودگاه وین بدور از چشم ماموران امنیتی و گمرک آن کشور به آزمایشگاه خود رساند تا سندی مسلم از بکارگیری سلاحهای شیمیایی توسط صدام برعلیه مردم کشورمان را به اثبات بر ساند.
 
او بیش از پانصد مجروح شیمیایی و غیر شیمیایی ما در جنگ را مورد تیمار و درمان قرار داده و اکنون بنا به تشخیص دکتر معالجش در آخرین سفر زندگیش دعوت مردمی ما را پذیرفته و به همراه پسرش به ایران سفر کرده.
 
او امروز بعدازظهر در بازدید از موزه صلح و دیدار دوباره با جانبازان شیمیایی اشک ها ریخت و ما را از داستان عجیب و افسانه ای پیگیری و افشاء ماجراهای بکارگیری سلاح های شیمیایی در آن دوره ناجوانمردی، علیه رزمندگان و بخصوص زنان و کودکان در شهرها و روستاهایمان بشدت شگفت زده کرد.
 
او و پسرش مارکوس از آنکه هنوز کسی در ایران بیاد آنان است بشدت متعجب بودند، ولی ما به عنوان انسانهای ایرانی وظیفه خود می دانستیم تا با این دعوت چند روزه و تنها به عنوان قطره ای کوچک از دریای محبت مردمانمان، در مقابل آن همه صداقت و ایستادگی در مقابل دنیای دون رسانه ها و دولت های ناجوانمرد جهان ، از او تشکر و قدردانی هر چند ناچیز داشته باشیم.
 
او واقعا انسان است، واقعا... خودتان در عکس پیدایش کنید و برای سلامتی اش از ته دل دعا کنید.
*حبیب احمدزاده