سرویس فرهنگ و هنر مشرق - در هر دوره تاریخی و در میان اهالی فرهنگ و هنر افرادی هستند که همه دوستشان دارند. افرادی که همه با اشتیاق به آنها می‌گویند استاد. بدون آنکه اول توی ذهنشان کلمه استاد را سبک سنگین کنند و ببینند به او میچسبد یا نه. استادهایی که شاید اگر 120 سال هم زنده باشند باز هم همه دوست دارند بیشتر بماند و بیشتر عمر کند. استادهایی که تا همیشه در یاد و ذهن مردم زنده خواهند ماند.

حسین علیزاده....استاد حسین علیزاده یکی از همان معدود اساتیدی است که لذت میبری وقتی استاد را اول اسمش میگویی... وقتی موسیقی نینوا را یادت می آید... وقتی می‌بینی حتی در تلخترین لحظات زندگی هم با او و ساخته های او زندگی کرده ای...وقتی مجموعه زیر تیغ یادت می‌آید و آن موسیقی عجیب و تکان دهنده‌اش را. یا دلشدگان و نوای "ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم..."

استاد با معرفت و زرین پنجه ما که امروز 65 ساله می‌شود از آنهاست که ایرانی مسلمان بودن عجیب به نام و فامیل و مرام و روحیاتش میچسبد. اسمش حسین است و نام فامیلش زاده علی بودن را یادآوری می‌کند.

استاد علیزاده آنقدر نام و فامیلش را دوست دارد که حاضر نیست آنها را با هیچ نام و نشان دیگری عوض کند. حتی اگر مهمترین مدال‌های دنیا باشد. حتی اگر مدال شوالیه یا هر مدال دیگری باشد.

استاد حسین علیزاده‌ای که وقتی خواستند نشان شوالیه را به او بدهند با ادم و احترام گفت: ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده، تا آخر عمر به آن پیشوند یا پسوندی نخواهم افزود.

 

 

1330- محله سیدنصرالدین
وقتی استاد ما در سالهای کودتا و و بلبشوی ایران در محله سیدنصرالدین به دنیا آمد کسی نمی‌دانست که 65 سال بعد، نامش چگونه خواهد درخشید و آنها که دل در گرو این کشور و فرهنگ و هنرش دارند، به قدر توان خود راو را گرامی خواهند داشت.

استاد حسین علیزاده  دانش آموخته دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است. دانش‌آموخته‌ای که هم‌زمان در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به یادگیری و اجرای کنسرت هم می‌پرداخت. او نزد هوشنگ ظریف، حبیب‌الله صالحی، محمود کریمی، علی اکبر شهنازی، داریوش صفوت، نورعلی برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن و عبدالله دوامی موسیقی آموخت و در سال‌های آغازین دهه 60 در دانشگاه آزاد برلین نیز تحصیل کرد.
اما شاید ارتباط نزدیکتر او با استاد محمدرضا لطفی و تشکیل گروه چاووش چهره دیگری از حسین علیزاده را نشان داد. چهره هنرمندی مردمی. هنرمندی که دغدغه‌اش دغدغه مردم بود و گریزان از تکرار مکررات در موسیقی ایرانی.

 

 

چاووش-صدای مردم
استاد علیزاده با عضویت در کانون چاووش همراه با دیگر استادان موسیقی ایران از جمله محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه‌ای در موسیقی ایران به نام مجموعه آلبوم‌های چاووش اجرا کرد و نیز با آموزش به هنرجویان موسیقی تأثیر مهمی در تربیت موسیقی‌دانان و نوازندگان پس از انقلاب گذاشت.

در این سالها علیزاده با ساخت و اجرای  قطعاتی چون سواران دشت امید و حصار فرمی تازه را به موسیقی ایرانی اضافه  کرد که نبوغ وی دراین زمینه را نشان داد.حسین علیزاده ساخت کنسرتوی نی و  ارکستر با عنوان نینوا در سالهای ابتدایی دهه شصت نام علیزاده را بیش از گذشته بر زبان ها جاری ساخت. این قطعه که با نی جمشیدعندلیبی به عنوان تکنواز نی اجرا شد، از جمله شاخص ترین قطعات تاریخ موسیقی ایران به شمار می رود که علیزاده آن را با الهام از تحولات سالهای ابتدایی دهه شصت تصنیف کرد.

