بـراى اينكه قدر چيزى را بدانى،اول بايد آنرا از دست بدهـى...
اين بسيـار عجيب است،اما زندگى همين است!بسيـار متناقض نما ست.. بـراى اينكه به زيبايى واقعى دوران كودكى ات پى ببرى،اول بايد آنرا گم كنى،وگرنه هيچوقت آن زيبايى را نخواهى شناخت..! مـاهى هـرگز نمـى داند اقيانوس كجاست_مگر آنكه آنرا از اقيانوس بيرون بياورى در زير آفتاب سـوزان بـر روى شنهاى داغ ساحل بيندازى تا دريابد كه اقيانوس كجاست.... اكـنون ماهى در آرزوى بازگشت به اقيانوس مى سوزد و به هـر درى
مى زند تا به اقيانوس بازگردد؛او به داخل اقيانوس شيـرجه مى رود.
او همان ماهى است،ولـى ماهى
اول نيست.
اقيانوس همان اقيانوس است،ولى اقيانوس اول نيست.
چرا كه ماهـى درس جديدى آموخته است،اكنون آگاه است،مى داند كه"اين اقيانوس است و اين هم زندگى من،
من بدون اقيانوس هيـچم،من ذره كوچكى از آنم.... كودكى هم همين است،تا از دستش ندهى نمى دانى چه نعمتى بوده،
ولى زمانى كه كودكى از دست رفته ات
را بازيابى مى كنى تفاوتى
به وجود مى آيد؛
كـودكيه معمولىِ تو محكوم به
تباهى است،
اما وقتى كودكى ات را از نو
به دست مى آورى،
خـدشه ناپذير مى شوى،
هيچكس نمى تواند تو را
به تباهى بكشاند... تـو به اندازه كافى باهوش مى شوى
_اكنون مى دانى كه اجـتمـاع چه بر سرت آورده است! _
ديگر هـوشيار و آگاه هستى و اجازه نمى دهى كه اين اتفاق تكرار شود..!