به گزارش مشرق، رژیم صهیونیستی همچنان با جدیت در پی تثبیت جایگاه خود در شریانهای تجاری جهانی است. کریدور اقتصادی هند–خاورمیانه–اروپا (آیمک) بهعنوان یکی از ابزارهای اصلی ژئوپلیتیکی این رژیم، به محور تحرکات دیپلماتیک و فنی مقامات تلآویو تبدیل شده است. این پروژه صرفاً یک مسیر ترانزیتی نیست، بلکه تلاشی برای تبدیل رژیم صهیونیستی به هاب انرژی منطقه و وابسته شدن کشورهای غرب آسیا، دور زدن چالشهای امنیتی دریایی و به حاشیه راندن ایران در زنجیرههای تأمین جهانی به شمار میرود.
سفرهای متعدد میری رگو؛ از آمریکا تا امارات
«میری رگو»، وزیر حملونقل رژیم صهیونیستی که بهدلیل سفرهای پرتعداد و پرهزینهاش به «وزیر پروازها» شهرت یافته، در سفر اخیر به ایالات متحده، بنیامین نتانیاهو را همراهی میکند. دفتر «رگو» هدف این سفر را پیشبرد طرح «راهآهن صلح» در چارچوب آیمک اعلام کرده است. این سفر که بخشهایی از آن در فلوریدا و واشنگتن انجام خواهد شد، شامل دیدار با مقامات آمریکایی و حتی دونالد ترامپ میشود و بر گسترش ظرفیت بندر حیفا، یکپارچهسازی سامانههای لجستیکی دیجیتال و اتصال ریلی به اروپا تمرکز دارد.
گزارشها همچنین نشان میدهد، «رگو» اخیراً سفری محرمانه و غیررسمی به ابوظبی داشته و با مقامات بلندپایه امارات ـ از جمله رئیس شرکت «قطارات الاتحاد» و وزیر حملونقل این کشور ـ دیدار کرده است. این گفتوگوهای چندساعته بر فعالسازی پروژه «راهآهن صلح» متمرکز بوده؛ طرحی که قرار است کالاها را از بنادر هند به ابوظبی و سپس از طریق خطوط ریلی دبی، عربستان و اردن به بندر اشغالی حیفا منتقل کند. رگو همچنین سفرهایی به هند و چند کشور دیگر انجام داده تا هماهنگیهای فنی و اقتصادی این کریدور را پیگیری کند. این تحرکات نشاندهنده عزم تلآویو برای ایجاد یک «پل زمینی» پایدار و دور زدن مسیرهای دریایی زیر آتش محور مقاومت، از جمله دریای سرخ و بابالمندب است.
پیشرفت زیرساختها در سکوت
برخلاف تصور عمومی بخش قابل توجهی از زیرساختهای ریلی این مسیر موجود است و برخی پیشرفتهای فنی و زیرساختی آن در سکوت ادامه دارد. رژیم صهیونیستی در حال رایزنی برای یکپارچهسازی سامانههای لجستیکی میان بنادر هند (تحت مدیریت گروه آدانی) و بنادر مدیترانه است.
تمرکز اصلی بر توسعه بندر حیفا برای جابهجایی میلیونها کانتینر در سال و تبدیل آن به دروازه ورود کالا به اروپا (یونان و ایتالیا) قرار دارد. حمایت مستقیم واشنگتن و برنامهریزی برای برگزاری نشست شرکای آیمک در سال جاری نیز نشاندهنده تلاش محور غربی–صهیونیستی برای تثبیت این مسیر بهعنوان بدیل کانال سوئز است.
پیشینه و اهمیت ژئوپلیتیکی آیمک
این کریدور نخستینبار در سپتامبر ۲۰۲۳ و در اجلاس جی۲۰ دهلینو معرفی شد و یادداشت تفاهم آن توسط هند، آمریکا، امارات، عربستان، اتحادیه اروپا و چند کشور اروپایی به امضا رسید. هدف اعلامشده، کاهش تا ۴۰ درصدی زمان ترانزیت میان هند و اروپا از طریق شبکه ترکیبی ریلی–دریایی، کابلهای دیجیتال و خطوط انرژی است. رژیم صهیونیستی از آغاز، بندر حیفا را محور اتصال به اروپا تعریف کرده بود، اما تحولات امنیتی و سیاسی پس از عملیات «طوفانالاقصی» روند پیشرفت پروژه را کند کرد.
کارشناسان، آیمک را ابزاری ژئوپلیتیکی برای رقابت با ابتکار «یک کمربند، یک جاده» چین میدانند. این پروژه میکوشد نقش ایران، روسیه و حتی ترکیه را در شبکههای ترانزیتی کاهش دهد و در برابر کریدورهای رقیب همچون کریدور شمال–جنوب (هند–ایران–روسیه) و کریدور میانی ترانسخزر، جایگزینی راهبردی ارائه کند.
موانع پیشرو و ضرورت هوشیاری ایران
اگرچه تلآویو با لابیگری گسترده و دیدارهای غیررسمی در پی پیشبرد آیمک است، اما پایداری جبهه مقاومت و عدم عادیسازی کامل روابط برخی کشورهای عربی بهدلیل جنایات غزه، چالشهای جدی برای این پروژه ایجاد کرده است. اصرار رژیم صهیونیستی بر ادامه این طرح حتی در شرایط جنگی و بنبست سیاسی پیمان ابراهیم، نشاندهنده اهمیت حیاتی آن برای بقا و راهبرد اقتصادی این رژیم است.
در نهایت، سرنوشت کریدور هند–خاورمیانه–اروپا به توازن قدرت در منطقه گره خورده است. اگرچه یکی از اهداف کلیدی این پروژه، کنار زدن ایران از زنجیرههای تأمین جهانی است، اما ایران میتواند با تسریع در تکمیل خطآهن رشت–آستارا و عملیاتی کردن کامل کریدورهای شرق–غرب و شمال–جنوب، این تهدید را به یک فرصت راهبردی تبدیل کند.
برای دستیابی به این هدف، لازم است «دیپلماسی فعال» و «توسعه سریع زیرساختها» بهطور همافزا عمل کنند. زمان محدود است؛ پیش از آنکه موقعیتهای ترانزیتی ایران بهطور برگشتناپذیر از دست برود، باید پروژههای زیرساختی ملی را با اولویت بالا به بهرهبرداری کامل رساند.