به گزارش مشرق، اینجا کربلای معلی است، شهری که به حکم عقل باید اکنون در بحرانی‌ترین وضعیت قرار گرفته باشد و با کمبود آب و غذا و خدمات اولیه مواجه شود، چرا که صدها برابر بیش از آنچه ظرفیت دارد، زائر در خود جای داده! اما این حساب و کتاب‌ها کار عقل است و کربلا آمدن کار دل. الحمدلله به لطف و عنایت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) جمعیت میلیونی زوار نه تنها گرسنه و بی‌سرپناه مانده‌اند؛ که با وفور نعمت مواجه‌اند.
اینجا قدم به قدم موکب برپاست و تا جایی که چشم کار می‌کند نذری توزیع می‌شود، تنوع نذری‌ها هم بی نهایت است؛ از انواع غذاهای پختنی و سرخ‌کردنی گرفته تا اقسام کباب‌ها. اینجا برای دریافت کباب کوبیده و جوجه‌کباب و کباب‌ترکی به زائر التماس می‌کنند! واقعاً کجای دنیا چنین چیزی است؟!
زائران از ملیت‌های گوناگون و از اقصی‌نقاط کره خاکی خود را به سرزمین مقدس عتبات رسانده‌اند، از پرچم کشورهای حاشیه خلیج فارس و شرق و غرب آسیا گرفته تا کشورهای اروپایی و پرچم‌هایی از قاره سیاه که شناختن آن نیاز به مراجعه به اینترنت دارد. حسین(ع) هیچ مرزی نمی‌شناسد و متعلق به هیچ ملیت و قوم و نژاد خاصی نیست، شخصیتی است جهانشمول که پس از گذشت 14 قرن همچنان خون پاک او در دل عاشقانش حرارت می‌افروزد و شعله می کشد.
دسته‌های عزادار به زبان‌ها و گویش‌های مختلف خود را به شارع الجمهوریه می‌رسانند، از شارع قبله الامام الحسین(ع) وارد حرم مطهر حضرت می‌شوند و پس از طی کردن بین الحرمین و رسیدن به حرم قمر بنی‌هاشم(ع)، از شارع‌العباس خارج می‌شوند. این مسیر یک و نیم کیلومتری آنقدر مملو از جمعیت و سیل مشتاقان است که گاه تا سه ساعت و بیشتر طول می‌کشد. هندی‌ها و پاکستانی‌ها به رسم خود، اعراب به شیوه خود، ایرانی‌ها باسبک و سیاق گرم خود و دیگر ملیت‌ها هم به هر طریقی که در آیین و زبان آن‌ها مرسوم است، به ساحت سید و سالار شهیدان و سقای دشت کربلا عرض ادب می‌کنند، می‌گریند، ناله سر می‌دهند، حاجت دل بازگو می‌کنند، دست آخر با آرمان‌های حسینی پیمان می‌بندند و برای ظهور فرزندش دعای فرج می خوانند.
بیرون از حرمین شریفین، عبور و مرور به کندی اما با صبر و گذشت زائران همراه است. نیروهای هیأتی، حشد الشعبی، کادر پزشکی و هلال احمر، پلیس عراق و تک‌تک زائران کمک می‌کنند تا نظم و امنیت شهر برقرار باشد. اینگونه می‌شود که طی ده روز اخیر 20 میلیون زائر به کربلا می‌آیند و بر می‌گردند و کوچکترین اتفاق ناگواری رخ نمی‌دهد.
کجا غیر از پیاده‌روی اربعین را می‌توان مثال زد که میلیون‌ها زائر از چهل کشور جهان با فرهنگ‌های گوناگون یکجا جمع شوند و نه تنها میانشان تنش و اصطکاکی ایجاد نشود، بلکه رفاقت و صمیمیت بینشان موج بزند؟! اینجا پای زائر اباعبدالله را ماساژ می‌دهند، لباس او را می‌شویند، آب و غذا دستش می دهند، او را به خانه دعوت می‌کنند و بهترین پذیرایی‌ها را به عمل می‌آورند و در یک کلام تکریمش می‌کنند. و همه این‌ها به لطف سیدالشهداست.
