به گزارش مشرق، دسترسی به خدمات پزشکی در دنیا یکی از دغدغه‌های مهم دولت‌ها بوده است. براساس مطالعات انجام شده، ایران یکی از کشورهای دارای سرانه پایین پزشک به نسبت جمعیت است. بطوریکه در ایران به ازای هر ۱۰ هزار نفر پزشک فقط ۱۱.۸ پزشک فعال وجود دارد. بنابراین اصلی ترین راهکار رفع کمبود پزشک، افزایش ظرفیت تربیت پزشک در کشور است. در حال حاضر از نظر تخت بیمارستانی، هیات علمی و فضای آموزشی کمبود خاصی در کشور وجود ندارد. با این‌حال وزارت بهداشت و سازمان نظام پزشکی از بزرگ‌ترین مخالفان این افزایش ظرفیت هستند. بطوریکه حتی کمبود پزشک را نیز انکار نموده و اعلام می‌کنند که نه تنها کمبود وجود ندارد بلکه کشور با تعداد زیادی پزشک بیکار مواجه است!
ریشه اصلی این مخالفت به زعم کارشناسان سلامت، تعارض منافع است. بطوریکه تصمیم گیری اصلی رفع کمبود پزشک و شکستن انحصار پزشکان، خود پزشکان در وزارت بهداشت هستند. بطوریکه حتی در دهه ۷۰ نه تنها ظرفیت پزشکی متناسب با رشد امکانات کشور افزایش نیافت بلکه تقریبا به نصف کاهش یافت.
در این بین سوالی که مطرح می‌شود آن است که سایر کشورهای پیشرو در نظام سلامت چگونه این ابرمسئله را حل نموده‌اند؟
ایران تنها کشوری در دنیا است که نظام ارائه خدمات سلامت خود را در نظام آموزش پزشکی ادغام نموده است. از سویی پزشکان اصلی ترین تصمیم گیران تعیین ظرفیت پزشکی، چه در دانشگاه‌ها و چه در وزارت بهداشت می‌باشند. اما در کشورهای پیشرو، نظام ارائه خدمات بهداشتی درمانی از نظام آموزش پزشکی جداست. بعنوان مثال در کشوری مانند انگلستان در روزهای گذشته انجمن دانشکده‌های پزشکی انگلستان با انتشار سندی، خواستار افزایش بیش از ۵۰ درصدی در ظرفیت های تربیت پزشک شده است. بطوریکه ظرفیت تربیت پزشک در انگلستان ۶۵ میلیون نفری و ۴۴ دانشکده پزشکی به ۱۴۵۰۰ نفر افزایش یابد. (قابل ذکر است که ایران با جمعیت ۸۵ میلیون نفری و ۶۴ دانشگاه و دانشکده علوم پزشکی، فقط ۸۰۰۰ نفر پزشک سالانه تربیت می‌کند!) در انگلستان به‌دلیل آنکه نظام ارائه خدمت از نظام آموزش پزشکی جداست، دانشکده های پزشکی نفعی از کاهش ظرفیت نمی‌برند. بنابراین تقاضای افزایش ظرفیت را دارند.