چیزی که واقعاً جذبم کرد این واقعیت بود که قهرمان داستان یک دختر بچه است، نه یک پسربچه و از قضا دخترک خیلی قوی است و قهرمان داستان طوری بود که یک جایی به ما اجازه می‌داد باور کنیم که یک موجود یک متری می‌تواند حتی از یک غول هفت متری قوی‌تر باشد. وقتی قرار شد پروژه را کلید بزنیم خیلی هیجان زده بودم که قصه‌ی یک دختر بچه را روایت می‌کنیم؛ کسی که قرار بود شجاعت و ارزش‌هایش در پایان به نوعی یک شیر ترسو را تبدیل به قهرمانی جسور کند. همان تغییری که در غول بزرگ مهربان ایجاد می‌کند. اولین بار که کتاب را خواندم، مدام آن را با «جادوگر شهر آز» مقایسه می‌کردم. با خودم گفتم: بفرما، این هم یک فرصت واقعی برای این که داستانی درباره‌ی دورتی و شیر ترسو را به تصویر بکشم.

 

 

مسئول انتخاب بازیگر از 300 یا 400 دختر بچه در پنج کشور انگلیسی زبان تست گرفت. خودم شخصاً از حدود 150 نفر تست گرفتم و وقتی خواندن روبی را دیدم دیوانه شدم. هشت ماه بود داشتم می‌گشتم. سر ضبط پل جاسوس‌ها بودم و این فکر ذهنم را اشغال کرده بود که انگار هیچ وقت قرار نیست. سوفی‌ام را پیدا کنم، فیلمبرداری در برلین از نیمه گذشته بود که خواندن روبی را دیدم و درجا دیوانه شدم.

 

 

 

 

روی هم رفته در کل داستان، خودم را به سوفی نزدیک احساس می‌کنم. سوفی الهه‌ی الهام من در روند روایت این قصه بود. همه چیز باید از فیلتر سوفی عبور می‌کرد. احساساتم «درباره»‌ی غول بزرگ مهربان، احساساتم‌«نسبت» به غول بزرگ مهربان و تغییر تدریجی شخصیت غول در درون من اتفاق نیفتاد. من خودم را به جای سوفی تصور می‌‌کردم.

 

به نظرم محبوب‌ترین بخش فیلم جایی است که غول بزرگ مهربان و سوفی دارند در سرزمین رویا، رویاهاشان را دنبال می‌کنند. ضبط آن سکانس چهار، پنج روزی طول کشید و حسابی خوش گذراندیم. کل سکانس تعقیب رویاها و حرف زدن درباره‌ی رویاها برای من عزیزترین قسمت فیلم است.

 

 

ساخت این فیلم، احساس رهایی بخش فوق العاده‌ای به من داد. تمام چیزی که لازم داشتم، قدرت تخیلم بود و این که بتوانم از عهده‌ی روایت قصه‌ی رال دال بربیایم و حق مطلب را ادا کنم تا جایی که بتوانم بگویم خوشحال‌ترین فیلمی بود که بعد از مدت‌ها ساخته‌ام و همین طور هم شد.