پس از تعطیلی و توقف موسسه چاووش، علیزاده برای ادامه تحصیل موسیقی به دانشگاه آزاد برلین رفت و در سال‌های میانی دهه شصت به ایران بازگشت و گروه شیدا و عارف را بازسازی کرد که حاصل آن کنسرت شور انگیز با صدای شهرام ناظری، صدیف تعریف و بیژن کامکار در تالار وحدت بود. این کنسرت بعدها با صدای شهرام ناظری در آلبومی به همین نام انتشار عمومی یافت.

پس از آن علیزاده به تجربه در ساخت انواع موسیقی پرداخت که در زمینه موسیقی ایرانی در قالب تکنوازی می‌توان به آثاری چون ترکمن، پایکوبی، همایون(با سه تار) و ماهور، هجرانی، همنوایی، نوا (تار) در زمینه گروه نوازی آلبوم های راز ونیاز (با صدای علیرضا افتخاری) صبحگاهی (با صدای محسن کرامتی) و آثاری به صورت گروه نوازی (آوای مهر،راز نو، به تماشای آبهای سپید، نی نوا، عصیان و واریاسیون کردی) اشاره کرد.
علیزاده در زمینه موسیقی فیلم هم تجربه‌های موفقی داشت که از جمله آنها می‌توان به موسیقی فیلم‌های دل شدگان (علی حاتمی)، عشق طاهر (محمد علی نجفی)، ابر و ‌آفتاب (محمود کلاری)، زشت و زیبا (احمد رضا معتمدی) و موسیقی متن سریال تلویزیونی زیر تیغ اشاره کرد.

 

 

 

یک گروه ایده‌آل در موسیقی
حسین علیزاده از سال‌های پایانی دهه 70 همکاری خود را با محمد رضا شجریان و کیهان کلهر و همایون شجریان آغاز کرد که حاصل آن اجرای کنسرت‌های مختلف در اروپا و آمریکا و کنسرت همنوا بابم در تهران (تالار کشور) بود. حاصل همکاری شجریان و علیزاده آلبوم‌های فریاد، همنوا بابم، داد و بیداد، زمستان و نوا بود.

علیزاده در سال 83 با ژیوان گاسپاریان همکاری مشترکی داشت که حاصل آن کنسرتی در کاخ نیاوران بود که بعدها این کنسرت در قالب آلبومی به نام به تماشای آبهای سپید انتشار عمومی یافت و تا مرحله نهایی جایزه گرمی برای بخش موسیقی جهانی پیش رفت.

 

 

 

دو فراز از صحبتهای استاد علیزاده
شاید نگاهی به دو فراز از صحبتهای استاد کاملترین توصیف برایش باشد. برای استادی که امروز 65 ساله میشود و خدا کند سالهای سال سلامت باشد و در راه خدمت به فرهنگ و هنر کشورش موفق باشد و همیشه علی‌زاده ای باشد با نام حسین.

"رهبر انقلاب راهنمای این جامعه و راهنمای دنیای اسلام هستند، ایران در منطقه الگو است و درست نیست که چنین نگاهی به موسیقی در ایران وجود داشته باشد. من مطمئنم که نگاه رهبر انقلاب به موسیقی نگاه والایی است، چون ایشان اطلاعات موسیقیایی خوبی دارند.» خرداد95-دانشگاه فردوسی مشهد

" امشب حالم طورى شده كه دلم ميخواهد ١٢٠ سال ديگر عمر كنم.این مهر و عشق شما به من تعهد مى دهد که كار كنم. با وجود شما خيلى خوشبختم. هیچ وقت در زندگی ام اين همه زيبايى را يكجا نديده بودم. هركس را كه نگاه ميكنم، هر چهره اى را كه مى بينم، همه همان هايى هستند كه هميشه در قلبم بودند. كاش باز هم بتوانم كارهايى بكنم كه شما درباره اش حرف بزنيد.» 31 مرداد 95/بزرگداشت استاد در قالب یک پرفرمنس در تالار حافظ