کربلای حسین(ع) امروز میلیون‌ها عاشق و دلداده را در خود جای داده است. زائرانی که از راه‌های دور و از قاره‌های مختلف جهان خود را به خیابان بهشتی بین‌الحرمین رسانده‌اند تا 1400 سال پس از شهادت سید و سالار شهیدان، وفاداری خود به آرمان‌های حسینی را با فریادهای «لبیک یا حسین» اعلام کنند.
اینجا قدم به قدم موکب برپاست و تا جایی که چشم کار می‌کند نذری توزیع می‌شود، تنوع نذری‌ها هم بی نهایت است؛ از انواع غذاهای پختنی و سرخ‌کردنی گرفته تا اقسام کباب‌ها. اینجا برای دریافت کباب کوبیده و جوجه‌کباب و کباب‌ترکی به زائر التماس می‌کنند! واقعاً کجای دنیا چنین چیزی است؟!
زائران از ملیت‌های گوناگون و از اقصی‌نقاط کره خاکی خود را به سرزمین مقدس عتبات رسانده‌اند، از پرچم کشورهای حاشیه خلیج فارس و شرق و غرب آسیا گرفته تا کشورهای اروپایی و پرچم‌هایی از قاره سیاه که شناختن آن نیاز به مراجعه به اینترنت دارد. حسین(ع) هیچ مرزی نمی‌شناسد و متعلق به هیچ ملیت و قوم و نژاد خاصی نیست، شخصیتی است جهانشمول که پس از گذشت 14 قرن همچنان خون پاک او در دل عاشقانش حرارت می‌افروزد و شعله می کشد.
دسته‌های عزادار به زبان‌ها و گویش‌های مختلف خود را به شارع الجمهوریه می‌رسانند، از شارع قبله الامام الحسین(ع) وارد حرم مطهر حضرت می‌شوند و پس از طی کردن بین الحرمین و رسیدن به حرم قمر بنی‌هاشم(ع)، از شارع‌العباس خارج می‌شوند. این مسیر یک و نیم کیلومتری آنقدر مملو از جمعیت و سیل مشتاقان است که گاه تا سه ساعت و بیشتر طول می‌کشد. هندی‌ها و پاکستانی‌ها به رسم خود، اعراب به شیوه خود، ایرانی‌ها باسبک و سیاق گرم خود و دیگر ملیت‌ها هم به هر طریقی که در آیین و زبان آن‌ها مرسوم است، به ساحت سید و سالار شهیدان و سقای دشت کربلا عرض ادب می‌کنند، می‌گریند، ناله سر می‌دهند، حاجت دل بازگو می‌کنند، دست آخر با آرمان‌های حسینی پیمان می‌بندند و برای ظهور فرزندش دعای فرج می خوانند.
بیرون از حرمین شریفین، عبور و مرور به کندی اما با صبر و گذشت زائران همراه است. نیروهای هیأتی، حشد الشعبی، کادر پزشکی و هلال احمر، پلیس عراق و تک‌تک زائران کمک می‌کنند تا نظم و امنیت شهر برقرار باشد. اینگونه می‌شود که طی ده روز اخیر 20 میلیون زائر به کربلا می‌آیند و بر می‌گردند و کوچکترین اتفاق ناگواری رخ نمی‌دهد.
کجا غیر از پیاده‌روی اربعین را می‌توان مثال زد که میلیون‌ها زائر از چهل کشور جهان با فرهنگ‌های گوناگون یکجا جمع شوند و نه تنها میانشان تنش و اصطکاکی ایجاد نشود، بلکه رفاقت و صمیمیت بینشان موج بزند؟! اینجا پای زائر اباعبدالله را ماساژ می‌دهند، لباس او را می‌شویند، آب و غذا دستش می دهند، او را به خانه دعوت می‌کنند و بهترین پذیرایی‌ها را به عمل می‌آورند و در یک کلام تکریمش می‌کنند. و همه این‌ها به لطف سیدالشهداست.
کربلای حسین(ع) امروز میلیون‌ها عاشق و دلداده را در خود جای داده است. زائرانی که از راه‌های دور و از قاره‌های مختلف جهان خود را به خیابان بهشتی بین‌الحرمین رسانده‌اند تا 1400 سال پس از شهادت سید و سالار شهیدان، وفاداری خود به آرمان‌های حسینی را با فریادهای «لبیک یا حسین» اعلام کنند.
